Voetwassing

In de kerk van Midwolde rook het enigszins naar verf en terpentine. Achterin, bij het praalgraf voor de Van Inn und Kniphuisens, waren schilders aan het werk. Vlakbij de kansel lag er een vloerkleed met allerlei potten en op hun knieën zaten de schilders daarin te roeren. Ik vroeg of ze met de kansel bezig waren, maar de ene zei dat ze de banken verfden. Voetstoots nam ik aan dat het ging om de banken vlakbij de kansel en het praalgraf.

Op al het monumentale vertoon daar achterin de kerk was ik vrij snel uitgekeken, maar toen ik weer naar de kerk-ingang voorin liep zag ik rechts op de orgelbeun boven het portaal een paneel, waarop ik een eenvoudige beeltenis van God meende te ontwaren. Dat kan toch niet waar zijn, dacht ik, een voorstelling Gods in een protestantse kerk? Daar moet ik het mijne van weten.

Vanaf het middenpad liet het konterfeitsel zich niet goed bekijken en fotograferen. Daarom schuifelde ik naar een gunstiger positie in een kerkbank, maar een paar meter verder merkte ik dat de plankenvloer daar aan mijn schoenen plakte. Sodeju, die vloer was dus pas geverfd. Meteen hoorde ik ook een schilder schreeuwen. Als de gesmeerde bliksem ging ik de bank uit, maar toen ik weer op het middenpad stapte kwam er verf van mijn schoenen op de zwarte natuurstenen kerkvloer terecht. De schilder die het zag kwam subiet aangesneld met een fles wasbenzine. Terwijl ik me uitputte in excuses, veegde hij zwijgend, zonder een enkel woord van verwijt de verf van de vloer en beide mijn schoenzolen af. Ondanks de flater kreeg deze zondaar dus een soort van voetwassing. En dat op een vrijdag in een ouwe kerk. Je zou er bijna gelovig van worden.