Heer Ivanhoe en de Winschoter watertoren

“Jammer genoeg heb ik de watertoren nooit meegemaakt”, schreef Daniel Oudman. “Het schijnt dat het een heel mooi gebouw was.”
“De prachtige watertoren bij het spoor in Winschoten, miste ik ook”, aldus Bob Poppen: “Ik herinner mij het markante gebouw nog zeer goed uit mijn jeugd.” En hij gaf een linkje naar een foto.

Zelf vond ik bovenstaande prent, maar dan in onbewerkte staat, in een werk van de Winschoter stadshistoricus Potjewijd.

Tot mijn verbazing staat er zelfs een lemma op de Wikipedia over deze 34 meter hoge toren, een ontwerp van de watertoren-architect Jan Schotel dat van 1902 tot 1967 aan de Winschoter Watertorenstraat heeft gestaan.

Waarom roept deze toren zulke warme gevoelens op? Mij doet het basis-ontwerp sterk denken aan de nog steeds bestaande watertoren van Meppel, en je zou hem daarmee kunnen betitelen als doorsnee. Maar het Meppeler exemplaar heeft wat minder tierelantijnen en ik vermoed dat die nou net een grote rol in de beleden waardering spelen.

Door zijn bovenkant kan je tegen de Winschoter watertoren aankijken alsof het ’t meest kapitale stuk avan het schaakspel is: de koningin. Of dat de reden zal zijn, betwijfel ik echter. Het zit hem veeleer in de combinatie van het renaissance-achtige portaal, de vensters die zo nauw zijn dat ze je aan schietgaten doen denken en het gepuntdakte torentje er helemaal bovenop.

In dat mini-torentje zit al jaren jonkvrouwe Rowena te wachten op haar bevrijder. Heer Ivanhoe ziet dat dit een zware klus wordt. Deze burcht laat zich niet van buiten beklimmen, de vijand zal onophoudelijk uit die spelonken vuren, en gewoon met een kanon op die poort los gaan kan ook al niet want dan gaat Rowena wellicht dood.

Het bezorgt Ivanhoe hoofdbrekens, hoe hij bij Rowena moet komen.

Ik denk dat het zoiets is.