Goede daad

De dag was nog geen half uur oud, of ik had mijn goede daad alweer verricht.

Ik was op weg naar de supermarkt die tien minuten eerder, om half negen, openging. Ze stond met een bleek enigszins gezwollen gezicht op de hoek van de straat. Met haar rug tegen de muur, verwilderd uit de ogen kijkend, zwaar hijgend, met een trillende hand over haar middenrif

Ik vroeg of ze zich niet goed voelde
Dat klopte. Ze voelde zich beroerd.

Ik vroeg wat haar precies mankeerde. Het bleek geen hartaanval, gelukkig, maar hyperventilatie.  Ik vroeg of ik haar kon helpen. Dat kon, ze wilde graag wat steun bij het naar huis gaan.

Ik leende haar mijn arm. Het was niet haar eigen huis, vertelde ze onderweg, maar dat van haar vriend. Ze had er drie weken gezeten, was al die tijd geen enkele keer de deur uit geweest en nu vloog de paniek haar buitenshuis aan.

Waarom was ze de deur niet uit geweest? Omdat ze twee blauwe ogen had. Haar vriend kende judo en dat wilde ze ook leren, maar het was meteen bij hun eerste les al misgegaan.

Het appartement van haar vriend was drie trappen omhoog. Ze vroeg of ik haar tas met boodschappen wilde dragen. Dat deed ik

Het appartement rook een beetje naar oude kattenpis en oogde somber, met verstoft vilt op de vloer, half dichte gordijnen en een televisie die op dit vroege uur al aan stond. Ze ging zitten op de bank, zocht naar iets, zei dat ze shag in de supermarkt had gekocht, althans dat meende zich te herinneren. Misschien zat het pakje in haar boodschappentas.

Ik zocht voor haar in de tas die ik intussen in de open keuken op het aanrecht had neergezet. Geen shag. Daarom alle boodschappen uitgepakt. Veel was het niet: een halfje wit, een pakje Blueband en een fles witte wijn. Ik begon te vermoeden wat haar grootste probleem vormde.

Ze vroeg of ik in de supermarkt wilde vragen of ze daar haar shag vergeten was. Of er anders shag voor haar wilde kopen. Dat heb ik gedaan, met geld dat ze me meegaf. En ze vroeg, omdat ze zelf geen telefoon had, of ik haar tandarts voor haar af wilde bellen. Ook dat heb ik gedaan

Ze herkende mij niet, maar ik haar wel. Van een voormalige stamkroeg van me in de binnenstad, decennia geleden. Het was indertijd nog een knappe, maar vrij felle en tamelijk onaardige, kattige juffrouw, die altijd met verkeerde kerels ging. En het lijkt er op dat ze behoorlijk afgegleden is.

Je zou zo iemand willen zeggen: Hou op met de drank.
Maar uiteindelijk kan zo iemand alleen maar zichzelf helpen.