Verdonk opgelicht

Rita Verdonk zou opgelicht zijn. De weldoener die 1800 dure kaartjes voor haar TON-party kocht, kaartjes die zij van hem gratis mocht weggeven aan arme sympathisanten, die ‘weldoener’ betaalt niet. Quote:

“Verdonk heeft besloten om geen aangifte te doen, al zegt ze dat de afspraken op papier staan. Ze heeft geen zin in een slepende affaire…”

Heel vreemd. Iemand als Verdonk zou juist het goede voorbeeld moeten geven door aangifte te doen van het misdrijf oplichterij. Alleen als iedereen altijd aangifte van misdrijven doet, krijgen we immers de juiste criminaliteitscijfers voor een verantwoorde misdaadbestrijding.

Dat Verdonk  géén aangifte doet geeft te denken. Misschien is het wel van tevoren zo bedacht om het verwijt te voorkomen dat zij haar kiezers trakteert op een manier die aan een bananenrepubliek doet denken.

Allerlekkerste Magnum – zonder stokje

Geachte meneer Ola,

Waarom gaf u aan bijna elke Magnum een stokje mee, terwijl de Caramel & Nuts het zonder moet doen? Volgens mij is de Caramel & Nuts echt de allerlekkerste uit uw hele Magnum-assortiment, maar u laat haar er maar bekaaid afkomen vergeleken bij de Classic, Almond, White, Ecuador Black en Temptation. Om over de Almond Cone met haar luxe hoorntje maar te zwijgen. Waar komt die onachtzaamheid voor de Caramel & Nuts vandaan, vraag ik mij af? Zij is echt het potentiële paradepaardje onder uw ijsjes, Ik kan me er heus wel wat bij voorstellen hoor, dat u geen stokje meer in uw ijsjes wilt doen. Scheelt een boel omgehakte bossen enzo. Maar doe dat dan bij alle Magnums, en niet alleen bij die ene! Om er vervolgens helemaal niets over te zeggen op uw website. Want nu krijg ik vieze vingers van dat allerlekkerste ijsje en blijf ik ook nog zitten met die vraag:

Waarom gaf u geen stokje aan de Caramel & Nuts?

In afwachting van uw antwoord,
alvast hartelijk daarvoor dankend,
en met een vriendelijke groet,

Gelkinghe

Ze zijn er weer

De webcams op nestkasten.

“Een levendige beurs”

Ik kijk er al naar uit. Op zaterdag 11 oktober vindt de Eerste Groninger Uitvaartinformatiedag plaats. Organisator Jan de Vries gaat niet over één nacht ijs en stak zijn licht alvast op door bij de Eerste Twentse Uitvaartbeurs – 1 maart jongstleden – “een grandioos stel exposanten” te interviewen over zaken als beschilderde kinderkistjes, lijkwaden van natuurlijke stoffen, de uitvaart-Harley Davidson, tijdelijke grafmonumenten, artistieke urnen, roestvrijstalen gedenkartikelen etc. etc. Ook diverse Groninger bedrijven uit de branche waren in Enschede vertegenwoordigd, zoals Artalon uit de stad en Va-de uit Leek. Vaak blijken de ondernemers door wat mindere ervaringen in de branche beland. Hun hamvraag: “U plant uw vakantie, waarom plant u niet uw laatste reis?”

Jan de Vries zijn film

Schijt aan Gjaltema, lang leve de Langeleegte

Wat voor ten hemelschreiende cultuurbarbaren er bij voetbalclubs en in het bedrijfsleven rondlopen, wordt deze dagen weer eens duidelijk gemaakt in Veendam. Daar willen ze – oh horreur – de naam van stadion De Langeleegte veranderen in Gjaltema-stadion, naar een verhuurderderij van hoogwerkers.

Veendam en De Langeleegte, ze horen in één ademtocht thuis. Niets verbeeldt beter de onafzienbare, met eindeloze kanalen doorsneden uitgestrektheid van de Veenkoloniale vlakten, steppen en pampa’s, dan juist die naam: De Langeleegte. De Langeleegte: tegenstanders die dit stadion betreden, zijn bij wijze van spreken al half afgemat, hoeven alleen nog maar te worden opgerold. De Langeleegte: de huiveringwekkende, met eeuwige westenwinden verbonden naam is niet alleen oud, maar ook eerbiedwaardig en herkenbaar tot en met. Wie de band wil doorsnijden tussen Veendam en De Langeleegte, maakt zich schuldig aan – zeg maar – culturele genocide, en verdient het om voortaan alleen nog maar te verliezen en te degraderen tot de absolute voetbalbodem bereikt is.

Bij gebrek aan lente

Twee vogels op een tak in een messing kooi. Er zit een opwind-mechaniekje in het eind negentiende-eeuwse maaksel, waardoor je de de vogels kunt laten bewegen en fluiten. Het ding komt op dinsdag 1 april onder de hamer bij veilingbedrijf Derksen in Arnhem en brengt naar verwachting 300, 400 euro op.

Met vrienden als Frans Smeets heeft Tibet geen vijanden meer nodig

Vanochtend meldde het papieren DvhN, dat de gemeentelijke Havendienst de anti-Chinese protestboot bij het Groninger Museum heeft weggesleept, omdat er klachten over waren binnengekomen. Daarmee werd mijn vermoeden bevestigd. Immers, donderdag vertelde ik hier, dat het me niet zou verbazen als de gemeente dat foeilelijke kreng weggehaald had. En zo bleek het dus te zijn. De Burumer kunstenaar Frans Smeets, die de boot er neerlegde, gaat volgens het DvhN nu zelf tegen zijn kanon aankijken.

Eveneens vanochtend kwam deze vriendelijke reactie binnen op mijn logje van donderdag:

“Als Groninger zou ik me drukker maken over het feit dat het Groninger museum een onderdeel is geworden van het propaganda van de Chinese Overheid in het jaar van de Olypmische Spelen.
Maar tja, dat is meestal bij weblogs over eigen stad en regio: Het blijft geneuzel over schilderijtjes, potjes en pannentjes en oude woordjes.
Wel eens over Tibet gehoord recentelijk?”

Was getekend ‘florisputs’. Een naam die uiteraard mijn nieuwsgierigheid wekte. Googelen op “Floris Puts” leverde nog niet veel soeps op, bij eenzelfde handeling met “florisputs” echter, kwamen er twee Flickr-meldingen tevoorschijn.

In het ene geval gaat het om een loze profielpagina. In het andere om een commentaar bij een foto, op 2 maart jongstleden gepost door Francisco van Jole. Die foto, gemaakt in de Rotterdamse Museumnacht, toont ons een kunstenaar die poseert als lijk van Nathalie Holloway. Florisputs zijn commentaar:

“Please take a look at the public. It exists of a small group of white, babyboomers with their bored children. With their own created toy which they call Art. They still repeating the avant garde from the seventies. Except them nobody beliefs in it.
It is art without legitimacy. It is so terrible boring.”

Tegelijkertijd verwijst florisputs naar iets wat in zijn ogen wèl legitieme kunst is – “Here a piece of art about art” – in een filmpje op YouTube. Die video – onder de titel ‘The unbearable submissiveness of contemporary art” – toont het kanon en het spandoek van Frans Smeets, de kunstenaar die de protestboot bij het Groninger Museum neerlegde. Sterker nog, het filmpje blijkt zelfs gepost door Franciscus Smeets, terwijl de kunstenaar ook nog een ander filmpje over zijn protestboot, maar dan over het afmeren ervan, op YouTube blijkt te hebben neergezet.

Onze vriendelijke reaguurder florisputs stelt op Flickr dus een filmpje van Frans Smeets ten voorbeeld aan bezoekers van de Rotterdamse Museumnacht die er volgens hem geen donder van begrijpen. Uiteraard hoeven florisputs en Frans Smeets dan nog niet samen te vallen, en kan florisputs ook iemand anders zijn dan Frans Smeets, een vriend of een fan bijvoorbeeld.

Helaas leverde Google niet veel meer dan dit resultaat op. Maar gelukkig zijn er meer zoekmachines. Zo brengt All the Web het weblog florisputs aan het licht. En op de profielpagina van dat blog is het, dat we een ander blog van dezelfde aanlegger ontwaren. Dat andere weblog van florisputs, oh wonder, heet franssmeets.blogspot.com, en daarmee hebben we dan toch wel de schrijver te pakken van dat vriendelijke commentaar op mijn logje van donderdag. Het gaat om Frans Smeets himself, die te laf was om zijn eigen naam aan zijn mening te verbinden.

Overigens kan ik het op het punt van China en Tibet best met meneer florisputs oftewel Frans Smeets eens zijn. Dat daar op Gelkinghe niets van blijkt, is, omdat ik er totaal niets nieuws over kan debiteren, niets wat een ander al veel eerder en beter heeft gezegd.

Maar Frans Smeets en ik zullen ook op een punt van mening blijven verschillen. En dat betreft de betweterige en arrogante manier waarop hij onder eigen naam of als florisputs zijn meningen kenbaar maakt. Zowel materieel als immaterieel verspreidt Frans Smeets afzichtelijke troep, en vindt dat een ander daar maar tegenaan moet kijken. Het doel heiligt zijn middelen.

De reclame die Frans Smeets alias florisputs op Flickr voor zijn eigen YouTube-filmpje maakt, laat het weer zien: kunstenaars als Frans Smeets zijn vooral zelfingenomen eigengeilers. Ze verspreiden alleen maar meer lelijkheid over de wereld. Met hun hulp schiet het onderdrukte Tibetaanse volk totaal niets op. Met vrienden als Frans Smeets heeft Tibet geen vijand meer nodig.

Te biecht bij de vleesgeworden hypocrisie

Het Vaticaan heeft op een bijscholingscursus voor biechtvaders een rijtje nieuwe zonden gepresenteerd. Een van die zonden is het vergaren van excessieve rijkdom.

Als het Vaticaan nu eens bij zichzelf te rade ging, doekte het zichzelf meteen op.

Eerder deze week was er sprake van dat het Vaticaan Luther eerherstel wilde geven. Dat bericht bleek een hoax. Nog steeds vinden de papen de protestanten maar ketters, wier organisaties niet de naam van kerken mogen dragen. Ik kan me voorstellen dat ze voor de rehabilitatie terugschrokken. Dat hield immers ook de penitentie in, dat ze al die brandstapels weg moesten poetsen.

Politie toont aan hoe slim ze is

Als wij in twee verschillende hennepkewekerijen stekjes met dezelfde dna aantreffen, zegt de politie, dan behoren de eigenaren van die kwekerijen tot één criminele organisatie.

Een betere illustratie van het iq bij onze tot opsporing bevoegde autoriteiten is voorlopig niet denkbaar. Cannabisklonen zijn al lang en breed op ruime schaal verspreid, vooral ook door verkoop. Kwekers van genetisch dezelfde wiet behoeven elkaar dus niet eens te kennen.

Naamkundige doorbraak: gekke namen niet belastend

Een kroegbaas bij ons in de buurt, Walker, noemde zijn enige zoon Johnny. Ik vroeg me altijd af of de jongen veel gepest was – “Redlabel of Blacklabel?” – maar ze vertelden mij van niet en de paar keer dat ik hem zag was het op het oog ook een vrij normale vent.

In Amerika is nu een zeer gedegen longitudinaal onderzoek afgerond naar zulke namen. Dit op basis van burgerlijke standsgegevens uit maar liefst zeven generaties Amerikanen, welke studie voor het contemporaine belevingsaspect naderhand nog aangevuld is met interviews.

En wat bleek? Mensen als

• Garage Empty
• Hysteria Johnson
• King Arthur
• Infinity Hubbard
• Please Cope
• Major Slaughter
• Helen Troy
• Candy Stohr
• Cash Guy
• Mary Christmas
• River Jordan
• Rasp Berry
• Happy Day
• Wrath Gordon
• Monster Moor
• Goblin Fester
• Cheese Ceaser
• Leper Priest

hadden maatschappelijk helemaal geen last van hun namen gehad. Wat meer is, ze bleken er nog openlijk trots op ook! Goed, ze waren dan wel wat geplaagd, maar nooit echt gepest of gesard. En hoewel ze steeds weer dezelfde flauwe grappen aan moesten horen, wat ze wel enigszins de keel uithing, hielden ze toch van hun namen omdat die ze net even wat anders maakten dan Jan Modaal.

Zelfs ernstige geslachtsverwarring veroorzakende namen maakten niets uit. Behalve op één punt dan: dat de gemiddelde Lesley of Anne over significant meer zelfbeheersing bleek te beschikken.

Onderzoeksverslag

Website onderzoekers

Alle blauwogigen stammen af van 1 mutant

Deense wetenschappers hebben uitgevonden dat alle blauwogigen ter wereld uiteindelijk één gemeenschappelijke voorouder hebben. Door een gen-mutatie, die slechts 6000 à  10.000 jaar geleden plaatsvond, werden de ogen van deze voorouder niet bruin, zoals tot dan toe gebruikelijk, maar blauw.

Ik denk dat de bruinogigen van die tijd deze mutant heel scheef aangekeken hebben. Mogelijk zijn de eerste blauwogigen ook ernstig gediscrimineerd toen het nieuwtje eraf was. Om het goed te maken speciaal voor alle blauwogigen dit liedje.

Via

Rovers tuk op vogelvoer

Als het wintert, komen er logjes over het voederen van gevederde vrienden. De opmerkelijkste gingen tot nu toe over de rovers, die zich vandaag de dag vergrijpen aan andermans voer. Bij de moeder van Tim Smilda halen muizen acrobatische toeren uit op de vetbol, en bij Ko Arbouw grist een geslepen, in gestingeerd zwartwit geklede bandiet integraal netjes met apenootjes weg, de noodruft van zijn geliefde kool- en pimpelmezen. De eigenlijke doelgroep verbleekt hierbij. Nou ja, Roely Dondersteen had puttertjes voor het raam, vogeltjes die je anders niet zoveel op het zand ziet.

Gedwongen winkelnering bij regionale cultuurprojecten

Stel er is een overheid en die overheid spendeert jaarlijks een riant bedrag aan culturele projecten. Om voor dit geld in aanmerking te komen moeten mensen of groepjes mensen plannen indienen, die aan bepaalde, vooraf geformuleerde criteria voldoen. Formeel toetsen politieke bestuurders de ingediende plannen aan die uitgangspunten, en wie er het best aan voldoet krijgt geld voor zijn plan.

Tot nu toe niets aan de hand. Maar dan. Voor de toekenning van de subsidie stellen de politici als eis dat bepaalde culturele ondernemers het project zakelijk en organisatorisch trekken. Dat lijkt gedwongen winkelnering, al is daar in een dunbevolkt en laaggeschoold gebied best iets voor te zeggen. Immers, daar is het denkbaar dat zo’n cultuurproject bij alle mooie bedoelingen over geen enkele reële organisatorische ervaring beschikt. En dan is het natuurlijk wel handig om een ervaren professional achter de hand te hebben, want bij zo’n project komt er nogal wat kijken en als je het wiel helemaal opnieuw moet uitvinden loopt er geheid het nodige mis. Bovendien zorgt deze werkwijze voor een permanent stukje werkgelegenheid in een regio waar die professionele ervaring anders wellicht ontbreken of uit wegsijpelen zou.

Er zijn dus wel degelijk argumenten te verzinnen voor zo’n gedwongen winkelnering bij de uitvoering van culturele projecten in een dunbevolt gebied. Maar de bevoorrechte ondernemers moeten dan hun plaats wel weten. Ze zijn uitvoerders, dienstverleners, service-verschaffers. En géén beleidsmakers. Met de selectie van projecten horen ze zich absoluut niet te bemoeien, ook niet als informele adviseurs.

Het lijkt er echter op, dat dit onderscheid in de provincie Groningen sterk aan het vervagen is, en dat de culturele ondernemers, de winkeliers waarbij cultuurprojecten gedwongen organisatorische ervaring moeten inkopen, ook bij de selectie van projecten al een flinke vinger in de pap hebben. De dienstverleners mogen dus, zeg maar, ook nog eens hun eigen klandizie uitzoeken. Vandaar dat we bij al die kortlopende projecten steeds weer dezelfde namen voorbij zien komen. Vandaar ook het wijdverbreide en nauwelijks te ontkrachten geloof, dat deze ‘subsidieslokkers’ verdomd goeie maatjes zijn met de politiek, en elkaar erg handig de bal toespelen.

Waar de politiek culturele ondernemers in het zadel houdt met een gedwongen winkelnering, moet dezelfde politiek bij de selectie van projecten juist geen oren naar die ondernemers laten hangen. In dat geval namelijk, is het verwijt van vriendjespolitiek terecht, en kan je net zo goed die hele projectmatige poppenkast afschaffen, om zo’n organisatiebureau te incorpereren in de ambtenarij. Dan is tenminste helder waar de macht over de gesubsidieerde cultuur ligt.

Oud-rechter Wedzinga schrijft zijn bajesmemoires

Wicher Wedzinga, de rechter die moest zitten omdat hij een taakstraf wegens mishandeling liet versloffen, blikt in zijn eerste logje sinds een half jaar terug op zijn detentie:

“Ze zouden mij, volgens Danny, plotseling oppakken en in een streng regime zetten. Vermoedelijk ergens in het noorden, omdat de kans dan groter was dat ‘oude bekenden’ die ik ooit had veroordeeld, hun gram konden halen. Danny had gelijk.”

En:

“Zelf vond ik de meeste bewaarders wel aardig. Het valt niet mee om, na alle bezuinigingen, werk te doen waarbij het hanteren van de sleutel het belangrijkste instrument is. Enkele bewaarders klaagden er ook over, dat er geen tijd meer was om wat ‘leuks met de jongens’ te doen. Natuurlijk moet er wel afstand zijn. Zo is het ‘not done’ om de drempel in het bewaardersverblijf te overschrijden. En sommige bewaarders scheppen er een genoegen in, om gezag af te dwingen door voortdurend te snauwen en te grauwen.”

En:

“Het werkt, hoe cynisch dat misschien klinkt, ook enigszins vertroostend om omringd te zijn door mensen die het moeilijk hebben. Dat maakt je eigen pijn draaglijk.”

Bron: Wedzinga’s weblog