Hoe nat wordt de eenzame fietser
Geplaatst op: 3 augustus 2011 Hoort bij: autobio 10 reacties
Ik had een afspraak in Sandebuur om half acht en toen dreigde het al. Een vieze klamme warmte. Het kan in Nederland nou ook nooit eens gewoon zomeren, met een strak volgehouden ideaal temperatuurtje van 21 à 23 graden en hooguit wat schapewolkjes aan de lucht. Nee, of het is koud en zeiknat zoals vorige week. Of het is warm en sjompesnat zoals vanavond. Nat blijft het hier. Nat, nat, nat, hoe dan ook nat.
Goed, we zitten daar in een kas, een halfronde glazen stolp met een atomium-achtige vlakverdeling, begint deze hoosbui op al die driehoekige raampjes te roffelen. Het ging maar door en ging maar door. Mijn gastheer, hoewel erg enthousiast vertellend over zijn Sri-Lankese kerken uit de Nederlandse tijd, werd daar op een gegeven moment toch ook wel een beetje moe van, ook omdat hij al wat ouder is. Hij bood me aan om me met de auto terug te brengen. Maar ik had mijn regenpak bij me, sloeg zijn aanbod af en stapte weer welgemoed op de fiets.
Opnieuw over de Matsloot, nu tegen de wind in. Rikketikkketik doet de regen op het regenpak. Al er toe leek er hagel doorheen te komen, maar echte hagel bleef uit, gelukkig, net als het onweer, waar ik een beetje bang voor was omdat je daar toch over de vlakte komt. De koeien bij de weg naar het Leekstermeer stonden vlak bij elkaar en lieten het gutsende water gelaten over zich heen komen. Op de parallelweg van de A-7 riep iemand me vanuit een passerrende auto wat toe: “Bikkeeel!”. Een eretitel die me nog nooit eerder werd toegekend.
Eenmaal thuis zie ik dat de sloot naast de fietsenschuurtjes abnormaal vol water zit. En als ik mijn regenpak in de badkamer uittrek, blijkt dat niet helemaal waterdicht te zijn geweest. De onderste helft van mijn t-shirt is nat, het water kwam door de jasrits heen. Als ik mijn camera uit de jaszak haal, loopt daar zeker een half half decilitertje water uit. De camera doet het niet, achter de lens zie ik druppeltjes.
groninganus 
En dan toch zo’n voldaan gevoel hebben. Da’s fijn. Fraai stukje.
Mooi geschreven. En balen van de camera. Wellicht dat hij, na langzaam drogen, het wel weer gaat doen. (optimistisch van aard)
Hoe het ondanks alles toch een mooide avind kan zijn!
DIRECT de accu uit de camera en dan langzaan en volledig laten opdrogen.
Nogmaals ZSM de accu eruit. dat voorkomt verdere ravage. en dan is ‘ie misschien nog te redden.
@Martijn,
De batterijen zijn eruit. Heb het nog wel even met ze geprobeerd vanavond en er was een kortstondige flikkering van hoop, maar daarna zwijgen (normaal zegt mijn camera op zijn manier van alles tegen mij. Het was nogal een babbelaar.).
Mooi stukje, maar heel jammer van de camera, ik hoop voor je dat het nog goed komt… bikkel 😛
drogen die camera, geduld hebben.
een collegafotograaf adviseerde mij na zo’n incident om de camera in hetelucht in de magnetron te laten drogen, dat advies vond in wat cru Ik heb gekozen voor vloerverwarming aanzetten en camera op de vloer te leggen. resultaat na 3 dagen deed de camera het weer.
Sjonge, daar hou ik nou van, he? Van mannen die gewoon keihard en stoer op die fiets in ontzettende hoosbuien gaan rijden daarbij niet lettend op vollopende camera’s en ander ongerief. Sjappoo! 🙂
@Gelkinghe, dat proberen had je beter niet kunnen doen. Juist door zo’n camera met vocht erin toch in te schakelen kan ergere schade optreden. Hoop dat het nog goedkomt, ik geniet vaak van de sfeervolle foto’s op dit blog.
Drogen in rijst: ’s avonds in een bak met rijst leggen, volgende dag rijst wegkiepen, nieuwe rijst toevoegen, procedure aantal maal herhalen.
En om toekomstig malheur te voorkomen: haal bij de supermarkt een doos vol afsluitbare diepvrieszakjes (ziplock). Houden bij de natste tochten m’m telefoon, camera en ehbo-set kurkdroog.