Rob, de kermisbokser

Ik zag vandaag dat er niet eens een overlijdensadvertentie van Rob in Mensenlinq zit. Terwijl hij toch, dacht ik, na 1 januari 2006 is overleden. En dus in die database zou moeten zitten, tenminste, als er een advertentie gezet is.

Rob was een buurtfiguur. Je zag hem vaak rondrijden op zijn racefiets. Hij reed er hele afstanden op, heen en weer naar Winschoten, dat werk.

Hij was kermisbokser geweest. En kok bij hotel Helvetia aan het Hereplein. Maar de laatste decennia was hij toch vooral morgenster. Een van de weinige erkende in de stad, Hij droeg het gemeentelijke brevet altijd bij zich, in zijn portemonnee. Net als een knipsel waaruit bleek, dat hij de allereerste hooligan van FC Groningen was, toen die club nog GVAV heette. Ergens in de jaren zestig stormde hij eens veld op en men sprak er schande van.

Als morgenster vond hij een keer een stel gebruiksklare revolvers bij het grofvuil. Die heeft hij keurig bij de politie ingeleverd. Hij verzamelde bakelieten 78 toerenplaten, die hij draaide op een ouderwetse grammofoon met hoornluidspreker. Ik heb er wel eens een middag naar zitten luisteren, bij hem thuis, tussen al die planten. Waar ik ook eens een perzisch tapijt van hem kocht.

De laatste jaren van zijn leven raakte Rob aan het dementeren. Als kermisbokser had hij natuurlijk nogal wat klappen geïncasseerd. De buren van de Hendrikstraat hielden hem een beetje in de gaten, voorzagen hem van zijn sleutel als hij die weer eens kwijt was, en zijn zuster kwam elke dag op een brommertje uit Helpman over om hem een pannetje warm eten te brengen.

Maar op een kwaaie zondag lag hij naast zijn racefiets aan de Meeuwerderweg. Toen belandde hij in een verzorgingshuis, waar hij niet eens zo lang meer geleefd heeft.

Naschrift:

Van de wederzijdse buurman hoor ik, dat Rob twee, drie jaar geleden in stilte gecremeerd is, d.w.z. zonder rouwbrieven aan de buren en zonder overlijdensadvertentie.