Fort-schoenen

Ik zat nou wel fijn te badineren over Almere City FC, de club met het schapenlogo die tegen de allergrootste nederlaag ooit in het betaald voetbal opliep, maar ik moet erbij vertellen dat mijn eigen allereerste officiële voetbalwedstrijd ooit, eveneens met de beschamende cijfers 12-1 eindigde.

Maar laat me beginnen bij het begin. Op een gegeven moment ontdekte ik dat de jongens uit mijn klas met een interessant spel bezig waren. Ze trapten op een stukje gras naast het schoolplein tegen een leren bal aan, die een van hen mee van huis genomen had. Ik wilde ook wel meedoen en vroeg keurig belet bij de balbezitter. Van hem kreeg ik te horen dat ik eerst maar eens doelpaal moest gaan staan.

Er zat me wat te weinig spelvreugde in die rol en na enkele minuten draafde ik hard mee achter de bal aan. Ik zal toen ongeveer acht of negen geweest zijn.

Weldra werd het zaak om de nieuwe sport ook in de schoenenkeuze mee te laten wegen. En zo kreeg ik na enig zeuren heuse Fort-schoenen. De andere jongens hadden deze al enige tijd, ik was in die dagen gedoemd tot trendvolgerschap.

Fort-schoenen waren half-hoge laarsjes met metalen haakjes op de wreef waarachter je de veters moest vastzetten. Ze bezaten erg stevige neuzen waarmee het goed punteren was. Ook kon je de bal er desgewenst een flinke loei voorwaarts mee geven. Een dergelijke knal kon bij een enigszins tekortschietende traptechniek  ook op een been terechtkomen. Als slachtoffer had je dan of een joekel van een blauwe plek door de Fort-neus, of bloedige putsen in het vlees vanwege de Fort-veterhaakjes.

Het duurde niet lang of de voetbalclub DHW (Darp Havelte Wapserveen) viel uiteen in drie clubs, voor elk dorp één. De kersverse vv Havelte begon meteen aan een pupillenelftal en daar werd ik dus lid van. Onze allereerste wedstrijd was nog een vriendschappelijke, tegen Steenwijk. De jongens van Steenwijk bleken door de bank genomen wat forser dan wij en ze maakten ons meteen duidelijk dat je op echte voetbalschoenen moest spelen, op Quicks of desnoods Puma’s, en niet op van die stomme Fort-schoenen.

In die dagen heerste nog het ouderwetse stopperspil systeem. Niet dat het ons hielp, want die van Steenwijk, met Kees Kist in hun gelederen, renden ons links en rechts voorbij. Het was 12-0 voor we ons achter de oren konden krabben. Maar onze stopper-spil, Leo Heuver, een zoon van een politieman die inderdaad boven alle teamgenoten uitstak, poeierde er in de allerlaatste minuut nog eentje van grote afstand in. Zo redde hij de Havelter eer tegen die semi-professionelen.

En dat nog wel op Fort-schoenen. Die echter hun langste tijd in het Havelter voetbal hadden gehad. Weldra zag men ook de onzen op Quick, het merk dat in het noorden een voetballegende zou gaan inzetten voor de verkoop.