‘Stadjer’ en de rol van het toeval in de geschiedenis

Met het Nieuwsblad zit ik nu in april 1968. En elke keer kijk ik uit naar de rubriek die verzorgd werd door Stadjer. Hij zocht mensen in het nieuws op en deed van de ontmoeting verslag in een aangenaam lichte, vaak wat ironische stijl.

Natuurlijk was ik benieuwd wie zich achter dat pseudoniem Stadjer verschool. Welingelichte kringen, die verder niet met hun naam en toenaam op een weblog willen staan, wisten me te vertellen dat het ging om Tony van der Meulen.

Tony van der Meulen is tot vorig jaar jarenlang hoofdredacteur geweest van het Brabants Dagblad, en bekleedde voordien een soortgelijke functie bij het opinieweekblad De Tijd. Tot ergens in de jaren tachtig was hij werkzaam voor het Nieuwsblad van het Noorden.

Bij zijn afscheid van het Brabants Dagblad was hij 61 jaar. Het was dus nog maar een jong broekie in de tweede helft van de jaren zestig.

Naar de welingelichte kringen eraan toevoegden werkte Tony als een eenvoudige inktkoelie op de Nieuwsblad-burelen tot hij op een goede dag voor de deur van de redactionale retirade opbotste tegen hoofdredacteur Ger Vaders. Die duidde hem dat niet euvel en zei: “Hé Tony, er komt een nieuwe rubriek; die moet jij maar gaan doen”. Als ze niet simultaan aandrang hadden gevoeld, en niet gelijktijdig de deur van het privaat hadden beetgepakt, zou Tony dus nooit die prachtige rubriek hebben gemaakt. En wellicht nooit zo’n mooie carrière hebben gehad.

Zo zie je maar weer, welke rol toeval kan spelen in de geschiedenis.