Guusje overleden

Guusje is gister overleden. Het zat er aan te komen, maar toch waren we er vanochtend allemaal stil van.

Ze was altijd opgewekt. Niet stuk te krijgen zo monter. Een echte levensgenietster, die misschien wel wat te weinig om haar gezondheid gaf.

Als redactiesecretaris van de UK verhief ze het afschepen van ongewenste telefoneerders tot een ware kunst. Ze liet zo iemand eerst lullen, praatte vilein een eind mee, wist de conversatie uiteindelijk om te buigen, waarna de ongewenste telefoneerder dankbaar voor het luisterende oor en zonder enige onlustgevoelens weer ophing.

Menigmaal stonden we in de zijdeur van het UK-pand sigaretjes te paffen, onderwijl commentaar gevend op The Ministry of Silly Walks die het Harmonieplein overstak.

Een jaar na mij ging ze geschiedenis studeren. Vagelijk herinner ik me haar van het instituut aan de Heresingel. Maar geschiedenis verruilde ze weldra voor culturele antropologie, waarin ze ook afstudeerde, als een van de laatsten in Groningen. Later zat ze in het bestuur van het Volkenkundig Museum, maar betaald werk in haar vak heeft ze nooit gevonden. Bij de UK kwam ze rond 1990 terecht.

In de zomer van 1999 vertrok ze er, omdat ze aan iets anders toe was en vond dat ze meer in haar mars had. Sindsdien hield ze zich bezig met de werving van Duitse studenten voor de RUG, waar ze op het terras van café De Klapper ook heel smakelijk over kon vertellen. Op die plek was het, dat ik haar voor het laatst zag, op een zonnige maandagmiddag aan het eind van de zomer. Ze dronk er een glas rode wijn voor haar bus vertrok. De wijn lichtte op in de zon, die nog net over de oude huizen heenpiepte.