Hoe de kapper zich kenbaar maakte (1910)

“Uithangborden zijn zelden meer de traditioneele koperen bekkens, waar ze zijn, behooren ze te glimmen. Vuile bekkens zijn morsige visitekaartjes –  zijn zeker geen reclame, leggen daarentegen een getuigenis af voor den onattentheid van den patroon, die op die kleinigheden geen acht geeft.

De geschilderde houten gevelborden moeten bij tijd en wijle door een nieuw verflaagje verfrischt worden. Een onooglijk uitziend gevelbord is evenmin een reclame, waarvoor het toch uitsluitend dienst moet doen.

De emaillebordjes kunnen zeker zindelijk gehouden worden en wanneer er eenige attentie in de regendagen aan geschonken wordt, door ze ’s avonds binnen te halen en goed af te drogen. of waar dit niet mogelijk is, de oogen waarin ze hangen wat te vetten, dan kan men de leelijke roeststrepen voorkomen.

De uithangbal is een leelijk ding wanneer het verguldsel verdwenen is en de staart, in plaats van ’n fraaien golvenden paardestaart te lijken er uitziet als ’n zeer onzindelijken koeienstaart,. De uithangbal is een dure reclame wanneer men hem mooi wil houden en zeer onpraktisch voor ons klimaat. Het beste en op den duur het goedkoopste is een koperen bal. Dit voowerp kan gepoetst en is daarom zeer aan te bevelen.”

Uit: W. Inte Onsman e.a., Technisch handboek (voor den Heerenkapper) (Amsterdam 1910) pag. 7/8. Het exemplaar dat ik van mijn kapper mocht lenen was getuige een notitie voorin afgegeven door het Hoofdbestuur van de Nederlandschen Barbiers- en Kappersbond ten behoeve van het kappersonderwijs in de Groninger Ambachtschool.

Commentaar: Het is opvallend dat de indertijd op hun vakgebied gezaghebbende auteurs niet de kapperspaal noemen die volgens een nu gangbare opvatting al sinds de middeleeuwen het symbool voor barbier en kapper zou zijn geweest. Blijkbaar gaat het hier om een nieuw uitgevonden traditie.