Hoe deze zaterdag voorbij ging
Geplaatst op: 14 juni 2008 Hoort bij: autobio Een reactie plaatsenDe Coendershof, vanochtend. Het receptiemeisje wist niet of Anna er nog lag, dat moest ik maar op de verdieping nagaan. Anna’s kamer bleek inderdaad al door iemand anders ingenomen. Een verzorgende was nergens te bekennen, ook niet in het lokaal dat het personeel daar heeft. Weer naar beneden, waar het receptiemeisje toch maar even in het mutatieboek ging kijken, dat ze inmiddels in een kast had gevonden. Volgens haar was Anna naar haar eigen huis toe. Hè, iemand met longkanker die regelmatig flauwvalt en hooguit nog maar een paar maanden te leven heeft naar huis terugsturen? Er was wèl sprake van dat ze naar het Talmahuis zou gaan, zei ik. Goed, het meisje belde iemand die het weten kon, inderdaad bleek Anna vorige week naar het Talmahuis verhuisd. Het meisje maakte meteen een aantekening in dat boek van haar. Ik dus vervolgens van de Helperbrink naar de Rivierenbuurt gefietst. In het Talmahuis niemand achter de receptiebalie te bekennen. Drie of vier keer gebeld, zonder resultaat. Toch, na tien minuten duikt er iemand op. Hij vertelde dat de baliemedewerkers wegbezuinigd waren. Volgens hem lag Anna op de derde etage, daar moest ik maar verder vragen. Ook op de derde van het Talmahuis geen verzorgende te bekennen. Eindelijk door een patiënte in een rolstoel naar de juiste kamer geholpen. Anna bleek wel wat magerder dan de vorige keer, maar ze was redelijk monter. De dokter had haar vier maanden extra gegeven. Ook was ze nog zo mobiel, dat ze met de rollator boodschappen kon doen bij de winkel om de hoek. Ze had aangeboden om als vrijwilliger achter de receptiebalie te zitten, maar daar hadden ze geen oren naar.
Vanmiddag, Kunst in de Kop. Ik vond het thema – De identiteit van de Nederlander – mager uitgewerkt, maar had ook niet het geduld om de video van Toos Nijssen te bekijken. Volgens Marcel Wichgers vormde die het hoogtepunt van de expositie. Het dominospelletje van Dirk-Jan de Graaf sprak me nog wel aan:
Eind van de middag, Pathé. Met mijn broer en zijn twee oudste kinderen naar de première van Snuf de Hond, waarvoor hij via de school gratis kaartjes kreeg. Een typisch Nederlandse film, met nogal matig acteerwerk. Zo werden de Duitsers erg zwaar aangezet. Als historicus ben je allergisch voor anachronismen zoals het maisveld waar de hoofdfiguren een paar keer hun toevlucht in moesten zoeken, maar de kinderen hebben zich vermaakt en dat is het belangrijkst. Na afloop mochten ze vragen stellen aan de acteurs:
Op de terugweg zag ik een paar meeuwen duikvluchten maken bij de Oosterbrug. Onder de brug zwommen een fuut en zijn jong, ik denk dat de meeuwen het op dat jong gemunt hadden. De futen bleven gewoon op het water zwemmen, in circeltjes rond de palen van het remmingswerk, en doken niet onder. Misschien kan zo’n jong dat nog niet?:
groninganus 
Snuf de hond? Was dat niet die Duitse herder die de Here Jezus had leren kennen? Zo herinner ik hem tenminste uit de voorgelezen verhalen van meester De Vries op de School met den Bijbel in Scheemda.
Maar even serieus: de auteur Pieter de Jong (1909-1085) groeide op in Winschoten. Na de oorlogsjaren in het concentratiekamp woonde in Groningen en was kamerlid voor het GPV. Tevens was hij hoofdredacteur van de Nieuwe Provinciale Groninger Courant, daarna van het Gereformeerde Gezinsblad, waar het Nederlands Dagblad uit is voortgekomen. De EO gaat deze herfst een hele serie uitzenden.
De historicus A.Th. van Deursen schreef een biografisch artikel met rake typeringen, zoals deze:
“Jongeling heeft zijn gehele leven in één zelfde kring gesleten, die zich in de engte van de verzuiling voedde uit haar eigen geestelijke bronnen. Dat isolement was bewust gezocht. Jongeling wilde in de eerste plaats bijdragen tot de vorming en weerbaarheid van zijn geloofsgenoten. De toekomst zag hij enerzijds met zorg tegemoet. De christelijke Nederlandse staat was in de negentiende eeuw neutraal geworden, en leek nu in een antichristelijke te ontaarden. Er zou een tijd aanbreken waarin voor een waarachtig christen geen leven meer mogelijk was. Anderszijds twijfelde hij niet dat Gods beloften aan zijn volk vervuld zouden worden. In zijn kinderlijke geloof bleef hij onder alle omstandigheden zeker van Gods trouw. Deze zekerheid straalde bij hem een blij moedigheid uit naar buiten die ‘zowel innemend als hartelijk’ was, ook waarneembaar voor velen die hem politiek of godsdienstig niet volgden.”
http://www.inghist.nl/Onderzoek/Projecten/BWN/lemmata/bwn3/jongeling
Ik heb nog even op de website van het Nederlands Dagblad gezocht. Die vond het kennelijk niet de moeite waard iets over de film online te zetten. Hebben de moderne aanhangers van de Christen Unie zo weinig meer op met het “bewust gezochte isolement” van Jongeling en zijn generatiegenoten? Ik zal het mijn vriend Nanno eens vragen. Die heeft ten slotte een papieren abonnement op het Nederlands Dagblad.
http://www.nd.nl/document.aspx?document=nd_home
@Otto,
Het is inderdaad de steile Jongeling. De film is mede gefinancierd door de EO, maar er wordt slechts een of twee maal in gebeden, en dan wordt er ook nog doorheen gepraat. Bovendien slaat de paaps opgevoede hoofdpersoon een kruisje, zodat het hele effect van dat bidden den Here niet welgevallig kan zijn.
Het is niet mijn gewoonte bij Gelkinghe te gast te zijn. Maar op uitnodiging van Otto de bijdrage over Snuf de hond gelezen.
Het is voor velen kennelijk gewoon vermaak om christenen en wat hen bezighoudt evenzeer de God die zij vereren, als zolderopruiming weer tegen te komen en het vooral ouderwets en niet van deze tijd te benoemen en en passant (lichtelijk) te bespotten waar anderen er geen moeite mee hebben ze openlijk bespottelijk te maken.
Juist deze dagen komt dat onderwerp wat vaker langs o.a. bij Rouvoet die opmerkt dat het kennelijk normaal is christenen het recht te ontnemen ook hun standpunten te hebben, juist door hen zo te worden bejegend die de mond vol hebben van tolerantie en het recht van vrije meningsuiting.
Snuf de hond met genoegen vroeger gelezen. Jongeling persoonlijk gekend. Veel heeft hij gedaan en betekend voor de gereformeerden in Nederland. Proef toch ook bij Gelkinghe wel enig respect voor Jongeling.
Het is vanzelfsprekend dat we vandaag diezelfde dingen misschien wat anders onder woorden brengen maar maak je niet bezorgd ook deze markante persoon wordt in ere gehouden. Gelukkig hoeft dat niet met behulp van een film over Snuf de hond. Maar o.a door “de draai van Douma”.