Nederlandse krant zeikt Charley Chaplin af

Terwijl andere Nederlandse kranten op die 13e  september 1921 uitgebreid berichtten over de triomftocht van Charley Chaplin in Londen, produceerde Het Centrum een stukje proza waar de azijndamp van afvloog:

WIE IS CHARLEY CHAPLIN?

Wie is de man, die thans door duizenden gehuldigd wordt en wiens portret door tienduizenden krantenlezers wordt aangestaard, nadat honderdduizenden zijn grappigheden in de bioscoop hebben bewonderd. We bedoelen niet, hoe oud hij is en waar hij werd geboren. Dit laatste schijnt in Londen te zijn geschied, maar Charley weet weinig meer van zijn jeugd, zelfs niet, waar hij eigenlijk school heeft gegaan.

Maar wat is zijn beteekenis. waaraan ontleent hij de sympathie van zoovelen?

Vermoedelijk in de eerste plaats, om het feit, dat zoovelen hem telkens weer zien. Laat men in alle bioscopen ter wereld avond aan avond steeds weer hetzelfde portret van een willekeurig onbeduidend persoon vertoonen en na eenige jaren is de man absoluut beroemd.

Daar komt nog bij, dat Charlev steeds opvalt door een hoed, een jas, handschoenen enz., welke hem niet passen of staan, dat hij zijn voeten raar neerzet en een gezicht kan trekken van: niet lachen hoor, hetgeen natuurlijk ten gevolge heeft, dat men lacht, zooals men iemand, aan ’t gapen kan brengen door hem te verbieden, dat te doen.

Reporters hadden den gevierden man gevraagd, of hij nu niet eens ernstiger werk zou gaan spelen voor de bioscoop, waarop hij antwoordde. dat iedereen Hamlet spelen kan, maar niet iedereen het publiek aan het lachen maken.

In dit geval heeft Charley ongelijk, want hij kan zeer goed Hamlet spelen en toch het publiek doen lachen. Daarvoor hoeft hij slechts zijn gewone trucjes toe te passen van kleeren die niet bij den man en gebaren die niet bij de situatie passen. 

Maar dit is toch nog geen humor; het zou pas humor worden, wanneer daardoor een werkelijk aanwezige dwaasheid duidelijker in ’t licht werd gesteld, zooals elke kunst iets doet zien en opmerken, waar[aan] de doorsneemensch voorbijloopt.

Charley is een clown en dankt zijn succes enkel aan het feit, dat men nu eenmaal eens wil lachen en nog eens lachen, al is ’t ook om niets.

Niet meer gekruide spijs, doch enkel de kruiderij wordt verlangd.”

Dat Chaplin allerlei dwaasheden in het licht stelde, het stukje gaat er finaal aan voorbij. Ook negeert het, van wat voor onbetaalbaar talent het aan het lachen kunnen maken van zoveel mensen uit zoveel verschillende culturen getuigt. Maar enfin, de anonieme beroepszuurpruim die het stukje schreef, is zelf nu waarschijnlijk totaal vergeten, evenals zijn krant, en dat strekt dan maar tot troost.