Een flierefluiter in Mafraq

Ik was aan het indutten tijdens 1 Vandaag, tot ik opeens een reportage uit het streekziekenhuis van Mafraq hoorde aankondigen. Dat Mafraq, “de Parel van Jordanië”, ook wel “Geschenk van Allah”, ligt vlakbij de grens met Syrië. Uit het hospitaal kwamen gruwelijke beelden van zwaargewonde en gemartelde Syriërs. Het ziekenhuis kan de stroom niet aan, de enige chirurg is er volcontinu aan het werk, het ontbreekt ze aan allerlei middelen.

Maar die ellendige actualiteit maakte een mooie herinnering los. Mafraq, dat ziekenhuis, ik ken ze. Niet van eigen waarneming, ik ben niet zo’n globetrotter. Nee, daar zat een toenmalige vriend van me, het type van de aangename flierefluiter. Na zijn afgebroken geschiedenisstudie was hij een tijd lang wezen varen, tot zijn vader, een grote eierenbroeder uit het zuiden des lands, het geboemel van zijn oudste zoon welletjes vond, en hem terugriep naar huis om hem een betrekking  in Mafraq aan te bieden. Toen X daar eenmaal zat, in het najaar van ’76, bleek die functie heel weinig om hakken te hebben. Vandaar dat hij vaak in dat streekziekenhuis te vinden was, bij enkele jonge Palestijnse artsen met wie hij vriendschap gesloten had.

Destijds sympathiseerde ik hevig met de Palestijnen. Ik kocht al jaren vrijwel elke aflevering van het Palestina Bulletin, waarvan de omslag uit aaneengeschakelde Palestijnse vlaggen bestond. Eén ervan besloot ik uit te knippen en te voegen bij een brief aan X. Een leuke verrassing voor zijn Palestijnse vrienden, dacht ik.

Per omgaande kreeg ik een standje:

“Op de eerste plaats: jij met je eeuwige strijd, internationale verbondenheid, steun aan de broeders… Vergeet het maar, want daar schiet je geen reet mee op. De paar Palestijnse vrienden  die wat geleerd hebben, en die ik nu ken, zijn te lui om hun kont af te vegen, maar erg sympathiek. Wat hun zaak betreft hebben ze gelijk. De Israëlies hebben het veel te bont gemaakt; ze moeten op zijn minst de westelijke Jordaanoever teruggeven.

               Maar je moet niet vergeten dat ik hier in gebied zit waar de stam Beni-Hassan overheerst. Dat is koningsgetrouw volk, tegen de Palestijnen bovendien. En daar komt Perton met Informatie van het Palestina-Kommitee aanzetten, een Palestijnse kreet in een Palestijnse vlag. Om de ramp kompleet te maken: ik open de brief hier op kantoor waar veel Beni-Hassan vrienden aanwezig zijn. “Wat schrijft hij?”, zeggen ze. En daar verschijnt de vlag met die leuze. Gelukkig waren er twee Palestijnen bij die onmiddellijk begonnen te juichen en triomferende gebaren te maken. Een verschrikkelijk gekakel begon, iedereen begon door elkaar heen te schreeuwen. Alleen omdat jij zo’n stom stuk papier stuurt. Bijna was het misgelopen, maar gelukkig was iedereen vandaag toevallig ongewapend, zodat we niet op de barricaden hoeven voor het middageten.”

Als dank voor de vlag met de leus had hij een formuliertje van dat streekziekenhuis voor me ingevuld. Volgens dat formuliertje leed ik aan een “vocal waterfall in political matters” en daarom kreeg ik een “operation on the mouth and throat” voorgeschreven, “to be carried out at once”.

Vanwege de herinnering ging ik natuurlijk even op X zijn naam googelen. Ik wist nog wel dat hij zijn vader was opgevolgd, maar als ik check hoe het nu met hem gaat, kijk ik daar toch wel even van op. Want wereldwijd heeft dat bedrijf ruim 2400 mensen in dienst en hij staat met een geschat vermogen van enkele tientallen miljoenen in de Quote 500. Twee jaar geleden kreeg hij een hoge onderscheiding. De flierefluiter heeft niet slecht geboerd!

—

NB: Dit stukje is op 19 april 2013 geanonimiseerd op verzoek van de betrokkene.