Waardering

Maandagochtend kreeg ik dit mailtje op mijn werk:”8 x 424 = 2458? 2,8 x 110 = 103,4? “In eerste instantie begreep ik er helemaal niets van. Pas toen de koffie in werking trad, begon het me te dagen. Het sloeg op de eerste alinea van dit artikel in de laatste UK:

“Neem de Beeldende Kunstenaarsregeling (BKR) of Contraprestatie. Eens in het kwartaal mochten kunstenaars hun kunstwerken inleveren bij de overheid, in ruil voor een staatsinkomen dat ruim boven het bestaansminimum lag. In 1966 maakten 424 kunstenaars gebruik van deze regeling, maar in 1984 bleek dat aantal toegenomen tot 2458, dus bijna het achtvoudige. Tegelijkertijd bleek het bedrag dat de overheid in de BKR stak gegroeid van 2,8 miljoen tot 103,4 miljoen gulden, dus honderd-en-tien maal zoveel. De depots puilden uit van kunst waar nauwelijks vraag naar was.”

De zender van het mailtje had me betrapt op een paar kolossale rekenfouten. Ik baalde als een stekker. Wat ik ook terugmailde. Gelukkig had ik redelijk goed geslapen, anders verpest zoiets mijn humeur voor minstens een dag.

Het gekke is, achteraf weet ik absoluut niet meer hoe ik dit nou zo heb kunnen opschrijven. Maar als ik het reconstrueer, dan moet het ongeveer als volgt gegaan zijn: ik becijferde het ’s nachts thuis, waar ik die alinea schreef, vlot even uit mijn hoofd, omdat ik mijn zakjapanner niet kon vinden. Op mijn werk zou ik het dan nog wel even narekenen. Maar het voltooien van dat stuk verliep de volgende dag dermate stroperig, en ook nog eens ver over de deadline heen, dat de echte sommetjes er door de stress volledig bij ingeschoten zijn. Bij de eindredactie werden de abuizen evenmin opgemerkt. Waaruit je zou kunnen afleiden dat het vertrouwen in mijn rekenexercities ten onrechte bijzonder groot moet zijn geweest.

Al verpestte het mijn humeur niet langdurig, van zo’n stuk is de aardigheid wel flink af. Je hoopt het nooit meer te zien, het wordt niet geselecteerd voor de knipselmap, laat staan voor de verzamelde werken (:-)).

Maar het kan met de waardering erg verkeren, want vanochtend kreeg ik op mijn werk een telefoontje van Pim van Klink, de man wiens proefschrift ik in dat artikel besprak. Meteen stelde ik me in op verwijten, want aan het eind van mijn stuk had ik me wel enigszins kritisch uitgelaten over zijn boek. Echter: niets daarvan. Hij vond mijn stuk het beste dat hij over zijn boek gelezen had. En ik had er echt niet alle kranten op nagekeken, maar dacht wel dat er al heel wat over verschenen was in de landelijke pers. Dus dat vond ik toch een aardig compliment.

Zo vaak hoor je als journalist ook niet dat je iets goeds geschreven hebt. Door de bank genomen alleen van collega’s, direct of bij een latere evaluatie. Maar bijna nooit van de mensen voor wie je schrijft. Als je al iets hoort, dan gaat het over fouten, of ‘verkeerde interpretaties’ in de ogen van degene die reageert. Begrijp me goed: ik klaag hier niet over. Zo werkt het nu eenmaal.

Maar er is meer. Van Klink staat bepaald niet als charmeur bekend, integendeel, de man is zeer intelligent en uiterst gedreven, maar voor de omgang met artistieke primadonna’s reiken zijn diplomatieke talenten kennelijk in onvoldoende mate toe. En die kennis maakt zo’n loftuiting nog iets leuker. Je vermoedt dat het gemeend is.

Met Van Klink had ik vervolgens ook nog eens een aardig gesprekje. In de door mij geconstateerde omissie in zijn boek gaat hij binnenkort voorzien. Ben zeer benieuwd, want al blijkt dat niet met zoveel woorden uit mijn bespreking, ik heb zijn proefschrift wel met genoegen gelezen. Wat door de tekst komt, maar zeker ook door de fraaie vormgeving van de jonge ontwerpster Welmoet de Graaf.

Bij de evaluatie van vanmiddag bleef mijn bespreking van Van Klinks’ dissertatie overigens volledig onopgemerkt. De beide collega’s die de laatste UK’s evalueerden zagen mijn rekenfouten dus eveneens over het hoofd. Misschien dat journalisten toch niet zo goed zijn met cijfers.