Punt van Reide onderzocht

Ik kon vanochtend mee met een expeditie van de Werkgroep Verdronken Geschiedenis naar de Punt van Reide. Doel was meer te weten te komen over de nederzettingen die op dit schiereiland – voor 1500 een doorlopende oeverwal van de Eems – gelegen hebben en over de schansen die er in de Tachtigjarige Oorlog lagen (op één musketschot afstand van elkaar verwijderd).

Die laagte schijnt een oude drinkdobbe voor vee te zijn. Geen bomkrater dus (want de Duitsers hadden hier in de oorlog een veelbelaagde luchtafweerstelling):

Op een stortplaatsje van kleigrond vond een werkgroepslid een monnik. Dat is een middeleeuwse dakpan die met de bolle rug naar boven lag. (Eronder lag de non, op haar rug.):

Met een soort van grondradar werden ondergrondse  structuren in kaart gebracht. Omdat er de laatste tijd veel regen viel, zat er een flinke laag zoet water in de ondergrond, waardoor de resultaten bijzonder goed waren. Met zout grondwater kan je met zo’n apparaat weinig uitrichten.

Tegelijkertijd zette een lid van de werkgroep zijn grondboor op gezette afstanden in de bodem. In de twee bulten op het schiereiland ligt op geringe diepte overal een puinlaag. Verder verbaasde het fijne onderscheid tussen allerlei soorten klei, dat de onderzoeker mede aanbracht door het even te proeven:

Ook in afgekalfde randen van het schiereiland viel soms een puinlaagje te bespeuren, dat prompt op de foto kwam:

Ina Spijk van Levensfilms registreerde de hele operatie met haar steadicam:

Heel in de verte lagen een stuk of dertig zeehonden te zonnen. Qua landschap vond ik het hogere deel dichtbij het vasteland wat interesanter dan op de uiterste punt van de Punt:

De korte nabespreking op basis van nog zeer onuitgewerkte gegevens: