Buurtkrantenoorlog II

Er staat nu ook een artikeltje over onze buurtkrantenoorlog op de stadspagina van het Dagblad van het Noorden. Belangrijkste feit: de middenstandsvereniging, het KoopCentrum Oosterpoort (KCO), schaart zich niet achter het nieuwe blad.

Dat is verheugend nieuws, want als het KCO als belangenvereniging met ‘De Neutrale‘ in zee zou gaan, zou dat een aanzienlijke ondergraving van de financiële positie van De Oosterpoorter kunnen betekenen. Immers, de meeste middenstanders besteden hun advertentiegeld maar één keer. Ze zullen echt niet in twee buurtbladen tegelijkertijd gaan adverteren. Met het stempel van KCO-goedkeuring zouden ze allicht met De Neutrale in zee gaan. En zonder advertenties geen Oosterpoorter, want die vormen ongeveer 80 % van de inkomsten.

Wel heb ik nog enkele opmerkingen bij uitlatingen van meneer … in het artikel.

Zo zegt deze meneer nu dat hij De Oosterpoorter een “hartstikke leuk blad” vindt. Daar kijk ik geweldig van op! De bezorging bij de sponsors-winkeliers deed ik namelijk altijd zelf, meteen op vrijdagmiddag als de krant in elkaar gezet en bij de bezorgers afgeleverd was. Zo gooide ik De Oosterpoorter dus ook door de brievenbus van deze meneer, die zelf niet wilde adverteren. Op zo’n middag kwam hij naar buiten, drukte me zijn exemplaar van De Oosterporter terug in de hand en schamperde dat hij “dat flutblaadje” niet meer hoefde.

Ook beweert deze meneer in het DvhN dat De Oosterpoorter bepaalde kopij niet plaatste. Gistermiddag vroeg ik de verslaggever of meneer ook concrete voorbeelden had genoemd. Nee, zei de verslaggever. Dat kan ook niet, zeg ik tegen de verslaggever, want die voorbeelden heeft meneer ook niet.

Natuurlijk heb ik die voorbeelden zelf wel. Voor de oproepenpagina kortte ik al te uitvoerige propagandistische stukken en preken voor de eigen parochie in, anders wordt de ene buurtclub (Speeltuin) jaloers op de andere (Poortershoes). Ook is twee jaar geleden een serie van Hubert Klaver geweigerd, omdat zijn verhalen te slecht van kwaliteit waren en bovendien al eens ergens anders in hadden gestaan. Geen beslissing van mij overigens, maar van de voltallige redactie op rapport van een commissie waar ik geen deel van uitmaakte.

Het zal niemand verbazen, maar met meneer … heb ik in het verleden al verschillende aanvaringen gehad. De eerste kennismaking was al bijzonder. Met zijn zeer sympathieke voorganger – een soort blonde knuffelbeer, eigenlijk een beetje te zacht voor het harde zakenleven, maar wel ‘een mensch’ – had ik de deal, dat die onze jaarlijkse wervingsfolders copieerde, in ruil voor één gratis sponsor-advertentie in het septembernummer. Op een dag stond meneer … opeens achter de balie van de zaak en verklaarde dat hij de zaak overgenomen had. Volgens hem was het er maar een verouderd zootje.
Deze meneer wilde niet dezelfde deal, als we met zijn voorganger hadden. Zijn goed recht. Maar ik moest die folder gecopieerd krijgen, had geen geld bij me, zou anders naar de binnenstad gaan en vroeg of hij toch copiëren wilde en dan een rekening voor het Buurtoverleg wilde uitschrijven.
Daartoe bleek hij bereid. De nota kreeg ik mee, en gooide die in het bakje van onze penningmeester. Er stond op: ‘Binnen drie weken betalen”. Het was augustus, eind vakantietijd, binnen die drie weken had onze penningmeester niet betaald. Een dag na expiratie van deze betalingstermijn stond meneer bij het Wijkpand op de stoep. Blazend van agressie, met veel misbaar en op hoge toon eiste hij betaling. Links en rechts bleven mensen staan kijken. Ik heb meteen de penningmeester gebeld en die heeft het toen ook dadelijk in orde gemaakt. We hebben bij die gelegenheid ook afgesproken, dat we als Buurtoverleg nooit en te nimmer meer zaken met deze meneer zouden doen.

Toen ik in september aangaf dat ik wilde stoppen met de organisatie, de opmaak, advertentie-acquisitie en de redactie van de Oosterpoorter (maar niet met alle schrijverij!), rook meneer zijn kans. Eerst dacht hij misschien heel gemakkelijk in bezit te komen van de titel van De Oosterpoorter, met alle goodwill die daaraan vastzit. Nu zit hij op het spoor van een totaal nieuw blad. Welnu, laat hem dat vooral gaan maken. Zijn zogenaamde ‘Neutrale‘ wordt een blad zonder al teveel inhoud, met een oubollige opmaak en stikkend van de fouten. Het gaat binnen de kortste keren over de kop.

Overigens wordt spam meneer … hier geweigerd. Oproepen die meneer hier nog eens in het reactievenster plaatst om medewerking voor zijn prulschrift, zullen dus linea recta verdwijnen naar de plek waar ze thuishoren: in de prullebak.