Bij de dood van Ypke Gietema
Geplaatst op: 9 maart 2013 Hoort bij: autobio, Oosterpoort, Stad toen 9 reacties
Ypke Gietema heb ik maar een keer of twee, drie gesproken. Niet echt vaak. Dit zijn dan ook wat losse, bijeengesprokkelde noties, van wat er is blijven hangen na al die jaren dat je hem alleen nog maar met zijn hond in de binnenstad zag lopen. Een oudgediende, waarmee het niet altijd goed ging.
Het was de man die in 1978 brak met de linkse meerderheidscolleges, waar ik toen nog behoorlijk in geloofde.
Midden jaren tachtig liet hij Rem Koolhaas de Brink-flats bouwen. De Oosterpoort, de buurt waar ik woonde, vond ze afschuwelijk en voerde actie onder de noemer van Ypjes LEGO-fonds. Ik was niet zo anti-hoogbouw en vond die flats juist wel gaan. De op de man spelende actie vond ik wat kinderachtig – die bekeek ik een beetje meewarig.
In ’87 wilde Ypke Gietema zo goed als de gehele Oosterpoort slopen, wat betekende dat ik zou moeten verhuizen. Op een bloedhete dag haalde hij in een stampvolle foyer van het Cultuurcentrum bakzeil voor het front van de verontwaardigde buurt, peentjes zwetend en op detailpunten steeds van spiekbriefjes voorzien door van achter naar voren rennende ambtenaren. Naderhand kwam er geld vrij voor een proef met casco-renovatie van twee blokken ongestapelde bouw.
Dat was veel te weinig vonden we, en onder de noemer ‘Oosterpoort klaar voor 2000’ vroegen we om geld voor het opknappen van de rest van de buurt. Vlak voor de raadsverkiezingen van 1990 zegde hij op een politieke wijkmarkt 1,6 miljoen op jaarbasis toe.
De museumkwestie speelde – alweer was ik niet zo’n tegenstander – en zijn partij ging terug van 18 naar 11 zetels in de raad. “Arme Ypke”, schreef ik sarrend in het GroenLinksblad: “in een wipke zomaar zeven zetels kwijt”.
Door het Buurtoverleg Oosterpoort maak je hem dan een paar keer mee: je leert hem waarderen als toch wel een aardige figuur, met humor bovendien. En naderhand dus die Kredietbankaffaire: anders dan de burgemeesters Batsen van deze wereld had hij tenminste wèl de ruggegraat om af te treden.
Kwade tongen beweerden dat hij zoiets makkelijk kon doen, omdat hij de vijftig al gepasseerd was en dus recht had op wachtgeld tot zijn pensioen. Wat mij betreft heeft hij dat wachtgeld echter ten volle verdiend. Begin jaren tachtig kende de stad Groningen immers nog een werkloosheidspercentage van 25 %. Dat ze uit dàt diepe dal kroop en er uiteindelijk zelfs beter dan gemiddeld afkwam, is in belangrijke mate de verdienste van Ypke Gietema en diens revitaliseringspolitiek geweest. Eigenlijk zouden we best wel weer zo iemand kunnen gebruiken.
Afscheid van de Jaron el Pebro
Geplaatst op: 25 februari 2013 Hoort bij: autobio, Oosterpoort 3 reactiesOp een van mijn eerste wandelingen langs het Winschoterdiep, in 1977, toen ik nog maar pas in de Oosterpoort woonde, zag ik hem liggen: de Jaron el Pebro. Ook toen al, lag hij er een tikkie verwaarloosd bij, maar met zijn grote kajuit, zijn hoogliggende, brede achterdek en vooral zijn rank gelijnde achtersteven bleef hij aristocratisch afsteken tegen de belendende, plompe, authentiek-Groninger vrachtvaarders. In mijn verbeelding zag ik hem al dobberen, ’s zomers – boven het kampanjedek had ik een gepavoiseerd baldakijn gemonteerd waaronder gasten in het wit zoete drankjes nuttigden.
Vanwege de naam dacht ik dat hij van Spaanse herkomst was. Pebro had immers veel weg van Ebro en de J spreekt de Iberiër gewoonlijk uit als G, dus dat Jaron sloeg misschien op de mythische veerman die de doden overzette. Bovendien had ik ooit in een Kijk, toen nog een blad voor aankomende alfa’s, een schilderij van de een of andere Franse impressionist gezien, waarop dergelijke schepen al spelevarend op de Seine uitgebeeld waren, iets wat de zuidelijke en feestelijke veronderstelling alleen maar kon bevestigen. Het moest dus een rivierboot zijn, op onbegrijpelijke wijze verdwaald in het noorden. Een schuit met heimwee, kortom.
Bij mensen die er tegenover woonden informeerde ik eens naar de eigenaar. De man bleek een even verderop wonende haringhandelaar, maar ik werd gewaarschuwd dat hij een veel te hoge prijs wilde hebben, zodat ik maar afzag van verdere stappen.
En toen zat zat ik op een avond in de buurtkroeg naast Freddie. Freddie, volgens hemzelf bij het voetballen een verdediger die niet met zich liet dollen, was geboren en getogen in de Oosterpoort. Zijn opa bevoer nog het Winschoterdiep met schuiten vol drek (heen) en turf (weer). En Freddie zelf werkte op een scheepswerf. We raakten aan de praat over zijn stiel en en ik bracht na verloop van tijd de Spaanse schuit te berde. Freddie wist het nog goed, hij was zo’n klein ukkepukkie (hand op heuphoogte) toen Bronno Schut de boot uit Hamburg haalde. Dat moest zo’n jaar of twintig, vijfentwintig eerder gebeurd zijn, eind jaren zestig. Nee, het was geen Spaanse boot, maar, ofschoon Duits, wel degelijk een rivierschip. Dat kon je zien aan dat boven water zwevende dek, zoïets garandeerde namelijk een hoge stuwing. En die Spaans klinkende naam dan? Och, Schut had gewoon de eerste lettergrepen van de namen van zijn vijf kinderen achter elkaar gezet: Jacob, Ronnie, Ellie, Peter en Bronno.
Schut, zo vertelde Freddie, had de boot indertijd helemaal, van top tot teen, opgekalefaterd. Hij had daar een paar jaar over gedaan, want telkens als het geld op was lag het werk stil. Maar uiteindelijk had de Juan el Pebro er pico bello bijgelegen. Mooi houtwerk, netjes in de verf, etcetera. Schut echter, had er maar één enkele keer mee gevaren, in een zomer, met zijn familie. Naderhand durfde hij niet meer. Ik moest namelijk weten: Het is een diepganger, die steekt wel 1.80 meter onder de waterspiegel. Die moet je weten te hanteren, je moet ook danig rekening houden met die linksschroefsigheid, bij een brug lig je anders dwars tussen de dukdalven voor je het weet.
Enfin, toen Schut een haringhandel begon, werd de boot als onderpand gebruikt voor een lening bij een bank. Sindsdien werd er er nooit meer naar omgekeken. De boot was ook nooit meer op de helling geweest, terwijl dat toch minstens één keer in de vier jaar moest. Ja, hij was vermoedelijk dermate zwaar verwaarloosd dat hij niet eens meer dreef, maar met zijn kiel op de bodem van het diep rustte. In elk geval was dat staal nooit geen twee millimeter dik meer. Als je die boot per se zou willen opknappen dan moest er een nieuw vlak onder, wat wel vijftien mille kostte. Wie wilde daar nou nog aan beginnen? Het geval was hoogstens nog de schrootprijs waard. Aldus Freddie.
De volgende ochtend maakte ik nog maar weer eens een ommetje langs het Winschoterdiep. Het was koud, nat en winderig. De Jaron el Pebro dreef nog, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Het was één bak roest, waarop weer en wind vrij spel hadden. De naam viel nauwelijks nog te lezen. Er lag allemaal rotzooi binnenboord; ik zag een geiser, een douchebak, jerrycans, veel groen uitgeslagen en vermolmd hout. Alleen de ratten van het Winschoterdiep hadden er nog plezier van.
Echte schippers woonden er al nauwelijks meer in de wijk, ze stierven langzamerhand uit. De pakhuizen waren gesloopt of verbouwd voor studentenhuisvesting. Ooit was het Oude Winschoterdiep de weg waarlangs de stad alle producten uit Oost-Groningen naar zich toe haalde. Inmiddels was het een doodlopend rak. Als er een nieuwe, vaste brug ook dit laatste open kanaalrak afkneep, dan konden de schepen er alleen nog maar per trailer uit. Niemand zou die moeite nemen voor de Jaron el Pebro.
—
(Herziene versie van een verhaal dat in 1990 verminkt in De Oosterpoorter verscheen.)
Naar Drachten en terug
Geplaatst op: 5 juli 2011 Hoort bij: Ommelanden, Oosterpoort 2 reactiesLeegstaand en vervallend keuterijtje aan de Haarsterweg voorbij Marum, vlakbij de grens met Friesland:
Dakpannenparadijs bij Frieschepalen:
Ik ging naar Drachten voor de crematie van Sjoerd, die vorige week op die warme dinsdag overleed. Hij was jaren bestuurslid van de Onderhoudswinkel Oosterpoort, en bezocht in die hoedanigheid regelmatig het Buurtoverleg, maar verhuisde naar het boerderijtje van zijn grootouders in Niebert en genoot daar volop van de omringende natuur. De laatste jaren ging het niet zo best met hem, af en toe kwam ik bij hem en zijn vrouw Bettie op bezoek, de laatste keer was dat anderhalve maand geleden:
Na de uitvaart terug via Rottevalle, Surhuisterveen, Opende, Kornhorn, Doezum, Grootegast, Sebaldeburen, Niekerk, Enumatil etc. Er werd weer volop gehooid. Zweler of acrobaat bij Rottevalle:
Gevelsteen in de kerk van Opende:
Deze steen uit 1748 geeft verhuld commentaar op de politieke gebeurtenissen van dit jaar, waarin de Friese Oranje-Nassaus het volledig erfelijke stadhouderschap en daarmee een semi-monarchale status verwierven. “Owee, owee, die ontrouwe regenten, zo luidt de laatste, nogal beschadigde regel. Ook zegt de steen dat in de kerk het Woord Gods “voor de waarre vroome” verkondigd wordt. Waarschijnlijk verwijst dat laatste naar het vrij veel gewicht in de schaal leggende orthodox-bevindelijke deel van de Oranje-aanhang.
Blaarkop-kalvertjes bij Enumatil:
Windmotor aan het Hoendiep zuidzijde tussen Enumatil en de Kerkewegsbrug (of Oostwolmerdraai):
Kerkeweg gezien in de richting van Den Horn vanaf de Kerkewegsbrug over het Hoendiep:
Voorlopig het westelijke deel van het Westerkwartier wel weer genoeg gezien. Het zijn dorpen waar gewoon autowegen doorheen lopen, bovendien is er voor een antiquarische geest nauwelijks iets te beleven. Ik vind het ’t lelijkste deel van de provincie Groningen.
De Oosterhaven op een late middag in de herfst
Geplaatst op: 18 mei 2011 Hoort bij: Kunsten, Oosterpoort 5 reacties
Dirk de Vries Lam (1869 – 1937). die zo’n beetje de eerste drie decennia van de twintigste eeuw directeur van academie Minerva was, maakte wel meer schilderijen vanuit deze positie. Ik denk dat hij bij brug I woonde in een bovenwoning met rechts uitzicht op het Eemskanaal en links op de Oosterhaven.
In dit geval keek hij vanuit zijn raam naar links en was het de Oosterhaven die hij schilderde. In het westen licht de hemel op, de zon gaat onder, de avond valt vroeg op deze herfstdag. Tegen de brandende hemel steekt de tabaksfabriek van Gruno af. Helemaal rechts een stukje van het graanpakhuis dat nog steeds aan de noordzijde van de haven staat. Er loopt nog zo’n luchtbrug naar toe, over de kade heen. Voor het pakhuis een coaster met geopende luiken. Midden op het water een turfschuit, die ofwel koers zet in de richting van de Bonte Brug, ofwel vaart in de richting van het Trompbruggetje.
Het schilderij zit in de collectie van de Jan Menze van Diepenstichting, een soort bron voor exposities in de Fraeylemaborg en het Veenkoloniaal Museum. Jan Menze van Diepen (1905-1994) was de eigenaar van een scheepswerf in Waterhuizen. Hij verzamelde kunst en had daar kijk op, naar het schijnt. Nazaten had hij niet, vandaar dat hij alles aan die stichting naliet.
Sinds kort is de schilderijen- en grafiekcollectie van de stichting doorzoekbaar op archieven.nl. Ik dacht even dat dit helemaal geen nieuws was, omdat die collectie eerder wel op de eigen website van de stichting te zien was. Die website blijkt intussen echter – en dat is zeker nieuw voor me – veranderd in een virtueel museum.
Klompien over de veemarkt etc. (1991)
Geplaatst op: 23 maart 2011 Hoort bij: Kunsten, Oosterpoort, Stad toen Een reactie plaatsenOp de website van de stichting Beeldlijn staat tegenwoordig een zoekpagina, waarmee je kunt zoeken in enkele duizenden filmfragmenten. Daarbij zitten ook talrijke gekillde darlings die de documentaires van deze stichting niet gehaald hebben. Zo vond ik met het trefwoord Oosterpoort een stuk interview met Marten Klompien over de veemarkt en de Brink uit 1991. Ik weet niet of deze de film over de schilder haalden, ik zal dat zeer binnenkort eens nazien, maar hij heeft in elk geval weinig op met de architectuur die vanaf medio jaren tachtig in deze omgeving verrees. Waarbij hij mijns insziens de detaillering in de gevels van de Koolhaas-flats over het hoofd ziet. Wat me dan weer een beetje van hem tegenvalt.
Ook leuk: het fragment waarin Dick Leutscher en zijn vrouw onder meer vertellen hoe ze al Sinterklaasliedjes zingend met Henri de Wolf in bed lagen. Dat heeft zeer beslist niet de docu over De Wolff gehaald.
Huize Mus
Geplaatst op: 15 januari 2011 Hoort bij: Oosterpoort 1 reactie
Nieuw huisnaambord in de Jacobstraat. Wreed, die kruiskopschroeven door de vleugeltjes.
OOG vindt zichzelf veel te belangrijk voor parkeerregels (II)
Geplaatst op: 13 januari 2011 Hoort bij: Media, Oosterpoort 15 reacties
Om 15 uur 54 vanmiddag, kwam er een reactie binnen van ene “Wolly” op het bericht OOG vindt zichzelf veel te belangrijk voor parkeerregels.
Die reactie begon alleszins redelijk, maar kreeg aan het eind een kwaadaardige tournure:
Meneer Harry,
oké! Je hoort je auto als ieder ander netjes te parkeren in een parkeervak! Het zou best kunnen zijn dat deze medewerker van Omroep Groningen, de stadsomroep, wat haast had en dacht: ‘Ach ik parkeer de auto even zo op het trottoir, ben toch zo weer terug’. Je laat je lichten toch niet onnodig branden, als het maar om even gaat? Ik heb de indruk dat het zo is gegaan. Als je de foto (bedankt Harry) goed bekijkt, rondom de OOG-auto kan men zien dat wandelaars, zo ook rolstoelgebruikers, zonder problemen hun weg kunnen volgen. In Hoogkerk waar ik woon zie je regelmatig auto’s midden op het trottoir staan of op een dusdanige wijze geparkeerd, waarbij je als voetganger de straat op moet wil je er voorbij kunnen om je weg te vervolgen. En dat in een buurt waar ook ouderen wonen, slecht ter been en plek zat! Ga daar eens een kijkje nemen en fotootjes schieten. Dit neigt voor mijn gevoel meer naar, ‘met je camera wachten en terug slaan’! Ik heb nu de kans! Dit is puur kinderlijk gedrag. Is Harry Perton niet blij met de lokale omroep? Of heeft hij niets beters te doen, dan dit soort onzin te publiceren?Naam reageerder: Wolly
E-mail reageerder: w.deelman@hoem.nl
IP-adres: 212.178.148.34
Authenticatie: Geen
De reactie zag ik pas na mijn werk, om twintig over vijf. Om half zes wilde ik bij een nieuwjaarsreceptie zijn. Met een snelle ip-check op bewaard gebleven reacties in mijn mailbox, zag ik dat Wolly vanaf dezelfde computer eerder had gereageerd als Frits. Daarom heb ik de reactie er maar afgesodemieterd en hem een ip-ban gegeven. Met als verklaring:
@”Wolly Deelman”,
Eerder heette je hier nog Frits. Gezien het feit dat je hier onder meerdere namen reageert ben je niet serieus te nemen. Bovendien gebruik je een niet werkend mailadres en heb je alleen maar de intentie om te beledigen, dit na een discussie die al op natuurlijke wijze aan haar eind gekomen is en waar je totaal niets aan toevoegt. Je reactie heb ik daarom verwijderd en je hebt een ip-ban. Ook je eventuele volgende reacties zal ik verwijderen.
Nu, bij nader inzien, vind ik dat ik wat al te haastig heb gehandeld. Want met enig nadenken en googelen weet ik nu wie die Wolly is. Als iemand ons tenminste geen gemene loer probeert te draaien. Hij heet gewoonlijk Wolter Deelman, noemt zichzelf Wolly Tax, ook wel wollytax250355, en hij werkt volgens de OOGTV-Hyves sinds mei 2008 als een “manusje-van-alles, duizendpoot of huismeester” bij OOG. Een van zijn taken daar blijkt “het beheren van het wagenpark”. Hij is dus de baas over het Peugeootje dat bij ons op de stoep die tokkie lichtshow gaf.
Duuuus: een man die ertoe doet. Daarom publiceer ik zijn reactie opnieuw, en nu op de voorpagina van dit weblog, met mijn nederige excuses aan de lezers dat ik deze eerst weggehaald heb. Bovendien hef ik de ip-ban weer op. Want de mening van zo’n man mag natuurlijk best gehoord worden.
Hornstraatje, ca. 1980
Geplaatst op: 9 januari 2011 Hoort bij: autobio, Oosterpoort 22 reacties
Het Hornstraatje, omstreeks 1980, toen ik nog maar een paar jaar in de Oosterpoort woonde. Dit stadsgezicht bestaat niet meer. Tegenwoordig staat hier een nieuwbouw-hofje van Patrimonium.
Rechts het pandje van de Heerenveensche Wasserij. Ik denk dat dat busje ook van die onderneming was. Al kan het ook van de buurman zijn: Kaper, die in groente en fruit deed. Zulke busjes – Ford Transits – waren populair bij studentenverhuizingen. Je huurde ze bij Gall, ergens bij het Oosterhamrikkanaal.
Achterin het straatje, dat met een haakse bocht linksaf sloeg, staat de gereformeerde kerk. Een tamelijk somber gebouw. Twee studentachtige types zitten tegen het muurtje in de zon.
Links en rechts had je wat kleine woninkjes. Begin jaren zeventig woonde in een daarvan Elske ter Veld, de latere staatssecretaris voor sociale zaken, maar ca. 1970 nog studente aan de Academie voor Sociaal Culturele Arbeid (ASCA). Ik heb me eens laten vertellen dat ze op een keer, toen het bij haar in huis ernstig lekte, wat dakpannen van buurmans dak ‘leende’, zodat die op zijn beurt met lekkerij te maken kreeg. Dit zou echter ook wel een kwaadaardige roddel kunnen zijn. Ik sta niet in voor de waarheid.
Het fotootje kreeg ik jaren geleden van Dick Kuil. Het kwam tevoorschijn bij een eerste opruimavond ter voorbereiding van een verhuizing. Ik ga weg uit de Oosterpoort.
OOG vindt zichzelf veel te belangrijk voor parkeerregels
Geplaatst op: 4 januari 2011 Hoort bij: Media, Oosterpoort 15 reacties
Hoogst gewichtige en urgente zaken waren hier blijkbaar aan de hand. Op de hoek van de Van Sijsenstraat en de Hendrikstraat stond zonet voor een geruime tijd een geel Peugeootje (als ik het merk goed heb) midden op het trottoir geparkeerd. Met een kermis aan flikkerende voor- en achterlichten om passanten diets te maken dat het slechts even om een onbeduidend boodschapje was, dat men hier stond. De beschildering van de wagen is van OOG, onze stadszender, die zoveel met buurtbewoners op heeft.
Meeuwerderweg met DUO-toren
Geplaatst op: 5 december 2010 Hoort bij: Oosterpoort Een reactie plaatsen
Volgens mij moet dat andersom ook wel een aardig gezicht zijn: de meanderende Meeuwerderweg met al die rooie lichtjes van bovenaf de DUO-toren.
Sneeuwruimen ook voor middenstand niet meer vanzelfsprekend
Geplaatst op: 3 december 2010 Hoort bij: Oosterpoort Een reactie plaatsenDat bijna geen burger de stoep meer sneeuwvrij maakt, of in elk geval voor een begaanbaar paadje zorgt op het trottoir voor zijn woning, we zijn het al jaren gewend. Inmiddels is de plicht hier in Groningen zelfs al lang en breed uit de APV gehaald.
Maar dat het winkeliers nu ook niets meer kan schelen of klanten een arm of een been breken, dat is nieuw voor me. Kwam zonet langs de Meeuwerderweg. De nieuwe ondernemers in de winkelruimtes van voorheen de Komeet lieten allemaal de sneeuw op hun stoep liggen. Ook bij de supermatkt was de sneeuw dit keer niet opgeruimd. Ik sprak de vakkenvullende chef erop aan. “Oh is het nog niet gebeurd dan?”, vroeg hij. Hij zou er meteen werk van maken en ging ook naar achter.
Rijp over de Oosterpoort
Geplaatst op: 27 november 2010 Hoort bij: Oosterpoort 8 reactiesGister sneeuw, vandaag rijp. Een buurtrondje.
Onze buurttuin op de binnenplaats aan de Mauritsstraat:
Er liepen drie witte katten rond! Deze voelde zich erg op zijn gemak:
Feestelijke besjes:
Dito peulen. maar dan bij de Bonte Brug:
De olle grieze vanaf de Brink, met op de voorgrond het schip Rosa:
Oosterhaven als winterkwartier van wadvaarders en andere charterschepen:
De tweede van rechts voert als thuishaven Starum (Stavoren) op, maar ligt ’s winters altijd hier:
Het Trompbruggetje:
Peerdespul in het Zuiderpark
Geplaatst op: 5 november 2010 Hoort bij: Oosterpoort 3 reactiesEerst zag ik het paard en toen de lampekap op zijn hoofd. Een schok van herkenning; in het Zuiderpark staat er in een recent opgeknapt kantoorgebouw een heuse Horse Lamp:
Ik heb zo’n vermoeden dat de eigenaar er thuis wat op uitgekeken was.
Geen buurtsinterklaas dit jaar
Geplaatst op: 4 november 2010 Hoort bij: Oosterpoort 5 reactiesEr is weer eens buurtsinterklazentrammelant bij ons in de buurt.
Dit keer vertikt de Speeltuinvereniging het om de intocht van de Goedheiligman nog langer te organiseren. Hoewel deze club dat gebeuren al twintig, dertig jaar op touw zet.
“Reden is dat we het financieel niet meer rond kunnen krijgen”, schreef een bestuurslid in het ledenblaadje, dat – zo staat me bij – een oplage kent van ruim honderd exemplaren. Nauwelijks in detail tredend zegt dit bestuurslid:
“…dat we de laatste 2 jaar veel hebben moeten voor financieren, omdat een aantal ondernemers zich niet aan de afspraak hielden over op tijd betalen.
Verder wil ik mij er niet over uitweiden.”
Het tijdstip van deze mededeling telt ook mee: de Speeltuinclub brengt het wel erg laat te berde. Voor een alternatieve opzet is nu nog maar heel weinig tijd. Het lijkt alsof dat is meegewogen.
De betalingsmoraal bij een kleine minderheid van de middentanders laat inderdaad wel eens te wensen over, weet ik uit eigen ervaring. In dier voege heeft de Speeltuinclub gelijk. Maar door dat nu op zo’n manier aan de orde te stellen, zet men kwaad bloed bij sponsors. In elk geval voelt het bestuur van de middenstandsvereniging zich op de tenen getrapt. Het zond alle leden en andere ondernemers een brief:
“In het laatste clubblad van de Speeltuinvereniging Oosterpoort heeft een bestuurslid van deze vereniging zich nogal negatief uitgelaten over de betalingswijze van u als ondernemer. Mocht de speeltuin alsnog bij u komen voor een bijdrage voor de sinterklaasviering op zondag, adviseren wij om dat niet te doen.”
Waarmee de deur definitief op slot lijkt te gaan.
Dit jaar rollen er geen pepernoten over de Meeuwerderweg.
We voeren weer lekker onze vendetta’s en vergeten voor wie dat feest bestemd is.
Mussengangpand alweer te koop
Geplaatst op: 24 oktober 2010 Hoort bij: Oosterpoort 6 reacties
Zuiderpark 26, ooit de lokatie van Mussengang-strip in de UK, staat alweer te koop. Terwijl het nog maar net opgeknapt is. En er een kersvers perkje van blauwgroene glasstenen omheen ligt. Voor het geval u geïnteresseerd mocht zijn: de vraagprijs bedraagt slechts een luttele 1,675 miljoen euro.
Je weet natuurlijk niet wat er achter het haastige vertrek van de huidige eigenaar zit, maar op het eerste gezicht komt het wel als enigszins wispelturig over: eerst een enorme smak geld investeren, en dan binnen de kortste keren alweer willen verkassen. Ook op de interieurfoto’s van dit dure object zie je overigens nauwelijks boeken. Het schijnt dat rijkdom weinig met lezen opheeft.
groninganus 
Recente reacties