Ajax – Celtic 3 – 0

Op 2 februari 1971 schreef de hoofdredacteur van Goal, “het weekblad voor de voetbalsport”, mij een brief. Wegens de Kerstpuzzel had ik een kaartje gewonnen voor de Europacup I-wedstrijd Ajax-Celtic op 10 maart. Tevens kreeg ik een postchecque  van ƒ 10,- “voor een hartige hap voor of na de wedstrijd”.

Uiteraard ging de brief van meneer Evert Grifhorst gepaard met het kaartje:

De bewuste woensdagmiddag begaf ik mij per bus en trein naar Amsterdam in het gezelschap van notaris Broekema en diens zoon Frits (want alleen erheen, dat zagen mijn ouders niet zitten):

Mijn helden van destijds:

En hun generaal:

De meest geduchte tegenstander, bijgenaamd ‘de Vlo’:

In Amsterdam droegen die van Celtic een uittenu, dat ze ook vanavond weer dragen:

Het werd 3-0:

Van de wedstrijd op zich herinner ik me vrij weinig. Van de entourage, het stadion met al die mensen en al dat licht, was ik echter danig onder de indruk. Heb niet alleen maar op mijn stoeltje gezeten, maar ook nog een poos aan het hek gestaan. De doelpunten vielen allemaal aan de andere kant van het veld, daar heb ik nauwelijks iets van gezien.

Wat de meeste indruk maakte kwam na afloop. Ik had op een bepaald punt afgesproken met notaris Broekema, maar door alle drukte schoot ik niet op, en ik was bang dat we elkaar zouden missen. Feitelijk zag ik hem en zijn zoon al ruim voor dat afgesproken punt, midden in de menigte.

Bij de tramhalte stond al een drom mensen te wachten. Maar die werd toch vrij vlot afgevoerd. We stonden op een trambalcon met een heel stel Schotten en daarvoor waren we tevoren wel een beetje beducht geweest. Maar de mens leed weer eens het meest door zijn vrees. De Ajax-aanhang was blij om de overwinning, de fans van Celtic waren blij van zichzelf. Ze zongen uit volle borst hun liederen, alsof zij en niet wij er met de buit vandoor waren gegaan. Schotten: mooi volk is dat.