Geen sinecure

Vijf uur langs brievenbussen lopen sjouwen, en nu spierpijn in de arm, waarop ik de tas met wijkkranten droeg. De meeste straten zijn afgewerkt. Geert H. bood aan een stuk of wat straten over te nemen, zodoende resteren er nog maar een paar voor morgen.

De laatste keer dat ik dit werk deed was een jaar of vier, vijf geleden. Mij viel op dat er intussen heel veel nee-nee stickers bijgekomen zijn, vooral op de brievenbussen van huizen en appartementen waar studenten en jongeren wonen. Ik schat het aandeel wel op een kwart van de adressen, in mijn deel van de wijk.

Zonder advertenties kan de wijkkrant niet bestaan, dus mag hij niet door zulke brievenbussen. En dat betekent dat een substantieel deel van de mensen van wijk- en andere lokale info verstoken blijft. Wat dan wel weer goed doet, is dat sommige mensen hun nee-nee sticker met een ander, handgeschreven papiertje nuanceren: “Graag wel de Oosterpoorter”.

Bij praatjes onderweg twee nieuwsitems opgedaan: iemand vond de nieuwe uitritten naar de Meeuwerderweg onoverzichtelijk, wat volgens haar ook kwam door het gebrek aan parkeerdiscipline. Ze had hierover al contact met de buurtagent gehad.
En dan is er het verval dat hier en daar weer heel duidelijk zichtbaar wordt. Zo’n tien jaar geleden is de vele oudbouw in de wijk behoorlijk opgeknapt met gemeentesubsidie, maar sommige eigenaars hebben er sindsdien ook niets meer aan gedaan. De vraag voor de buurtclub was al eens, hoe je dat aan moet pakken. Want rond 1970 en rond 1987 dreigde de buurt om zulke toestanden te worden gesloopt, en een derde keer moet je zo’n dreiging zien te voorkomen, ook vanwege het spreekwoordelijke scheepsrecht.

Opnieuw kennis gemaakt met twee oude ergernissen bij het bezorgen. Er zijn nogal wat mensen die een boven- en een benedenwoning aan elkaar getrokken hebben, en een van beide brievenbussen dan buiten gebruik stellen, wat ze naar buiten toe helaas totaal niet kenbaar maken. Zodat je als bezorger eerst een momentje aan het klepje of met je wijkkrant door de vanachter afgedichte gleuf zit te wrikken, voordat je beseft dat je op een dwaalspoor zit. Als je alle vergeefse bezorgerspogingen bij zulke brievenbussen bij elkaar optelt, kom je tot aardig wat werk voor niets.

De andere ergernis zijn de trapportieken, waarvan we er gelukkig niet al te veel hebben in onze wijk. Meestal ligt er flink wat zand en stof op de traptreden, en vaak ook nog kranten en reclame van collegabezorgers die het vertikken om de brievenbussen boven op te zoeken. Helemaal ongelijk kan je ze nou ook weer niet geven, want de helft van de portieken is niet verlicht, en dan heb je ook nog te maken met afgebrokkelde traptreden. Reken maar dat je knap voorzichtig zo’n trap weer afdaalt.

Bezorgen, allerminst een sinecure.