De dubbele agenda van DNA

Ik zweer dat ik er werkelijk nog nooit eerder van gehoord had. Terwijl ik nog wel zo geïnteresseerd ben in bijna verdwenen groenterassen. Voor onze wijkkrant schrijf ik immers regelmatig over de moeskers of tuinbouwers die vroeger buiten de Groninger Oosterpoort woonden, en dan wil je ook wel weten wat ze precies teelden.

Maar goed, vandaag bracht het Dagblad van het Noorden het bericht dat een stichting De Nieuwe Akker in Veenhuizen, die zich toelegt op de zaadproductie van oude, bijna verdwenen groenterassen, dringend 15.000 euro nodig heeft voor een winteraccomodatie. Kennelijk heeft de stichting naarstig gezocht naar subsidiegevers, maar die niet kunnen vinden.

De bronnen voor dit nieuwsbericht blijken de website en vooral ook het nieuwe weblog van De Nieuwe Akker (DNA) zelf. Momenteel werkt de stichting nog vanuit een ouwe schaftkeet en een voormalige ziekenzaal van de strafkolonie Veenhuizen, maar ze heeft haar zinnen gezet op een geïsoleerde zaadopslag, een goed geventileerde werkplaats, een dito droogplaats, een kantoor, een kantine, en een overdekte laad- en losplaats.
In feite had ze ook al twee units besteld, die vorige week geplaatst zouden worden. Bij gebrek aan pecunia moest DNA die leverantie echter afbestellen. Van de leverancier krijgt de stichting nog een maand respijt om alsnog over de brug te komen, daarna spreekt hij haar aan op zijn kosten. Om die reden noemt DNA deze week “een beslissende” in haar bestaan. Komt het geld er niet, dan geven beide drijvende krachten er de brui aan. En gaat “het levenswerk” van een van hen verloren. “We hopen dat u ons wilt steunen waar u kunt.”

De met het DvhN-bericht gelanceerde publieksactie moet inderdaad een grandioos mislukte wervingscampagne bij fondsen, instanties en overheden goedmaken. Die zeggen weliswaar dat ze het werk van DNA “erg belangrijk” vinden, aldus de klacht van DNA, “maar als het aankomt op het geven van geld, geven ze niet thuis. Vooral fondsen en overheidspartijen lijken steeds weer nieuwe redenen te vinden voorlopig niet actief te participeren (…) Zelfs de Genenbank in Wageningen is terughoudender dan voorheen, nu we vragen om concrete hulp.”

Wat in het DvhN-bericht ontbreekt, is het antwoord op de vraag waarom fondsen, instanties en overheden DNA niet vooruit willen helpen. Dat er nog ergens bijvoorbeeld boerenkoolsoorten als gruine en broene mous, Groninger Withart of Zilverhart, Westerwoldse grofgekrulde, Oostfreeske en Holter Palme, Bellingwolder, Dickstrunk en smaragdgroene Terpenkool worden geteeld, zou met name Noordelijke fondsen en overheden aan moeten spreken. Mij doet het dat in elk geval wel. En hoe modieus en opportunistisch de DNA-subtitel “centrum voor biodiversiteit” ook klinkt, ontegenzeggelijk is de DNA-collectie van zo’n 500 groenten waardevol als genenbank, die bijvoorbeeld natuurlijk materiaal kan leveren in de strijd tegen plantenziekten.

Maar tegenover de nobele doelstellingen staat er ook een twijfelachtige. Want DNA bedrijft geestelijke koppelverkoop: “De andere doelstellingen van de stichting zijn samen te vatten in de begrippen spiritualiteit en zingeving”, zegt ze zelf. En ze noemt het

“vanzelfsprekend dat biodiversiteit en spiritualiteit in één adem worden genoemd. Het leven – ook het leven van planten – staat immers niet op zichzelf. Alle levensvormen zijn met elkaar verbonden en samen zijn ze verbonden met een Levensbron.”

Kijk, en van zulke zweefteverij gaan mij nou de nekharen recht overeind staan. Als ik dat lees, dan kan ik me levendig voorstellen dat fondsen, instanties en overheden weigeren om DNA te subsidiëren. Met een museum voor groente is helemaal niets mis, integendeel, maar DNA verkoopt ook nog eens een geloof of ideologie. En als je als fonds, instantie of overheid die gaat ondersteunen, krijg je binnen de kortste keren allerlei vage floepersgenootschappen op je dak.

Niet aan beginnen, dus, wat mij betreft. Ook niet als particulier.