Gronings procédé om eikels eetbaar te maken blijkt groot succes
Geplaatst op: 11 oktober 2010 Hoort bij: De actuele wereld 7 reactiesDe in de herfst overvloedig vallende eikels zouden een belangrijk volksvoedsel kunnen zijn, ware het niet dat zij door hun looizuren nogal bitter smaken en daarom nauwelijks worden gegeten. Nederlanders althans, wagen zich er niet aan. Maar de Groninger fotograaaf Maarten Westmaas heeft er nu wat op gevonden, Naar buitenlandse voorbeelden ontwikkelde hij een puur vaderlandse methode om ze te ontbitteren.
Inmiddels heeft Maarten zijn eerste overheerlijke eikelkoekjes achter de kiezen. Chefkoks met ideeën over wat hij met de rest van zijn eikelpolenta kan doen, gelieve zich spoorslags bij hem te melden.
groninganus 
Goed zeg! Dit is nou echt wat je noemt slow food. Ik zou best eens wat willen experimenteren met het restant. Is er ook iets bekend over de voedingswaarde van eikels?
Tsja, er zijn genoeg eikels in Nederland… Maar als ik ze allemaal op ga eten, zal ik zeer waarschijnlijk worden vervolgd als kannibaal.
Daarnaast ben ik benieuwd of bovenstaande methode ook eikels kan ontbitteren die eerst een waterstofperoxidebad hebben gehad.
Als ik zijn verhaal lees, ben ik nog niet helemaal overtuigd van het nut van zijn methode. De eikels smaakten immers na het weken nergens meer naar…
Los van dat het nergens naar smaakt is het wel erg voedzaam. Het zou een van de manieren kunnen zijn waarop de prehistorische volken van ons land, zeker in de winter, aan voldoende koolhydraten en vetten hebben kunnen komen. Bij Amersfoort zijn bij een archeologische opgraving 20.000 verkoolde eikels gevonden en een van de theorieen hierover is dat het een roosterkuil voor consumptie is geweest. Daarnaast is het bekend van verschillende volken dat ze eikels aten. De Indianen in Californie deden het en de Koreanen maken er nog steeds noedels van. Zo ben ik op zoek naar bekende en minder bekende soorten voedsel die in de Nederlandse natuur te vinden zijn.
Morgen begin ik aan mijn zeven tuinslakken… (Dat verslag volgende week op mijn weblog).
Groet Maarten Westmaas
@Wieke,
Meel of bloem smaakt op zich ook nergens naar. Ik denk dat je het als zoiets moet beschouwen, vandaar mde term eikelpolenta.
Voorlopig houd ik het toch maar op tamme kastanjes. 😉
ik las van de week een artikel over eikels eten in the guardian ik maakte wat aantekeningen
i.g.d.: eerst haal je ze uit hun omhulsel b.v. door het insnijden er van en ze dan eruit te halen.
Dan te drogen op b.v. de verwarmingsradiator of uit te spreiden in een warme kamer. daarna
tussen twee “sheets” er op dansen en stampen… daarna moet de bittere tannine eruit
(polyphenols/ toxic tannins).
gespoeld worden b.v. door ze in een poreuze zak te doen die je dan in het waterreservoir
van het toilet legt – twee tot zes weken – (of in de beek…). – zelf vind ik het wel vreemd om
ze geplet en wel in een jute? zak in de beek(…) of in het waterreservoir te leggen maar…..-
de hoeveelheid tannine kan varieren per boom. mix nooit de eikels van verschillende bomen. daarna kunnen ze geroosterd worden,
gemalen voor koffie of bloem/meel. je kan het gebruiken voor brood, tagliatelle etc. het smaakt
wat nootachtig, ‘n beetje “earthy”. het heeft een zekere dichtheid.
koken voor een minuut kan ook…laat na het koken een paar dagen liggen dan “ valt de schil
er bijna af”.
roasting: niet te heet, het duurt langer maar verkoolt dan niet.
In de hoop dat iemand er iets mee kan, met vriendelijke groeten,
anneke kalf