Job in de Hoekstraat

Hoekstraat 54. Om de gevelsteen er zo goed mogelijk op te krijgen, schuifelde ik met mijn rug langs de muur van een er tegenover liggende peeskamer. Vlakbij stond in een deuropening een Oosteuropese vrouw te onderhandelen met een klant. Ze keken vreemd op toen ik mijn fiets er neerzette en steeds dichterbij ze die steen op de korrel nam. Maar ze bemoeiden zich ook weer niet met het documentaire proces, ze lieten me begaan.

Het gekke is achteraf, Job blijkt op zijn plaats in de hoerenbuurt. Op dat moment besefte ik dat nog niet, maar daar kwam ik net achter toen ik er het WNT er op nasloeg.

Dat Job een bijzonder deugdzame en godvruchtige man was, die in het Oud-Testamentische verhaal met de zwaarste beproevingen te maken kreeg, dat wist ik natuurlijk nog wel.

En ook had ik bijna al deze Nederlandse uitdrukkingen wel eens gehoord of gelezen:

• Zo vroom als Job
• Zo arm als Job.
• Zo kaal als Job.
• Zo geduldig als Job.
• Job op de ashoop.
• Job op de mestvaalt.
• Jobsbode
• Jobstijding
• Jobslijden
• Jobs ellende
• Jobs klachten
• Job in het elfde, altijd hetzelfde.
• Jobs vrienden (die hem troosten door te zeggen dat hij zelf schuld heeft aan zijn ongeluk)

Maar waaruit nou eigenlijk precies Job zijn ellende bestond, dat heb ik voor dezen nooit geweten. Zijn functie bij de katholieken kwam gewoon nooit voorbij, maar het blijkt, dat hij de beschermheilige was van de lijders aan afzichtelijke huidziekten en kwade, etterende zweren.

Sint-Jobs plaag was ook een synoniem voor ‘Venus-ziekte’, morbus Gallicus, oftewel syfilis. Of, zoals de ziekte in de vijftiende eeuw in het Frans heette: ‘le mal Monseigneur saint Job’. De heilige Job is dus tevens de schutspatroon der ‘Venus-zieken’ (syfilislijders).

Je had speciale Sint Jobsgasthuizen voor ze. In Utrecht gingen ze naar de smeerkamer van Sint Job. Een smeermeester zette ze daar in de zalf en verdiende met dit weinig appetijtelijke werk de somma van dertig gulden per jaar.