Oude, eerbiedwaardige hotels
Geplaatst op: 23 mei 2007 Hoort bij: Stad toen, Wadden Een reactie plaatsen
Hugo van der Molen, een handelaar in antieke effecten te Haren, biedt ook deze brief te koop aan. Het epistel werd in 1887, toen het kusttoerisme nog een elitaire aangelegenheid was, verstuurd vanuit het Badhotel op Schiermonnikoog. De afzender, een Groningse, noemt een serie andere Groningers die met haar op het eiland vertoeven. Die dag, 25 augustus, loopt het al aardig tegen het eind van het seizoen:
“…de gasten verminderen al veel, wij zijn nu heden dunkt mij zoo wat om de vijftig aan tafel…”
Wat me vooral trof aan de brief was het briefhoofd. Naast de gravure van het Badhotel noemt het ene A. Hoven als directeur. Deze man was tevens eigenaar van Hotel Zeven Provinciën in Groningen, wat als referentie gold. Over dat Groningse hotel is niet veel meer bekend dan dat het op de prominente zuidoosthoek van de Grote Markt stond, en dat het in 1929 gesloopt werd voor het Grand-Theatre. In feite bereikte het een respectabele leeftijd, want een eeuw eerder bestond het ook al. Anno 1828 had de Zeven Provinciën twintig kamers met uitzicht op de Grote Markt en de Oosterstraat, drie grote zalen en een stal met plaats voor twintig paarden. Of dat in 1929 ook nog zo was, weet ik niet.
Zelfs bij oude, eerbiedwaardige hotels lijken horeca en historie geen gelukkige combinatie. Zo ging het tweehonderdjarig bestaan van Hotel de Doelen, eveneens aan de zuidzijde van de Grote Markt, ongemerkt voorbij. En zo veranderde hotel W.E.E.V.A. (het Woon- en Eethuis voor Allen) aan het Zuiderdiep een jaar of wat geleden klakkeloos zijn naam in Martini-hotel. Op de website van dat hotel herinnert ook niets meer aan de WEEVA, waar je twintig jaar geleden inderdaad nog een redelijk goedkope warme prak kon eten. Alleen doordat een Utrechtse gast foto’s op Flickr postte, kwam ik te weten, dat de prachtige glas-in-lood-ramen, die in 1941 bij het 70-jarig bestaan van WEEVA werden geplaatst, er nu nog steeds zijn:
groninganus 
Als er een tijdmachine was zou ik terug willen naar daar. Naar dat badhotel op Schiermonnikoog. Naar paarden en koetsen en stalling daarvoor. Naar toen alles nog langzamer ging dan nu. Zucht.
Het is inderdaad jammer dat de naam WEEVA, die ik overigens ken als ‘Wij Eten En Vreten Alles’, niet meer bestaat.
En wat betreft de glas-in-lood-ramen, die zijn echt heel erg mooi.
De maker van de glas-in-loodramen heeft zich in 1941 in elk geval niet erg in de materie verdiept. De oogstarbeider zal het op klompen en met een onhandig sikkeltje niet lukken een redelijke daghuur te verdienen. En de functionele onderdelen van de ploeg lijken op een verkeerde plaats te zitten. De zaaier is blijkbaar van plan het gezaaide graan onmiddellijk met zijn klompen vast te trappen. Lijkt me een hele klus…