Jacht in de sneeuw schendt eeuwenoude code

Van de week stonden er op Krabbenvangen en het weblog van Maarten Westmaas prachtige, maar ook gruwelijke foto’s van een drijfjacht op hazen in de Reiderwolderpolder en de Carel Coenraadpolder. Ik begrijp dat er op zulke bouwlanden gejaagd moet worden, anders vreten die beesten je al het graan op. Maar dat dat moet gebeuren als er sneeuw ligt, vind ik, zoals ik ook al bij Krabbenvangen zei, van een ongelooflijke lafheid.

Toevallig was me net de ordonnantie op de jacht, uit 1738, in de beide Oldambten en alle andere stadsjurisdicties onder ogen gekomen. Die verbood in artikel 28 uitdrukkelijk het jagen als er sneeuw lag:

Van die twaalf gulden boete kon iemand zich een maand in leven houden. De reden waarom dit verboden werd laat zich opmaken uit een ander artikel, nummer 20. Dat zegt dat “de jacht alleen tot divertissement is verstrekkende”. Jagen in de sneeuw kan geen divertissement zijn, geen sport,  omdat de dieren dan – mede door voedselgebrek – veel zichtbaarder zijn dan anders.

De jagers van van de week in de Dollardpolders lapten dus een eeuwenoude code aan hun laars. Als ze zeggen dat jagen een sport is, wat ze ongetwijfeld doen, dan liegen ze dat ze barsten.

De eerlijkheid gebiedt overigens wel te zeggen, dat het absolute verbod om te jagen als er sneeuw lag, in 1738 nog niet zo oud was. Want in de jachtordonnantie voor beide Oldambten uit 1658 stond het verbod nog zo geformuleerd:

“Niemant sal vermogen nae Midwinter, als daer sneeuw leyt, te jagen…”

Voor Kerstmis mocht het dus nog wel, maar daarna niet meer. Naar deze strekking krijgen de polderjagers van deze week dus nog absolutie. Maar dat de advents-uitzondering omstreeks 1680, 1690 uit de jachtregelgeving verdween, was wèl een kwestie van voortschrijdende verlichting en beschaving, iets waarvan ik deze jagers maar niet zal betichten.