Buurtsinterklaas

Vanmiddag was de intocht van onze buurtsinterklaas.

Vorig jaar liepen er nog twee rond. Tegelijkertijd. Het scheelde niet veel of het was op een verbitterde buurtsinterklazenveldslag uitgelopen.

Het kwam zo. De kopstukken van de speeltuin, die de intocht organiseert, en van de middenstandsclub, die de intocht grotendeels betaalde, konden niet meer samen door één deur. Want onze traditionele buurtsinterklaas, gelieerd aan de speeltuin, weigerde al jaren halsstarrig winkels te bezoeken. Hij was een kindervriend, zo moest men weten, en voor al te veel commerciële escapades had hij geen tijd. Dit zeer tot verdriet van de middenstandsvoorzitter, bij wie de gedachte postvatte: We zijn wel goed voor het geld, maar krijgen er helemaal niets voor terug. Als het zo moet, zetten wij onze sponsoring stop. En dan zorgen wij wel voor een eigen sinterklaas, dachten enkele van zijn collega’s.

Er kwam een onderkoeld verhaaltje in de buurtkrant over het conflict, en het Dagblad nam dat over op de voorpagina. Als smeuiig stukje. Dat vond men iets minder fijn.

Pas onlangs is de dreigende sinterklaasvendetta bijgelegd. Met een compromis. De middenstandclub geeft nog wel een bedrag voor de intocht, maar veel minder dan vroeger. Maar de speeltuin mocht wel individuele winkeliers gaan benaderen. Voor het geld dat zij gaven, kregen ze een vermelding op een van de wagens in de sinterklaaskaravaan. Volgens een speeltuinbestuurder deed iedere winkelier mee, behalve eentje. Wie dat is, wil hij beslist niet zeggen. Mogelijk denken we nu aan de verkeerde persoon.

Maar enfin, we hebben gelukkig nog maar één buurtsinterklaas.
Wel zo rustig, in dizze doag’n.