Koers! Of hoe de “Slag om Norg” Sandebuur passeerde

Tot mijn verbazing kwam er een wielerkoers door Sandebuur, de Slag om Norg. Zo’n evenement vergt blijkbaar nogal wat politiebegeleiding. Zolang de kust veilig was, fietste ik op de steenslagwegen vanaf de Hooiweg tegen het parcours in – hier en daar onder applaus van toeschouwers – en ben ruim voordat de meute passeerde wel drie maal door een motoragent staande gehouden met het steevast zeer vriendelijke verzoek of ik asjeblieft wilde opletten: “Want ze komen eraan en rijden als gekken”. Heb uiteindelijk dus wel een kwartier in de berm staan wachten tot alles gepasseerd was:

Tète de la course, oftewel de kopgroep:

Peloton op flinke afstand in de achtervolging:

Verbeten koppen, curieuze sponsor (Baby Dump):

Microsoft: ’s werelds grootste parasiet

Voor het eerst een paar dagen gewerkt met de redigeerfuncties van Word 2016, dat is de Wordversie in het Officepakket dat vorig jaar uitkwam. Fijn joh! Microsoft heeft allerlei knopjes op heel andere plekjes neergezet, zodat je er mooi een hele poos naar mag zoeken, voordat je verder kunt met je eigenlijke werk. En als het nou na een poosje handiger en vlugger gaat, dan zou ik ze dat graag vergeven, maar nee, het zijn bij Microsoft alleen maar veranderingen om de veranderingen: wijzigingen dus, waar je geen ene moer mee opschiet.

Er is inhoudelijk geen waarde aan het programma toegevoegd, integendeel. De zogenaamde ontwikkelaars hebben hun neiging om zaken almaar omslachtiger te maken weer eens duchtig mogen botvieren, ook al gaat dat ten koste van 99 % der gebruikers. Toen ik een nieuw aangemaakt Wordbestand met bijschriften wilde opslaan onder een eigenstandige titel (en niet de eerste zin uit de tekst), bleek dat ze er een totaal overbodig scherm tussen hebben gezet, dat tot overmaat van ramp vast ging zitten. Met taakbeheer het programma dus maar weer uit en bij gebrek aan reservebestand maar weer helemaal opnieuw beginnen aan diezelfde bijschriften. Op zoiets zitten we echt te wachten.

Microsoft verkoopt dus gebakken lucht voor waarachtige innovatie, maar iedereen stinkt erin, want “wat doe je eraan, we moeten wel meedoen”. Particulieren raken hier teveel van hun goeie geld aan kwijt, bedrijven en overheden nog veel meer van hun goeie geld, en Microsoft wordt slapende rijk, als het ons op wakkere momenten niet keihard uitlacht.

Eerlijk gezegd, heel eerlijk gezegd, vind ik het als nieuw verkopen van ouwe waar oplichterij, vooral ook als het nieuwe product minder blijkt dan het oude. Het afromen van ons goeie geld voor zoiets is parasitisme. Het compliceren van zaken die gedijen bij eenvoud gaat bovendien ten koste van talloze humeuren en het werkplezier op onnoemelijk veel werkplekken.

Hoe eerder we Microsoft de wereld uit helpen, hoe beter het is.

Hou Domela in Heerenveen !

Laatste kans om de petitie nog te tekenen voor het voortbestaan van het Domela Nieuwenhuis Museum in Heerenveen. Komende maandagavond wordt de petitie aangeboden aan de burgemeester van Heerenveen, waarna de gemeenteraad aldaar een besluit neemt.

Gebedel in de trein

Bij het opruimen van mijn tas kwam vanochtend dit briefje weer tevoorschijn. Woensdag legde een forse, vermoedelijk Soedanese man het tussen Leiden en Den Haag op alle raamtafeltjes in mijn treincoupé:

Een minuut of wat later riep de conducteur om dat je niets moest geven aan de bedelaar. Dat deed dan ook niemand. Mismoedig haalde hij even later zijn briefjes weer op, behalve deze ene dan.

Vorig jaar was het al in het nieuws: de NS wil geen gebedel in de treinen, voor je het weet ontaardt het ook in een plaag.

‘Weg met al die kerstbomen en lichtvervuiling!’

Het Kerstfeest zoals we dat nu kennen is vooral Germaans-heidens ritueel:

• De kerstboom werd hier in Nederland pas na 1860 geleidelijk aan populair en dat pas het laatst in orthodox-protestantse kringen. Mijn streng-hervormde overgrootouders hadden bewust geen boom in huis.
• Al dat kunstlicht herinnert aan de zonnewende, Joel.

Het Kerstfeest zoals we dat nu kennen , is ook nogal een late uitvinding. Voor pakweg 1830, 1840 sprak men hier in het Noorden meer over Midwinter dan over Kerstmis. Met Kerst werd bovendien nogal eens doorgewerkt. In de achttiende en negentiende eeuw kwamen kranten, bijvoorbeeld, nog ‘gewoon’ op 25 december uit.

Er zat destijds met Kerst, anders dan nu het geval is, ook niet meer volk in de kerk dan op gewone zondagen. Het belangrijkste christelijke feest was traditioneel nog Pasen. Dan gingen katholieken sowieso te biecht, om zich bij de mis van zonde vrijgewassente voelen. Dan stak je je zelfs als protestant op je paasbest in nieuwe kleren en deelden bakkers gratis broodjes uit. De opstanding van Christus was van veel grotere belang en werd dus veel meer gevierd, dan diens geboorte. Die opstanding staat ook veel dichter bij de centrale leerstelling van het christendom, namelijk die van het zoenoffer, gebracht door Christus aan het kruis.

De christelijke kerstviering die zogenaamd van de mensen afgepakt wordt, hebben de mensen dus zelf allang bij het grof vuil neergezet toen ze de kerstboom in huis haalden en buiten met licht gingen strooien. Wie zich opwerpt als beschermer van Kerstmis als christelijk erfgoed, doet er dan ook het beste aan de heidense rituelen met wortel en tak uit te roeien. Weg met al die kerstbomen en lichtvervuiling! Terug naar de oorspronkelijke, zeer sobere opzet. Eens kijken hoe populair men zich daarmee maakt.

Maar dat is natuurlijk ook weer niet de bedoeling. De zelfbenoemde kampioenen van de ‘christelijke’ traditie willen meestal ook helemaal niet weten wat de historische diepte van dingen is. Het gaat ze louter om de oppervlakkige aanschijn, en om daarmee zieltjes te winnen. Dat laatste is hun grootste prioriteit, de rest zal ze wezenlijk worst zijn. Laat ons dat vooral niet vergeten.

Ongeloof is groot in Groningen, evenzo het geloof

Dat verbaast me nou niets, dat de minst gelovige gemeente van het land in het Oldambt ligt. Alleen had ik verwacht dat het de gemeente Oldambt zou zijn en niet de gemeente Menterwolde.

Hoewel, in Noordbroek, een deel van Menterwolde, wilden ze in de jaren 60 de monumentale middeleeuwse kerk gaan slopen. Er ging toch niemand meer heen, een zwembad was veel belangrijker voor het volk.

Ik denk trouwens dat Muntendam de doorslag geeft in de topnotering voor Menterwolde. Het heeft een halve eeuw moeite moeten doen om een eigen kerk te krijgen, los van Zuidbroek, en het volk ging er lang door voor zeer vrijgevochten.

Dat enkele gemeenten in het Westerkwartier juist ver boven het landelijke gemiddelde scoren qua gelovigheid, vond ik wèl opmerkelijk. Maar de mensen zijn er veel zachtaardiger en gezeglijker dan in het Oldambt en rond 1800 liepen er al vrij veel gereformeerde oefenaars rond, met menigmaal een grote aanhang. Men was er zodoende goeddeels immuun voor het rode gespuis dat later in het Oldambt zo welig tierde.

Seksbom of Nobelprijswinnaar

In den beginne is er het beeld en kiezen wij mannen met ons aligatorbrein votdalijk voor de vermeende stoeipoes, temeer daar de geniale zorgverlener ter rechter zijde een eng apparaat voor zijn kin houdt en u aankijkt alsof u het meest geschikte proefkonijn bent dat hij in jaren heeft gezien.

Maar de vermeende stoeipoes, denk je dan, kan best een veel mooier diploma aan de muur hebben hangen dan die creepnerd. Niet hij maar zij kan cum laude afgestudeerd zijn, gepromoveerd bij een befaamde onderzoeksgroep aan een prestigieuze Top-10 Universiteit in Amerika, waarna ze binnen de kortste keren te onzent een schier onaantastbare autoriteit op haar vakgebied is geworden. Het beeld is maar een beeld, besef je. Het is de context die maakt of het beeld er toe doet. Het zijn vooral ook woorden die het beeld zijn zin geven.

Maar ja, dan zie je dat filmpje. Voor een gedoodverfd Nobelprijswinnaar doet de stoeipoes wel erg uitnodigend en willig. De kans op dat diploma krimpt nogal in je aligatorale voorstellingsvermogen.

Dergelijke reclame borduurt net als pulp en porno voort op cliché’s en is daarmee een karikatuur van de werkelijkheid. Dat weet iedereen die een beetje bij zinnen is. Rest dan de vraag: moet je je daar nou zo vreselijk druk over maken? Met het verbieden van karikaturen, wordt een samenleving er meestal niet gezelliger op. Bovendien komt er geen einde aan.

Dag van de Groninger Geschiedenis, editie XXX

Van tevoren werd gezegd dat het drukker zou worden dan ooit. Maar dat viel nogal mee. In de hal bij het podium zag ik minder mensen. Bij de lezingen, voor zover ik er zicht op had, zaten de zalen redelijk vol. Bij de informatiemarkt, daarentegen, leek het drukker dan vorig jaar.

Bij aankomst staat er al een batterij brandweerwagens, waarvan eentje met de ladder omhoog:

Er wordt van alles naar binnen gesjouwd. Daar bij die molen:

Hilariteit in het standje van Lammert Doedens, de man op zoek naar de laatste rustplaats van Graaf Adolf:

Onze expositie over de diverse soorten grenzen wordt gefascineerd bekeken. Deze is straks nog een paar weken te zien in de hal van de Groninger Archieven:

Overzichtje over de informatiemarkt:

Wat die markt zo leuk maakt zijn de terloopse ontmoetingen en de pop-up museumpjes, vooral op archeologisch gebied. Prehistorische potten en weefgewichten uit Museum Wierdenland, Ezinge:

In de stand van Monument & Materiaal uit de stad deze pijpaarden Madonna met kind, afgaande op het modebeeld vijftiende-eeuws. Het beeldje is aangetroffen bij het Boterdiep:

Het Noordelijk Archeologisch Depot in Nuis nam een paar bouwfragmenten van de verdwenen Sint Walburgkerk mee, opgegraven in de jaren vijftig door Van Giffen. De ronde scherven zijn van bomben, geworpen tijdens het beleg van 1594, waarbij de kerk zou zijn beschadigd – ze werd in 1627 afgebroken:

Baardmankruik, altijd mooi:

In de kraam van de Archeologische Werkgemeenschap Noord-Nederland detectorvondsten van Aldwin Wals uit Uithuizen, zoals een loden gewichtje met het wapen van de stad Groningen:

Een instrumentje waarvan ik de functie vergeten ben – het was geen wegertje, misschien een primitieve sextant?

Sterk verweerd handvat van een mes, uitlopend in een voorstelling van een doedelzakspeler, denkelijk vroeg zeventiende-eeuws:

In de hal, vlak voor het uitreiken de scriptieprijs:

De genomineerden op een rijtje. De lachende jongen, Björn Quanjer, won zowel de jury- als de publieksprijs met zijn hier downloadbare masterscriptie over de cultuurgeschiedenis van de fiets in Groningen (1885-1935):

Het traditionele einde van de Geschiedenisdag: de geschiedeniskwiz met hoedje op, hoedje af. Groot struikelblok blijkt een vraag over een vermoorde staker. Kwam de winnaar een paar jaar geleden uit Amsterdam, dit keer is ze uit Nunspeet afkomstig:

Op de achtergrond zit de BHV-ploeg na te genieten:

Poedelende ekster

Net op het platte schuurdakje van benedenburen. Toch wel een bikkel, deze vogel, met die frisse oostenwind. Nou ja, hij zal wel last van ongedierte hebben. De foto’s zijn door twee ruiten heen gemaakt.