Dilemma

Ik ben een erg nieuwsgierig mens. Dus dan krijg je op een gegeven moment wel door dat een al te grote nieuwsgierigheid niet op prijs wordt gesteld. Andermans kladbrieven uit prullebakken vissen bijvoorbeeld, is ‘not done’. Het slot op andermans dagboek met een haarspeld openmaken, dat doe je niet. Dat weet je, op een gegeven moment, als aagje. Dat zijn je ‘valkuilen’, zoals dat heet in een bepaald jargon.

Nu ben ik via een waarlijk eenvoudige methode gestuit op het weblog van iemand uit de academische omgeving waarin ik als journalist werkzaam ben. Of nee, een weblog is het niet, geen doorsnee-weblog tenminste. Het is een intiem dagboek met alles erop en eraan, dat ‘leest als een trein’.

De persoon in kwestie verkeert redelijk vaak in universitaire bestuurskringen. Ze is zelfbewust, zeer slim en schrijft uitstekend en met humor, zij het niet in het Nederlands. Tegelijkertijd is ze ook ongelooflijk naïef, in die zin dat ze zich in de gekozen taal en omgeving geheel en al onbespied waant. Er reageren wel wat mensen op haar webdagboek, maar die wonen aan de andere kant van de wereld.

Ik mag haar wel. Van een paar keer zien, maar nu ook van lezen. Anderzijds laat ze op haar webdagboek dingen los, die, als ze naar buiten komen, niet alleen haarzelf in de grootst mogelijke verlegenheid zouden kunnen brengen, maar ook enkele van haar relaties.

Ik heb erover gedacht om haar zonder verdere consequenties te vertellen, dat ik haar dagboek vond, en dat ze het maar beter kan afsluiten voor aagjes. Maar ik ben verdomme wel journalist!

Na een nacht malen en een verslapen ochtend heb ik het gister met onze nieuwe hoofdredacteur opgenomen, en in tweede instantie met onze nieuwsredacteur, die de dagboekanierster beter kent. Besloten is dat ik een verhaal maak over de politieke zaken in dat dagboek, waarbij al te persoonlijk-intieme ontboezemingen geheel en al buiten beschouwing zullen blijven. “We zijn de Privé niet”, zei onze hoofdredacteur, die daarom weer eens een potje bij mij kan breken.

Ook spraken we af dat ik de dagboekanierster enkele dagen voor publicatie zal gaan waarschuwen dat er een stuk over de universitair-politieke passages in haar dagboek aankomt. Zodat ze nog ruim de tijd heeft om de rest af te schermen, of voor zichzelf te kopiëren en vernietigen.

In de brede redactie-vergadering van vandaag leidde dit voorstel tot een tamelijk hevige discussie. De meest radicale collega vond dat internet een volkomen openbare bron is, en dat iemand die zijn gat verbrandt maar op de blaren moet gaan zitten. Ergo: ik hoefde de dame helemaal niet te waarschuwen, want dan zou ze het bron- en bewijsmateriaal voor mijn stuk kunnen laten verdwijnen en ontkennen dat de citaten uit haar dagboek kwamen. Of ze zou eventueel proberen de publicatie via de rechter te verhinderen. Natuurlijk bleef ik vinden dat je de dame op de echt kwetsbare punten voor zichzelf moet beschermen. De meerderheid ging daarin mee, gelukkig. De afspraak bleef staan, dat ik de dame een paar dagen van te voren verwittig.

Maar nu maak ik uit de jongste passages in haar dagboek op, dat er weer een heikel avontuur zit aan te komen. Eigenlijk wil ik helemaal niet verder lezen. Ik werd vanavond zelfs een beetje misselijk van mezelf, dat ik het deed.

Tegelijkertijd ben ik bang dat mede-redactieleden, die de naam niet weten, nu op zoek gaan. Opnieuw verkeer ik in dubio. Moet ik de dame liever niet meteen waarschuwen, voordat alles op straat ligt en de ellende niet te overzien is?

Dit laatste lijkt mij raadzaam.