De Friesland

Het schip, en zelfs dit ansichtkaartje herinner ik me van mijn eerste echte strandvakantie, Terschelling 1962. In de salon, ik dacht tweedeklas, veel geroezemoes tussen lambrizeringen van gelakt mahoniehout.

Die vakantie bleek een ramp. Het was koud en het regende bijna voortdurend. Er stonden grote modderpoelen op het terrein in Midsland. We bleven veel binnen zitten, in het houten vakantiehuisje dat mijn ouders voor een week hadden gehuurd. Met zijn vijven op zo’n kleine ruimte, dat moest wel leiden tot ruzie.

Op een van die zes dagen had mijn moeder geen zin in uitgebreid koken. Bij de open VW-winkelwagen die elke middag het terrein opdraaide, kocht ze conservenblikken nassi goreng van Koen Visser. Nou zouden wij het ook eens eten, dat exotische spul. De dampende borden kwamen op tafel, iedereen nam heel voorzichtig een hapje, maar niemand vond er wat aan. Integendeel, uit ieders gezicht sprak een boekdeel YUK. Het gros van de Koen Visser-nassi verdween in de vuilnisbak. Het leek wel net zo bedorven als ons humeur.

Tegenwoordig is de vijftigjarige Friesland een vrolijk partyschip, zie ik. Er zit nog een verhaal aan vast, want de vernoeming in 1956 lijkt een goedmakertje geweest te zijn van de Terschellinger rederij Doeksen.

Voor 1942, moet u weten (pagina 298 e.v.), hoorde Terschelling eeuwenlang bij Noord-Holland. Dat jaar echter, voegden de Duitsers het eiland om militaire redenen bij Friesland. Ondanks hun Friese dialecten was dat èrg tegen het zere been van de eilanders, bleek na de oorlog. Want hun gemeente raakte Noord-Hollandse subsidies kwijt, onder andere voor wegonderhoud. De provincie Friesland weigerde die subsidies te compenseren, omdat ze Terschelling niet wilde voortrekken op Ameland en Schier. Pas nadat Friesland financieel over de brug kwam, in 1948, legden de Terschellingers zich bij de annexatie neer. In 1951 werd die wettelijk vastgelegd. De doopnaam van de Terschellinger veerboot moet als het ware een zegel op de vrede zijn geweest.