Gens cools
Geplaatst op: 14 januari 2006 Hoort bij: autobio 4 reactiesVanwege Eurosonic en Noorderslag komen er van heinde en verre mensen op Groningen af. Ook bloggers. Zoals deze Franse muziekliefhebber, die gister voor het thuisfront maar even een aardrijkskundelesje schreef:
“Je suis arrivé en fin d’après midi à Groningen. Alors non, ca n’est pas entre Groland et la Finlande mais aux Pays-Bas, l’autre pays des gens cools.
Je pense que je n’ai jamais vu autant de salles de concerts dans une si petite ville… La raison est plus surprenante : Groningen est paumée dans le nord de la Hollande mais reste une ville très étudiante. Du coup, pour dynamiser tout ca, la mairie autorise les bars qui organisent des concerts à fermer à 4h du matin !!! Vous imaginez le résultat…!”
Met een welgemeend merci voor de reclame, maar dat de kroegen hier al om 4 uur dicht gaan is natuurlijk onjuist. Kennelijk gaan de vrije sluitingstijden het Franse begrip helemaal te boven, en fungeert die 4 uur als een mentaal tussenstadium op weg naar het zich volledig realiseren dat ‘laatste ronde’ en ‘hoogste tijd’ hier niet meer bestaan.
Maar ook in de tijd dat ze nog wel bestonden, kwam je de nacht heus wel door. Twintig jaar geleden had je hier nog kroegen met een dagvergunning – die moesten om 1 uur ’s nachts dicht zijn. Daarnaast waren er kroegen met een avondvergunning – die moesten om 2 uur ’s nachts dicht zijn. Maar als je er om 2 uur nog niet genoeg van had, dan ging je naar een tent met een sociëteitsvergunning. Min of meer in volgorde van opkomst en afgang: The Talk of the Town, De Baboen, De Koffer, De Walrus, of de Kattebak.
Daar kon je dus net zo goed bij schril daglicht uit komen rollen. In het voorjaar dan de vogels op de singels – hun massale gezang deed je pijn aan de oren. En ’s zomers had je het Vindicat-terras. Heb nog eens ’s ochtends om 7 uur met corpsballen zitten voetballen op de Grote Markt.
Mooie gekken!
groninganus 
Tja, The Talk of the Town. Ik herinner me als het favoriete nummer in de jaren 1977-1978 A Real Mother for Ye van Johnny Guitar Watson (1935-1996). Het was er dan ook vergeven van de donkere melkboeren met bleke babes, lange leren jassen en stoere petten, net als hun idool. Zij waren de stoere mannen die de kreet ‘Making Milk out of Powder’ in praktijk brachten. Als provinciaaltjes hadden wij dat toen nog niet door.
Heel wat nachtelijke uurtjes hebben we hier als kersverse eerstejaars doorgebracht. Dina wilde directeur worden (van een melkfabriek of liever nog iets groters), zo te zien is dat haar aardig gelukt; bovendien fotografeert ze niet onverdienstelijk. Auke dacht de journalistiek in te gaan om de bedrukte sfeer van zijn geboorteplaats te ontvluchten. Wat er van hem geworden is, weet ik niet. Zou hij de columns in het Heuvelrugnieuws voor zijn rekening hebben genomen? Beide heb ik al zo’n twintig jaar niet meer gesproken.
Dat nummer van Johnny Guitar Watson hoorde je er inderdaad vaak, maar ik krijg nu ook een associatie met nog een ander funknummer: “A knife and a fork,
a bottle and a cork, that’s the way to spell New York! right on.”
Ik snap heel goed dat om 7 uur in den ochtend er van staand voetballen geen sprake meer kan zijn. Dus dan is zittend inderdaad het beste. 😉
Vergeet verder literair café AaBC, schrijf ik dat wel goed?, niet en, in de jaren negentig de Schatgraver, met veel denksporters, net als in de Evenaar daartegenover. De Schatgraver ging tegen zes uur ’s ochtends dicht en tegelijkertijd dan ging de White Horse op het A-Kerkhof open.
Ook in die tijd de opkomst van de Cinema Bar die dag en nacht open was.