De hypocrisie van Twitter
Geplaatst op: 28 maart 2013 Hoort bij: Webdinkies 8 reactiesDat Twitter, dat is natuuurlijk één grote hypocriete bende hè. Mensen die honderden, of zelfs duizenden andere accounts volgen. Wat een godsonmogelijkheid is, als je ook nog gewoon wil leven en werken. Ik bedoel: met de maximaal honderd accounts die ik volg ben ik per dag toch al gauw een half uur kwijt. Hoe moet dat dan als je honderden, duizenden accounts volgt? Tenzij het volstrekte bla is?
Volgen, vind ik, is is ook echt volgen. Geïnteresseerd zijn in wat een ander wil delen, omdat je je daarvoor open hebt gesteld. Maar ik heb gemerkt dat dat voor veel anderen toch wat anders ligt. Laatst ben ik zelfs al een keer om mijn opvatting uitgelachen. Voor veel mensen betekent dat volgen helemaal niet volgen. Hun volgen is voornamelijk de ander in de waan laten dat er interesse in zijn of haar boodschappen bestaat. Het sociale van het sociale medium Twitter bestaat voor hun uit het ophouden van de schijn.
Ik merkte het laatst ook al door wat tweets over onderwerpen waarvan ik wel zeker weet dat sommige volgers van mij er normaliter in geïnteresseerd zijn. Nul reactie, geen retweet, niks. Eigenlijk zou je zulke mensen meteen moeten afhaken. Maar ja, een enkele keer brengen ze ook nog wel eens iets belangwekkends te berde. Dus dat doe je niet zo gauw.
groninganus 
Twitter is toch voor een groot deel (uitzonderingen daargelaten) eenrichtingsverkeer. Ik heb het bange vermoeden dat sommige mensen wel heel nadrukkelijk aanwezig zijn, maar amper naar de interacties, of zelfs naar de lijst met hun volgers kijken. Een enkele maal attendeerde ik een (zakelijke) relatie die ik volgde via Twitter op iets voor hem m.i. echt belangwekkend zou kunnen zijn – nul respons, ook werd niet terug gevolgd. Bij herhaling is dat exit. In de wetenschap dat mij sowieso al veel ontgaat, ben ik nooit bang iets te missen.
Ik noem het “Nitwitteren”!
‘Twillern’ (Gronings voor onbenullig babbelen) zit in dezelfde lijn.
Excuus, ’t is twirreln…
Onnut jong maar is “Twirreln” nait grunnegs voor een showsport? Twirling wordt uitgevoerd door jongemaaiden die behendig zwaaien met een baton, (zodanig dat niemand in de omgeving verwondingen oploopt natuurlijk). Maar ik had het uiteindelijk over nitwitteren en eeeeh dit begint er inderdaad al aardig op te lijken. Eks q see le eeeh mot ik nou ook nog vergeevm vroagen?
Dit klinkt wel erg verongelijkt Harry!
Maar ik begrijp je wel. Ik zie soms ook retweets langskomen die ik niet begrijp en heb me erbij neergelegd: blijkbaar gaat het niet (altijd) om inhoud.
Ik tweet(te) om iets door te geven, waarvan ik weet dat sommigen erin geïnteresseerd zijn. Bijvoorbeeld toen ik nog actief molenaar was. Nu werk ik veel in het archief en vind daar prachtige zaken, maar voor het aantal mensen die dat zou willen weten, hoef ik het niet te tweeten. En voor een reactie? Nee, dat is een uitzondering. Net zoals reageren op een e-mail of gewoon ‘dankjewel’ zeggen. Als je dat kunt ‘accepteren’, hoef je je minder te ergeren. Overigens het aantal dat ik volg is wel weer minder geworden, zodat er alleen goede appels in de mand overblijven.
Geldt dit niet voor alle sociale media? Ik verdenk sommigen ervan dat ze zo veel mogelijk volgers verzamelen, want als je ze niet terug volgt, haken ze snel af. Ik verbaas me er ook altijd over dat sommigen heel veel volgen, ik heb daar de tijd niet voor. Mijn limiet ligt rond de 50, en zelfs dat vind ik al te veel.