Niets beklijft
Geplaatst op: 22 september 2007 Hoort bij: Geschiedenis Een reactie plaatsenIk ben nu twee avonden zoet geweest met het taggen van mijn dit jaar gemaakte foto’s. Daarbij kwam ik ook weer de slijtende, brekende, begroeide en instortende grafstenen tegen, die ik deze zomer op kerkhoven zag. Mensen willen iets moois op hun graf, dat de tand des tijds weerstaat, daarom schaften ze de houten paaltjes op graven af zodra ze rijk genoeg waren om zich iets van steen te kunnen veroorloven. Maar in het licht der eeuwigheid houdt dat hardere materiaal het niet eens zo veel langer vol, dan dat hout, en hun botten in de aarde.
– Stedum:
– Baflo:
– Finsterwolde:
– Nieuwolda:
groninganus 
Ik heb ook vrij veel foto’s van graven, maar dan meestal van mensen die ik gekend heb, vooral familie. Maar als ik dan op een kerkhof rondloop en ik heb kameraad camera bij me, dan bereiken ook bijzondere graven of details mijn gevoelige lagen.
Vorig jaar heb ik zo een paar vervallen graven gefotografeerd in Stadskanaal, maar dat bleek het verkeerde kerkhof te zijn: de familieleden lagen op een ander kerkhof…
Prachtige foto’s, Gelkinghe!
De langdurige strijd om het bestaan in deze weerbarstige wereld geeft graven en grafstenen altijd iets speciaals. In de Ecokathedraal in Mildam zijn ook delen van grafstenen verwerkt, en die blijven toch altijd om aandacht vragen.