Het Provo-huwelijk van gekke Jeanetje

Iedereen die ook maar een beetje voorstelde bij Provo Groningen was erbij. Anti–verkeers magiër Thom Jaspers, tevens informeel leider van het Illegale Woningburo in de Mussengang, uiteraard voorop, Dan natuurlijk Adje Appel, van de koffiebar voor alternatieve jongeren aan het Boterdiep. Verder Harry – Cuby – Muskee, “the big mafkicker” Melle Siepel, “provo-voor-halve-dagen” Henry Hes en de “mascotte” van het lokale provotariaat opa Datuma. Hoofdcommissaris K.J. Müller, de “eerste pop-art hoofdcommissaris van Nederland”, hield hoogstpersoonlijk een oogje in het zeil.

Het was op en top een “protest tegen de burgerlijkheid”, dit huwelijk dat op 6 maart 1967 plaatsvond. Dick van Zanten, de bruidegom, deelde vooraf wortels onder de aanhang uit, en de bruid, Jantje IJkje oftwel Jeanet Lange gaf de aanwezigen allemaal een fluitje. Ze had haar ogen groen opgemaakt en een bruine jurk aan, dus herkende de stadhuisbode haar niet meteen als bruid. Maar eenmaal aan de beurt, schreden zij en haar aanstaande voorafgegaan door vier blokfluitspelers over zilverpapier de trouwzaal in. Daar beleefde de heer L. Bartels, ambtenaar van de burgerlijke stand, het moeilijkste moment van zijn loopbaan, aldus de verslaggever van het Nieuwsblad:

“”Bruidspaar” spreekt hij op constaterende toon, wat door de uitpuilende zaal met een bevestigend “Ja” wordt beantwoord. Een plasticfluitconcert volgt, maar de heer Bartels weet op het nippertje zijn in het zwart gestoken figuur te redden met een haastig kwinkje: “Even controleren of ik de goeie voor me heb”. Weer een enorm geloei en de bode die met uitdrijving dreigt wordt toonzuiver uitgefloten. Iemand gooit met een fel oranje wortel naar het spreekgestoelte maar mist, en de bruidegom zegt tegen de ambtenaar: “Opschieten, direct verpesten jullie mijn hele feest”. De gedegen ambtelijke zinnen die er dan komen zijn zinloos, omdat in een hoek het “Leve opa” wordt ingezet, een meisje dat ik iets wil vragen duwt me een fluitje in mijn mond dat onmiddellijk afgaat, de hoofdcommissaris kijkt geboeid toe, en dan komt het moment van het ja-woord. Dick van Zanten doet het alsof hem wordt gevraagd of hij patat met of zonder wil hebben, zo van ach, waarom eigenlijk niet. Jantje (spreek uit Jeanet) IJkje Lange neemt het iets officiëler op en kijkt zelfs ernstig. “Moge het huwelijk u brengen wat u ervan verwacht”, spreekt de ambtenaar en iedereen rent weer lachend naar buiten.”

Ja, dat was me een happening, toentertijd in ’67. Maar herkent ook iemand de naam van die bruid? Ach, het zal wel niet. Jantje IJkje oftwel Jeanet Lange raakte eerst aan de drugs en later aan de drank en werd daarom uit de ouderlijke macht ontzet van de drie kinderen die ze kreeg. Het was de kleine magere vrouw met warrig haar en waterige oogjes, die altijd op een klein fietsje door de stad reed, beugelflesje Grolsch bij de hand. Vaak zat ze bij de A-kerk op een bankje te roken en te drinken. Gekke Jeanetje, zo stond ze bekend, zo kende iedereen haar. In februari dit jaar reed ze met dat fietsje de plomp in en verzoop. Rob Zijlstra had toen als enige een foto.