Saddam nu maanmannetje

Volgens sommige Irakezen is Saddam tegenwoordig het mannetje in de maan. Sinds zijn ophanging herkennen ze in het maanoppervlak diens lachende en baret-bedekte gezicht.
Een soortgelijk geval van pareidolia deed zich voor in februari 1963, kort nadat generaal Abdul Karim Kassem als president van Irak afgezet en geëxecuteerd werd. Vooral de sloppen-bewoners van Baghdad hechtten indertijd geloof aan de verschijning. En dat zal ook nu wel weer het geval zijn.

Bron

‘Terrorist’ snakt naar voetbal

Op 10 september 2001 arriveren de 36-jarige Qatarees Ali al-Marri en zijn gezin in Peoria, een stad in Illinois die bekend staat als de allergewoonste stad van de hele USA. Al-Marri is van plan om hier informatica te studeren. Een maand later verhoort de FBI hem voor het eerst en op 12 december wordt hij gearresteerd. In zijn laptop vonden ze gegevens over het vervalsen van creditcards, naast materiaal dat ze in verband brachten met Al Qaida, zoals info over gifgassen.

Naderhand kwamen er nog wat beschuldigingen bij. Al-Marri zou tussen 1996 en 1998 in Afghanistan hebben vertoefd, en wel in een trainingskamp van Al Qaida, waar hij zich specialiseerde in vergiften. In de zomer van 2001 zou hij eveneens in Afghanistan zijn geweest, om Osama bin Laden zijn aanstaande martelaarschap te offreren. Ook brachten de Amerikaanse autoriteiten hem in verband met Khalid Sheikh Mohammed, het brein achter de aanvallen op 11 september 2001. Ze namen aan dat Al-Marri, wiens broer in Guantanamo Bay zat en zit, een slapende agent voor Al Qaida was, die het Amerikaanse bankwezen in het honderd moest sturen en een massamoord ging voorbereiden.

Aanvankelijk zat Al Marri, die dit alles ontkent, in de gewone justitiële molen. De Amerikaanse regering haalde hem daaruit, omdat ze hem als een vijandelijke strijder en terrorist beschouwt, die geen rentree op zijn strijdtoneel mag maken. Sindsdien zit hij in eenzame opsluiting in een marine-petoet. Van alle terrorisme-verdachten in Amerikaanse gevangenschap is hij de enige die in de Verenigde Staten zelf werd opgepakt, en ook de enige die op het Amerikaanse vasteland vastzit.

In een ironische bui wil Al-Marri zijn cel nog wel eens villa noemen. De laatste tijd heeft men zijn regime daar iets verlicht. Hij mag nu ’s avonds televisie kijken, maar niet naar het nieuws. Hij mag kranten en tijdschriften lezen, maar alles wat maar enigszins zweemt naar de oorlog tegen het terrorisme heeft men daar eerst uitgeknipt. Soms maakt dat de krant nogal dun, klaagt Al-Marri: “Ik krijg alleen in memoriams en sport en zo’n sportkatern bevat dan ook nog nauwelijks voetbal”.

BRON (registratie verplicht)

Een kwestie van kleine kwaliteit

De telefoon gaat op een voor mij weinig christelijk tijdstip. Ik neem toch maar op en noem mijn voornaam.

“Daag , met Jolande van De Cateraars. Spreek ik met xxx-Architecten?””

“Nee, daar spreekt u niet mee.”

Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn. Dan zegt ze: “Nou, dan weet ik genoeg. Daaag.”

“Ja, dag.”

Het verkeerde nummer intoetsen, dat kan natuurlijk, dat overkomt iedereen wel eens. Maar zou zo’n mens nou helemaal niet doorhebben dat je in zo’n geval altijd je excuses even hoort aan te bieden? Mocht ik een cateraar nodig zijn, dan krijgt De Cateraars al bij voorbaat een minnetje op de lijst.

De laatste seconde Saddam

“Het ging heel snel, hij stierf meteen”, verklaarde een officieel aanwezige Irakese getuige tegen Reuters. “We hoorden zijn nek knappen”, zei Sami al-Askari, een bondgenoot van premier Al-Maliki. Maar op de allerwegen verspreide foto zien we tussen de nek van Saddam en de zeer degelijke strop nog wel de kap die Saddam weigerde te dragen. Geen vrije hals dus, wat op voorhand het stervensproces niet bevorderde. Dus toch een stel amateurs, dat daar aan het werk was?

Beelden van het bungelen zijn er niet. Wat speculaties en legenden à  la Elvis en Frederik II (Stupor Mundi) in de hand werkt. Ter geruststelling van velen zullen die beelden dus nog wel komen.

En nu gaan de Amerikanen vast fijn uitzoeken, wie dit creatuur in het zadel hield.

Naschrift 2 januari 2007

De bovenstaande foto is zo’n beetje de laatste still uit het filmpje, uitgebracht door de Irakese autoriteiten. Bij dat filmpje zat geen geluid, en Saddam zag er zowaar sereen uit, zo vlak voor zijn einde.

Uit de New York Times van oudejaarsdag werd al duidelijk dat het er minder sereen aan toe ging, dan het leek. De krant liet enkele van de 25 getuigen aan het woord, “including senior officials of the new Shiite-led government”. Volgens hen maakte Saddam in zijn laatste half uur flink ruzie met sjiïtische bewakers en enkele getuigen. De man, zo zou je kunnen concluderen, vertrok in stijl.

Op Nieuwjaarsdag kwam er nog meer in zicht en werd het verhaal nog rauwer. Een van de getuigen maakte een ranzig filmpje met zijn mobieltje, dat vervolgens in Irak van telefoon naar telefoon vloog en inmiddels enige honderden malen op het besloten gedeelte van YouTube is gepost. Uit dat filmpje blijkt dat er primair onder de beulen en regeringswaarnemers een volslagen gebrek aan waardigheid was. Eigenlijk ging het er precies toe zoals onder Saddam zelf, met vervloekingen en beschimpingen van de veroordeelde. Er is helemaal niets veranderd in Irak. Uit de leuze van driewerf Moqtada bleek bovendien dat het Mahdi-leger zelfs op deze plaats van zich kon laten horen, een bewijs temeer dat één bepaalde secte nu de lakens uitdeelt in Irak.

Al stelden die demonstraties niet veel voor, en schonken soenitische websites niet zoveel aandacht aan Saddams einde, dit is olie op het vuur.

PS

Intussen schreef Juan Cole een interessant exposé over de relatie tussen Saddam en de Amerikanen.

Droombaan: beul van Saddam

Het is de meest gewilde baan in Irak, meldt The New York Times. Honderden mensen hebben al gesolliciteerd om Saddam Hussein op te mogen hangen.

Momenteel buigt een Hof van Appel zich over het doodvonnis. Als dat wordt bevestigd, moet de executie binnen dertig dagen plaatsvinden. De Irakese regering wil er haast mee maken, want ze ziet in de man een inspiratiebron voor het soennitische verzet. Daarom verwerpt ze ook een openbare ophanging in een stadion. De guerilla’s zouden de toeschouwers onderweg kunnen beschieten, of het volle stadion kunnen bestoken met mortieren.

Ook de gebruikelijke plaats van executie, een gevangeniscomplex in oostelijk Bagdad, ligt niet in de rede omdat men Saddam dan per helicopter moet overvliegen. Daarom zal de ophanging hoogstwaarschijnlijk plaatsvinden in zijn huidige onderkomen, de Amerikaanse militaire gevangenis vlakbij het vliegveld van Bagdad. Slechts een beperkt aantal genodigden mag aanwezig zijn. Wel zal een cameraman de gang van zaken registreren. Een paar van zijn shots zijn later waarschijnlijk op TV te zien. Men verwacht hoge kijkcijfers.

Happy end verzekerd, al verloopt niet elke Iraakse ophanging even soepel. Begin september lieten de Iraakse autoriteiten 27 mensen ophangen. Halverwege de reeks knapte een touw en tuimelde een veroordeelde naar beneden. “Allah heeft me gered!”, schreeuwde hij. “Allah is groot! Ik heb dit niet verdiend!” Een uur lang lag hij op de betonnen vloer te bidden en schreeuwen, terwijl de cipiers en de beul debatteerden of hier sprake was van een goddelijke tussenkomst, en zo ja, of ze ’s mans leven dan moesten sparen. Er kwam echter een nieuw touw, en ze hingen de man alsnog op.

“Als het hart meelij heeft, faalt de arm”

Op MEMRI, een Israëlische site die Arabische media doorlicht, staat een Saoudisch televisie-interview met de scherprechter van Mekka, Abdallah Al-Bishi.

Net als in middeleeuws en vroeg-modern Europa blijkt diens ambt erfelijk. Een week nadat Abdallahs’ vader stierf, deed Abdallah zijn eerste onthoofdingen, drie stuks nog wel. Zijn zoon Badr, nu in opleiding, staat op het punt benoemd te worden in de hoofdstad Riadh. Een broer van Abdallah zit ook in het vak. Daarmee lijkt de familie even prominent aanwezig in het Saoudische scherprichtersvak, als de familie Snijder vroeger in Nederland, want Saoudi-Arabië kent zeker zes officieel aangestelde beulen.

Nog een overeenkomst met de vroegere Europese collega’s is de anatomische interesse. In tegenstelling tot  dat in Europa, lijkt beul in Saoudi-Arabië geen infaam beroep. Maar getuige de gretigheid waarmee de talkshow-hosts hun vragen stellen, is de betrachte openheid omtrent het beulsvak daar wel nieuw.

Abdallah heeft niet voor niets als standplaats Mekka, hij is de meest gerenommeerde scherprechter van het land. Inmiddels kan hij terugzien op ruim honderd onthoofdingen. Hij heeft aparte zwaarden voor verticale en horizontale decapitaties, en hakt natuurlijk ook handen en benen van dieven en ander gespuis af. Anders dan bij onthoofdingen is hierbij plaatselijke verdoving toegestaan.

Volgens de voice-over beschouwt Abdallah zichzelf als een zeer mededogend mens, maar dat lijkt strijdig met zijn eigen uitspraak dat mededogen alleen maar in de weg zou staan van profesioneel werk. Want: “Als het hart meelij heeft, faalt de arm”. Abdallah executeert zonder aanziens des persoons. Vriend, man of vrouw, het maakt hem niet uit, en hoeveel het er zijn kan ‘m ook niet schelen. Al is het tamelijk vervelend dat sommige kerels voor hun onthoofding niet netjes rechtop blijven zitten.

Gekke Henkie bij de UvA

“Algemeen gesteld leidt het beoefenen van moord en doodslag tot een dieper inzicht in terminatiemethodes en tot de ontwikkeling van een “eigen” stijl. Het doel van dit college is de student inzicht te verschaffen in terminatiemethoden en de daarbij behorende technieken.”

Fijke Liemburg overleden

Schokkend nieuws: Fijke Liemburg is plotseling overleden. Zowel het DvhN als bij MKB  sloot de reactiepoort bij het bericht, en daar kan ik me natuurlijk wel iets bij voorstellen, al vind ik het ook wat suggestief dat de doodsoorzaak nu totaal in het ongewisse blijft. Maar enfin, zelfdoding, hersenbloeding of hartaanval, de PvdA in Menterwolde en de ex-zakenpartner van café De Lanteern hebben iets om over na te denken, de komende dagen.

Uitslag met jeuk

De uitslag is anti-establishment. Ademt wantrouwen tegen gevestigde merken. De reuzen in het midden zijn alledrie een kopje kleiner gemaakt, al kraait de grootste dat hij nog steeds de grootste is.

Heb gestemd op Marianne Besselink. Jaren geleden was ze bestuursassistent van burgemeester Wallage, die op het onzalige idee was gekomen om een stel woonwagens te droppen op een omsloten ecologische tuin in onze buurt. Ze maakte toen indruk met haar open houding en communicatieve vermogens. Het plan ging niet door.

Nieuwe Anne Frank-kastanje groeit in Glimmen

Het Parool:

“De Anne Frankstichting ziet niets in de veiling van stukken hout van de boom bij het Achterhuis (…). Het hout gaat de hakselaar in. ”Wij vinden het mooier en symbolischer om op de plek van de boom een ent te planten die genetisch honderd procent identiek is.” Bij een kwekerij in het Groningse Glimmen staan enkele van deze enten.”

En nu maar hopen dat deze Glimmer enten resistent zijn tegen de kastanjeziekte. Hoewel ik het ook wat navrant vind dat een kastanje die herinnert aan de rassenmoord, genetisch zuiver op de graat moet zijn.

(Met dank aan E.)

Broeikasbesef bij banken brengen

Vanochtend stond dit illegale bouwsel voor de ING-bank op het Hereplein. Het bleek er neergezet door Milieudefensie, die wil dat de banken meer gaan investeren in duurzame energie en minder in CO2-uitstoot. Want daar steken de Nederlandse banken volgens Milieudefensie veel te veel geld in. Ze financieren tesamen een broeikasgasbel, ruim drie keer zo groot als de CO2-uitstoot van gans Nederland.

Rechtsboven de reddingboei plakte Milieudefensie een plastic houdertje met actiekaartjes, die je met een pen of potlood moet invullen en tekenen, liefst van een adequate postzegel moet voorzien en dan ook nog eens op de slakkenpostbus moet doen. Kansloze actie, denk je dan. Maar gelukkig voorzag de club ook nog in een laagdrempeliger adhesie-methode. Via deze pagina namelijk.

They rrreally sting

Je hoort het hem nog zeggen met dat gigantisch vette Australische accent van ‘m: “Now I’m gonna do something rrreally dangerous, they rrreally bite”. Op het oog koketteerde durfal Steve Irwin graag met de dood en menigmaal vroeg je je af wanneer het eens werkelijk mis zou gaan. Vandaag was het zover. En niet eens door toedoen van krokodillekaken. “They rrreally sting”, moet zijn tekst dit keer geweest zijn. Het was immers een pijlstaartrog die hem met zijn stekel in het hart trof.

Al klinkt het met zo’n dood misschien wat vreemd: Irwin (44) stierf in het harnas. Want van zijn dood zijn opnamen gemaakt. Een kwestie van tijd dat die ergens opduiken, dunkt me. Op YouTube en Google Video staan ze in elk geval nog niet, al valt het wel op, dat sommige bewonderaars daar inmiddels een aangepast tekstje bij hun imitatie-filmpjes hebben geplaatst.

Op YouTube staat ook nog de video, waarin Irwin met zijn baby Bob onder de arm een krokodil voert, een act die zijn populariteit danig heeft aangetast. Zijn achteraf nogal wrange verdediging luidde:

“I’m proud of what I do and the thing that would hurt me the most, is that people perceive what I do as dangerous”.