Met de jongedames Modderman mee naar het zuiden (V)

“Des anderen daags, den 11 augustus begaven wij ons van Cleef na Griethuizen en aldaar in den pont over den Rhijn. Vervolgens langs een streek huizen naar het Spiekster Veer waer wij met een zeilpont schip aan den andren kant gebracht wierden. De Rhin was hier veel breder, de pont klein. Wij moesten de paarden voor de wagen wegspannen en de wagen moest er ruglings in.

Van daar op Laag Elten. Hier was weder een klooster. Er was slechts één monnik in. De Koning van Pruissen heeft dit klooster aan het dorp geschonken en aan de kloosterlingen een jaarlijksch pensioen met de vrijheid zulks te mogen verteren waar zij goedvinden. In dit klooster vind men bijzondere begraafplaatsen van in steen gemetselde vakken aan welks eene muur eene opening is, waarin de overledene monnikken op eene plank liggende worden ingeschoven evenals een brood in een bakkersoven, waarna die opening weer word toegemetseld.

Van Laag Elten reden wij tegen een zeer hogen berg naar Hoog Elten dat op een berg ligt. Hier hebben wij eene put gezien die 258 voet diep is, door de oude Romeinen gegraven. Een groot gedeelte van de inwooners van dit dorp moet hieruit water hebben. Deze put was besloten in een klein gebouw en waarover een zeker persoon en aan de reizende personen op hun verzoek laat bezigtigen. Het water van deze put was extra koud, zeer helder. In de winter is het warmer. Het water wordt opgehaald met een groote keten aan welks beide einden een ton met ijzeren hoepels omgeven hangt door middel van een groot rad waarin personen alsmede een hond die daartoe geleid is oplopen en alzoo het water naar boven trekken.

De man van deze put toonde ons deszelfs grote diepte door een wachkaarsje aan een der schakels van de keten even boven den emmer die het water uit de put zoude ophalen te binden, dat zoo ver naar beneden ging dat wij het licht naauwlijks meer konden ontdekken. Eene kleine hoevelheid waters uit den emmer in de put werpende duurde het niet minder dan 16 langzame tellen eer dat de val van dat water door ons gehoord werd. De emmer die het water uit de put ophaalde noch eenigszins hooger wordende opgetrokken sloeg in een ijzeren haak die door diezelfde beweging op de rant van de emmer viel. De emmer noch wat hoger opgetrokken wordende viel opzijde en ontlaste zich in eenen zarken bak die er tot dat einde onder geplaatst was. In deze bak was eene kraan waarmede het water in gewone emmers getapt wierd en tweemaal des weeks aan de inwoners werd rondgedeeld.

Van Hoog Elten reden wij naar Emmerich, eene fraaije stad aan den Rhin. Wij pleisterden in den Wijnberg, dronken er koffij en reden vervolgens voorbij het slot Reckenburg naar Praest. Hier gekomen zijnde eischten wij eene vrije kamer en zonden de meid uit het logement naar het instituut teneinde de Predikant van onze komst te verwittigen. Wij werden verzocht daar te eeten en het overige van den dag door te brengen. Wij begaven ons op staande voet derwaarts en aten met alle de daar aanwezig zijnde jonge dames aan eene tafel. Na aldaar Coffij en Thee gedronken en braaf in tuin en Bosch gewandelt te hebben, bezichtigden wij het slot dat ruim en groot is, gingen vervolgens wederom naar Praest waar wij soepeerden en ons vroegtijdig ter ruste begaven.”