Bob Dylan in Noordpolderzijl (IV)
Geplaatst op: 18 oktober 2009 Hoort bij: Stad nu 1 reactieVanmiddag was ten Paleize de uitreiking van het eerste exemplaar van ‘ Fietsen met Bob Dylan ‘, Bill Mensema’s roman waarin de Noordpolderzijl-anecdote aanleiding en rode draad is. Bizarre types liepen er rond:
Eerst coverden de auteur en zijn vrienden een stuk of wat nummers van Dylans’ meest verguisde, want meest christelijke LP:
Het filmpje met de nep-Henk Scholte was op een groot scherm te zien:
En Herman Sandman las zijn versie van het Noordpolderzijl-verhaal voor:
Een multimediaal Gesamtkunstwerk dat de Dylan-antipathie thematiseerde desoriënteerde het publiek enigermate:
Jacob Bolhuis, indertijd namens Mojo tourmanager van Dylan, dacht dat de popster niet was wezen fietsen, maar sloot het toch ook weer niet voor de volle 100 % uit:
De grootste Dylan-lookalike kreeg van Mensema het eerste exemplaar van diens boek en was er danig mee in zijn nopjes:
De nep- en de echte Henk Scholte, die beide het woord voerden over de Noordpolderzijlkwestie, zongen tot slot van het officiële programma eendrachtig meerstemmig het Gronings volkslied:
Fragment uit de nieuwe roman:
“De laatste keer dat ik samen met mijn doodzieke moeder in Noordpolderzijl was geweest, werd het nummer afgespeeld in café Het Zielhoes, bij de haven. Volgens haar was Dylan hier in de jaren ’90 een keer geweest.
– Wat een onzin, mam.”
– Maar de waard heeft het me zelf verteld.
– Wat moet Dylan hier nou? Hier is niets. Twee huisjes, een kroeg en een gemaal, en verder akkers zover het oog reikt.
Intussen staarde mijn moeder dromerig uit over het grijze niets dat ons hier achter de dijk omringde.
– Als ik straks dood ben, dan moeten jullie mijn as hier uistrooien.”
groninganus 
Zondag waren we in Noordpolderzijl, een vast punt in ons bestaan, met een van onze kleinzoons. Het Bob Dylan verhaal deed mij denken aan een andere Amerikaanse muzikant. Hoewel minder bekend heeft zijn vroegere werk mij diep geraakt: Dick Feller. Hij is een apart fenomeen in de hoek van de country-achtige muziek, zijn “filosofische” kant sprak mij aan. Die is ook in Nederland geweest en heeft op de Waddendijk gestaan. Ik weet niet meer of dat was met Ruud Hermans of leden van zijn band, of met Wim Bloemendaal, de radio-DJ die mij liet kennismaken met Dick. Zoals ik mij het herinner heeft Dick toen iets gezegd als: “Cold out here, it’s freezing my ass off!”
Maar ja, ik ben er niet zelf bij geweest.
Ik heb destijds een half jaar moeten wachten voor ik de bestelde LP kreeg, en het is nog steeds een van de eerste dingen die ik zal proberen te redden als er brand uitbreekt…