Hendrik

Vanmorgen kwam ik Hendrik tegen. Voor het eerst sinds een hele tijd, want ik volg tegenwoordig een wat andere route naar mijn werk en struin veel minder de buurt door.

Hendrik is 78 en woont al nijna zestig jaar in de Kleine Brandenburgerstraat met zijn Reina. “Tegenwoordig zijn we daar de oudsten”, zegt hij, “maar indertijd waren we de jongsten”.

Hij leerde Reina kennen op de puddingfabriek van AJ Polak aan de Viaductstraat, aan de andere kant van de Hereweg. Reina heeft me wel eens verteld dat ze ’s avonds van top tot teen onder het puddingpoeder zaten. Douches waren er nog niet, dus gingen ze elke avond in de tobbe. Soms scholden jongens in de stad haar uit voor ‘vieze vuile puddingsjodder’. Dan riep ze terug: “Kiek mor in mien loonzakkie, ik verdain meer as jullie!”

Na hun trouwen kwam Hendrik in de bouw terecht, als manus van alles. Sinds 1964 moet hij het licht in zijn ene oog missen.  Ze waren een gat in een muur aan het hakken en er schoot een stukje ijzer in dat oog. De dokters lieten hem er rustig een maand mee doorsjouwen. Maar hij is er heel nuchter in. “In het begin vroegen kinderen me, meneer, heeft u een lampje in uw oog? Nee zei ik, ik heb met vuurwerk gespeeld. Doen jullie dat maar nooit.”