Overbodige ingreep
Geplaatst op: 20 november 2008 Hoort bij: autobio 23 reactiesDe GIC had gister een berichtje dat het knippen van amandelen bij kinderen heel vaak onnodig is. Weliswaar ging het om oudbakken nieuws van een jaar geleden, maar dat maakt het er niet minder erg om.
Ik moet een jaar of drie, vier geweest zijn. Ik had herhaaldelijk last van oorontstekingen, waardoor ik gillend van de pijn op de kop in bed lag, en daarom besloot dokter Bok mijn neusamandel te knippen.
De afgesproken dag was daar. Ik vertrouwde het zaakje al helemaal niet, toen mijn moeder me met zoete woordjes meetroonde naar Meppel, en de reis daar linea recta naar het ziekenhuis ging. Weliswaar hadden ze daar een hele leuke ruimte met allerlei fijn speelgoed, zoals rode, gele en blauwe duplo-blokjes, maar ik vond het uiterst verdacht dat het ene na het andere kind spoorloos uit die speelruimte verdween.
Tot mijn beurt kwam. Ik werd naar binnen geleid, op een speciale stoel gezet en een meneer in een witte jas toonde mij een rubberen masker met een soort van groene stofzuigerslang eraan vast. Ik moest héél diep inademen, zei hij, als hij me zo meteen dat masker op mijn mond en neus ging zetten. Dat was ik dus echt niet van plan. Het masker rook ook vies, vond ik. Ik hield mijn adem zo lang mogelijk in. Op die manier bracht het lachgas me wel onder zeil, maar niet voldoende lang.
Tijdens de operatie werd ik wakker. Vlak boven mijn gezicht hing die lelijke rotkop van dokter Bok. Hij had een spiegel op zijn voorhoofd en in zijn hand had hij een glassnijderachtig instrument. Er zaten wat sliertjes bloed op. Om mij heen stonden er nog meer mensen in witte jassen, zag ik nu. “Hé, hij komt bij!”, zei d’r een. Gauw drukte een ander me weer dat rubberen masker op mijn gezicht. Dit keer werd ik pas na de operatie wakker, in een zijkamertje van die hel.
Altijd als ik een bepaald soort rubber ruik, komt de herinnering aan die operatie weer bij me boven. Ik denk ook dat die veel te maken heeft met mijn aversie tegen artsen. Als ik ze maar even uit de weg kan gaan, doe ik dat. Zelfs als ik daar mezelf mee heb.
En nu, zoveel jaar later, komen ze er dus eindelijk achter dat het amandelknippen heel vaak overbodig is. De medische stand wordt nog wel bedankt.
groninganus 
Ik kan me er niks meer van herinneren – ik was dan ook 2 tot 3 jaar oud – maar voor mijn moeder was het traumatisch, omdat ik zo ongelovelijk boos op haar (en mijn vader) moet zijn geweest. Ik kreeg een ijzeren takelwagen als cadeau omdat ik de operatie doorstaan had, maar daar schijn ik woedend een trap tegenaan gegeven te hebben.
Als ik gebroken zou hebben met mijn ouders (wat geheel niet het geval is) dan zou het verwijderen van mijn amandelen zeker als oorzaak van die verwijdering (!) moeten worden gezien!
Dat is dan éen kindertrauma minder voortaan. Maar waar moeten de webloggers dan over schrijven, over veertig jaar?
http://eamelje.net/2004/05/22/memoires-van-voor-ik-kon-lezen-een-experiment-i/
De waterijsjes, om de zere keel wat te verzachten, zijn in mijn herinnering blijven hangen.
Het was 1951 toen ik ook met een smoes ’s morgens vroeg werd meegenomen door mijn moeder. We kwamen bij het oude RK.ziekenhuis aan de Hereweg.Er was en werd mij totaal niet verteld wat er zou gaan gebeuren.Mijn moeder drukte me in de handen van een non – die er toen nog waren – en ik werd inderdaad ook de hel binnengebracht. Ook ik kwam te vroeg bij en dat kan ik nóg voelen.
De non op de kinderkamer – je moest toen nog een nacht blijven – zei: dat wie huilde geen drinken kreeg.Ze was ontzettend streng. Ik paste er voor op te gaan huilen, want ik voelde me al zo in de steek gelaten en wist eigenlijk niet eens wat me overkomen was.
De volgende dag kwamen mijn ouders me ophalen. Het was bijna Pasen en ze hadden een chocolade ei voor me, wat ik natuurlijk niet eens kon eten. Ik was zo kwaad op mijn ouders dat ik ze gewoon voorbij liep en ze verder die dag volkomen negeerde. En ik was toen nog maar 5!!
Van mijn operatie in het R.K.Ziekenhuis aan de Hereweg (inderdaad zoals boven beschreven) herinner ik me nog met name de klem die moest dienen om de mond tijdens de operatie open te houden!
Ocharm! Ja, er werd vroeger heel wat afgerotzooid met die amandelknipperij of pellerij (verschil weet ik niet). Zelf ben ik de dans ontsnapt, maar echtgenoot heeft hetzelfde meegemaakt als jij. Over jeugdtrauma’s gesproken! Maar je kreeg toch wel een ijsje te eten later?
@Wieneke,
Daar herinner ik me niets van.
Jouw herinneringen zijn akelig herkenbaar. Ik ben dan wel niet wakker geworden tijdens de operatie, maar die allesdoordringende geur en het gevoel van dat masker ben ik nog altijd niet kwijt.
En van ijsjes nadien kan ik me niets herinneren. 😦
Maar de oorpijn was weg?
Met dit logje komen bij vele mensen de herinneringen weer boven. Volgens mij zijn bij al jouw trouwe bezoekers de amandelen geknipt…. 😉
Die geur kan ik nog ruiken tijdens jouw verhaal.
Tegenwoordig lichten ze de kinderen veel beter voor, voor de ingreep gelukkig. Weer een pluspunt van deze tijd!
@Siem,
Een oorontsteking heb ik niet meer gehad.
Ik heb altijd een rare herinnering gehad aan de amandelknipperij, ik zie door een waterig scherm mesjes om mij heen draaien. Waarschijnlijk was het water mijn eigen traanvocht en heb ik iets dergelijks meegemaakt als jij.
Mijn middelste dochter was jarenlang onder behandeling bij de kno-arts en heeft er uiteindelijk ook aan moeten geloven. Zij weigerde het kapje en wilde een prik (het kapje kende ze van een van de vele buisjesoperaties), dat kan dus ook, daarna volgt dan andere anesthesie. Toen ze thuis kwam vroeg ze om een boterham met pindakaas.
O, ik zie het al; dit is een collectief jeugdtrauma. Vooral dat kapje! Toen ik 18 was brak ik mijn enkel en er moest een pen in. Ik heb toen ook voor een prik gekozen i.p.v. een masker, zo diep zat die herinnering nog. Ze gingen bepaald niet pedagogisch met kinderen om in die tijd..
Fijne zelfpijperij, dit blog.
Buitengewoon oninteressant.
Wat een jeugdtrauma’s :~))!
Martin: “Fijne zelfpijperij, dit blog.”
Gelkinghe: “Altijd als ik een bepaald soort rubber ruik, komt de herinnering aan die operatie weer bij me boven.”
LOL
Ik kan me het kapje en de vieze smaak ook nog best goed herinneren, gezien de vele reacties is dat onzinnige amandelen knippen toch wel een klein trauma
aj aj aj wat een ellende hebben jullie in je jeugd allemaal moeten doorstaan.
Blij dat ik die dans ontsprongen ben.
Eenentwintig was ik toen mijn amandelen nog werden geknipt omdat ze doorlopend ontstoken en opgezet waren,overbodig was de operatie bij mijn dus niet want ik voelde me veel beter nadat ze waren verwijderd, nadeel dat ze op latere leeftijd werden geknipt is dat ik drie nachten in het Lucas ziekenhuis in Winschoten moest blijven.
Maar WEL GRATIS een trauma!!!
Haha, wat een aanstellers hier zeg! Ik had zelf ook altijd oorontsteking en daarom zijn mijn amandelen (keel en neus) ook geknipt. Later groeiden mijn neusamandelen weer aan, zijn ze opnieuw geknipt. Ik ben ook weleens wakker geworden tijdens een operatie, traumatisch vond ik het eigenlijk niet. Het zijn gewoon een paar mensen die je van je vervelende oorontsteking af willen helpen, niks om bang of boos om te zijn. En voor de genezing daarna is het gewoon een kwestie van nait soezn’. Als dit een jeugdtrauma is, heb je waarschijnlijk een heel heel gelukkige jeugd gehad 🙂
Hier lopen de rillingen nog van over de rug.
Weet o.a. dat ik de eerste dag na het knippen, tomatensoep kreeg voorgeschotelt, daar kreeg je dorst van vertelde men, en dus dan wel drinken moest om de keel te smeren.
Was 17, en moest een week blijven, ook in het oude RKZ toen nog.
OT: nog hart. dank voor de uitleg en de links van de woorden langs het Eemskanaal.
Hoe jij vaak alles uitlegt, óf kunt achterhalen, compliment.
Zelfs googlend, en wikipedia’s leverden me niets op.
Dank.
In het DvhN vandaag in de serie Van Gisterenstraat een interview van Maaike Borst met Derk van der Tuin (87), die opgroeide in de Grote Leliestraat in de tijd dat daar nog allerlei slopjes en gankjes waren. De bekende hoogleraar geneeskunde Eelco Huizinga, woonachtig aan de Noorderhaven, knipte hem de amandelen:
“Zonder verdoving. Je kwam de kliniek binnen en zag al die kindertjes met bakjes voor zich met bloed. Je armen en benen werden vastgebonden, je kreeg een mes in de keel, en daar lagen je amandels in het bakje.”