1968
Geplaatst op: 17 augustus 2005 Hoort bij: autobio Een reactie plaatsenOp de RSG in Meppel hadden we ook eens een spontane schoolbezetting. In het welbekende jaar 1968 was dat. Of begin 1969. Er lag sneeuw op het schoolplein en conciërge Brul, die in de pauze voor de deuropening toezicht hield en de orde stond te bewaren, kreeg een keiharde sneeuwbal recht in zijn gezicht.
Naderhand werd verteld dat die sneeuwbal van mij kwam. Wat ik niet wilde geloven, want als “schele brillejood” kon ik nooit zo goed mikken.
De volgende ochtend bleven de deuren naar het schoolplein bij wijze van represaille dicht, zodat leerlingen niet naar buiten konden om te praten en roken. Er ontstond een broeierig sfeertje in de volgepakte aula en geen leerling ging bij de eerste bel naar de lokalen. De leraren leunden over de balustraden op één hoog rond de aula om poolshoogte te nemen. Ook bij de tweede bel maakte niemand aanstalten om naar les te gaan. Leraren begonnen eersteklassertjes uit de recalcitrante massa weg te halen, maar de overgrote meerderheid van de leerlingen bleef ijskoud staan.
In mijn herinnering heeft die toestand wel een twintigtal minuten geduurd. Toen kwam de rector, meneer De Vos, handenwringend het podium in de aula op. Hij inviteerde enkele ‘invloedrijke’ leerlingen uit de hogere klassen om met hem te komen praten in zijn kamer.
Bij het weer verlaten van die rectorskamer hieven die leerlingen hun handen in triomf omhoog. Er kwam een leerlingenparlement en de censuur op de schoolkrant werd afgeschaft. Wat een sneeuwbal al niet kon doen, anno 1968 in Meppel…
groninganus 
Dan voerden we midden jaren zeventig op de Winschoter Scholengemeenschap toch eerder achterhoedegevechten. Geen schoolparlement maar een soort inspraakcommissie. Schoolkrant allang weer braaf en inhoudsloos. Ook toen al was Winschoten niet meer wat het geweest was.
Misschien lag het ook wel aan de flauwigheid van onze eigen acties: hamer-en-sikkel in de sneeuw stampen, blowen op schoolfeestjes en daarbij veel te harde muziek inhuren. En lol dat we hadden toen de conciërge stampend achter ons aan kwam om de sporen uit te wissen… ’t Waren de jaren van prins Bernhards scheve schaats. “Dat koningshuis meneer, moeten ze allemaal tegen de muur zetten meneer”, meende een van onze welbespraakte klasgenoten, die tijdens een jaartje onderwijzersopleiding al wat meer van de wereld gezien dacht te hebben. De geschiedenisleraar maakte voorzichtig bezwaar. “Niks te ja maar Henken, meneer, want punt 1 … punt 2 … punt 3…”. Voor een ander in elk geval redenen om het portret van de koningin (“kwene”) mee naar huis te nemen zodat we er geen last van hadden. Maar ’t kan verkeren, de één schrijft tegenwoordig over voetbal, de ander bewaakt staatsgeheimen.
Dat schoolparlement heeft het ook niet lang volgehouden hoor. Maar zolang ik er op school zat heeft die schoolkrant gefloreerd. Die heette De Toestand, trouwens.
De twee meest progressieve figuren bij mij in de klas zijn nu beide ondernemer. De ene heeft nog een poosje andragologie gestudeerd, en woonde op een vrachtschip aan de Hoornsedijk, maar handelt nu alweer jaren internationaal maar vanuit Amsterdam in scheeepsmotoren e.d. Tegenwoordig stemt hij VVD. De ander is fotograaf en een tamelijk goeie ook. Hij keerde terug naar Meppel na zijn opleiding aan de St Joostacademie in Breda.
Straks worden de huidige scholierenstakingen nog de aanleiding voor een fijne reünie van de oudgedienden! 😉