Hoogtijdagen voor de zeehondencrèche zijn voorbij
Geplaatst op: 27 juni 2008 Hoort bij: De actuele wereld, Ommelanden Een reactie plaatsen
(foto: Hans S.}
Van de week klaagde Lenie ’t Hart haar nood. Als het zo doorgaat kan de zeehondencrèche in Pieterburen nog slechts een jaar lang het personeel betalen. Met geleend geld.
Een investering van de gemeente De Marne, waarmee de zeehondencrèche zeventig procent had kunnen bezuinigen op de waternota van een ton per jaar, ging niet door. Wel legde de gemeente een enorm parkeerterrein aan, waarmee Lenie niet tevreden is. Want volgens haar denken de bezoekers dat de crèche het heeft aangelegd. Hun conclusie, volgens Lenie: de zeehondencrèche is rijk genoeg, en kan wel toe met minder geld.
De energierekening werd natuurlijk ook voor de crèche flink wat hoger. Tegelijkertijd was er een flinke dip in het aantal bezoekers, omdat het dorp zo’n puinhoop was, althans, dat is de oorzaak in de ogen van Lenie. Die inmiddels driftig op zoek is naar meer donateurs, om al die rekeningen te kunnen blijven betalen. In de eerste plaats die van de vis.
Hoewel Lenie ’t Hart nog steeds een potje kan breken bij de regionale media, is er vanuit wetenschappelijke hoek al jaren stevige kritiek op haar. Geld van overheid en collectebusfondsen krijgt de zeehondencrèche niet meer. Hoe anders was dat in 1979. toen er een nieuwe accomodatie voor de crèche verrees. Van de 6 ton bouwkosten betaalde het Wereld Natuur Fonds toen 3,8 ton, terwijl de ministeries van CRM en Landbouw en de kustprovincies de rest bijpasten. Ironisch genoeg zette Beeld & Geluid een dag na de nieuwe noodkreet van Lenie een filmpje over de oplevering van dat jaar op YouTube:
groninganus 
Gut ja, Lenie ’t Hart, ze denkt dat ze Heilig is. Luisterde ze maar eens naar die kritiek, want die mensen hebben natuurlijk gelijk.
Als de jonkies door de storm hun moeder zijn kwijtgeraakt kun je niet van een natuurlijke selectie spreken.
Lenie ’t Hart heeft wel hele goede dingen voor de zeehonden gedaan en is intussen zeer deskundig, dat wordt door de kritikasters gemakshalve dan maar vergeten.
Al die huilers zijn helemaal niets in vergelijking met Lenie ’t Hart, die is me dan toch altijd zielig … Die doet een goede gooi naar de titel ‘grootste huiler aller tijden’.
Leuk gezicht; een vissersboot komt terug na de vangst en laat als goedendag een kleine ladng los. Een poepje in het wad, een verlossing voor deze zeehonden misschien. Maar nee, ik geloof toch niet, dat dit in de volksaard zit. Nee, dat zit er niet in. Trouwens, hoe komt een bioloog aan z’n centen? Zonder wat hulp van buitenaf, lijkt het me ook niet zo voor de hand te liggen.
Ik vind dat de zeehondjes gelijk hebben. Ik ben voor de zeehondjes.