Corvus Corax in de Martini

Naar Corvus Corax geweest, een Duitse middeleeuwen-revivalband die met een koor en een half symfonie-orkest een uitvoering van liederen uit de Carmina Burana gaf. Hoewel ik behoorlijk vroeg in de Martinikerk was, zat het schip al vol. Maar ik vond nog een plaatsje uiterst rechts op de tweede rij, naast een drietal zwaar gothisch uitgedoste dames, overduidelijke Corvus Coraúns, aan hun accent te horen afkomstig uit de buurt van Hoorn of Medemblik.

Vanaf die plek had ik een geweldig uitzicht, en het speet me bijzonder dat ik mijn camera thuisliet. Het optreden vond pal voor het orgel plaats, dus aan de westkant van de kerk, en – oh toeval – precies onder de gewelven met laat-middeleeuwse schilderingen van muzikanten. Erg curieus om dat orgel van de Martini eens in blacklight te zien. Het koor was gehuld in witte habijten, de dames rechts, de heren links. Enkele sopranen droegen hofmode uit precies dezelfde tijd als de gewelfschilderingen dateren.

Corvus Corax, dat is veel slagwerk en veel blaasinstrumenten als doedelzakken, pijpen, schalmeien en een soort rondgebogen midwinterhoorns. Ook ’s werelds grootste draailier kwam even in beeld. En een taps toelopende houten orgelpijp, die aangestreken werd. Natuurlijk totaal geen authentiek materiaal, maar een soort replica’s uit een fantasywereld. Band en begeleiding speelden alleen op een monitor-installatie, die op hunzelf gericht was, maar mede dankzij de bekende kerkgalm ontstond er toch iets van een wall of sound.

Het was erg theatraal, maar als theater viel het een beetje tegen. Natuurlijk de van de band bekende dansjes, drie vooruit, drie achteruit en dan het rondddraaien als van derwishen in hun pseudomiddeleeuwse kaftans. Het leukst om naar te kijken bleken de hofdames, vlak voor me, die erg hun best deden bij het lied gewijd aan de lust.

Dat nummer vond ik nog wel wat hebben, en ook een ander – vierstemmig doedelzak, waar hoor je dat nog – maar verder werd de muziek me al gauw iets teveel steeds eenzelfde drein. Er had wat meer afwisseling in de arrangementen mogen wezen, er zaten me te weinig rustpunten in. Het applaus was ook nooit al te uitbundig, maar misschien is een dergelijke interpretatie van songs uit de Carmina Burana ook wat al teveel gevraagd van de popliefhebbers, die op deze opening van Eurosonic afkwamen.