Spaarpotterij
Geplaatst op: 13 november 2013 Hoort bij: autobio, Geschiedenis, Kunsten 12 reacties
Deze heb ik om het ontwerp gekocht, maar er kleeft ook een vage herinnering aan. Rond 1963, 1964 moet ik een soortgelijk spaarpotje hebben gehad, maar dan in het groen en met een ander plaatje erop. Hoog op de ronding rechts zit de gleuf waar de centen, stuivers, dubbeltjes en kwartjes in moesten. Op de ronding links zit een kijkgaatje waardoor je kon zien hoe hoog je pecunia zich al had opgestapeld.
Ook het nu verworven exemplaar stamt uit de jaren zestig. In de tweede helft van dat decennium fuseerde de Nutsspaarbank Zuidbroek met die van Noordbroek, terwijl deze fusiebank per 1 januari 1970 weer samenging met de Nutsspaarbank Groningen, welk consortium voortaan ging opereren onder de gezamenlijke naam Bondsspaarbank. Overigens bleef de oude naam in advertenties nog vrij lang klein en tussen haakjes onder de nieuwe naam staan, alsof men bang was dat klanten door de naamsverandering de weg naar de bank niet meer terug zouden vinden.
Om op mijn spaarpot terug te komen, volgens de verkoper zat er geen sleutel bij, want die had de bank. Hetgeen strookt met een uitlating van ene Hans Vervoort hier, dat de sleutel in beheer was bij de bank. Volgens oud-Nutsspaarbank-medewerker Jan Kneepkens, die er eveneens reageert en dit onderstreept, waren er “tientallen verschillende sleuteltjes”. Ook afgezien daarvan was het systeem tamelijk bewerkelijk:
“…moet zeggen dat ik mij blauw heb geteld aan die spaarbusjes, alles werd op een plank gekieperd en geteld. En achteraf ik maar rolletjes draaien.”
Overigens zwerven er nog heel wat van zulke spaarpotten op ’t internet rond. Er blijken zelfs mensen te zijn die spaarpotten sparen en daarvan met foto’s getuigen. Zo trof ik de evenknie van mijn spaarpot uit Noordbroek aan, waarop niet alleen het bankgebouw de plek inneemt van het bij-met-honingraatlogo, maar ook een slagzin staat:
Gij mist niet hetgeen hier in gaat,
Doch staat verbaasd over wat eruit komt.
Dat laatste zal niet gebeuren bij mijn spaarpot. Er zit namelijk geen rooie cent in. Dat de sleutel zoek is, maakt dus niet uit.
groninganus 
Je noemt het een kijkgaatje, maar het is het gaatje waar het (strak) opgerolde papiergeld door moest.
Dat wilde ik ook net gaan opmerken toen ik zag dat het er al stond.
Niet dat dat gaatje vaak gebruikt is bij mijn exemplaar.
Ik vond die rente waar ze mij lekker mee hadden gemaakt wel volkomen verwaarloosbaar laag. Dat spaarbank sparen beschouwde ik al vroeg als een vorm van oplichting.
De rentes zijn nu juist erg laag.
Maar ook de toenmalige 4% per jaar is in vergelijking met het levenstempo van een kind effectief niets.
Zo’n spaarpot heeft allerlei onvermoede aspecten.
Heel herkenbaar! Ook mijn zusje en ik hadden als stadskindertjes in de jaren ’50 zo’n spaarbusje van de spaarbank aan de Korreweg. Ze stonden pontificaal op de schoorsteenmantel. En wij maar hopen dat de bezoekende ooms en tantes een royaal gebaar zouden maken. Ook van vader en moeder hoorden wij regelmatig ” geen snoep kopen, stop maar in je spaarpot”. Zo werden wij in de sobere jaren ’50 grootgebracht …..
Joa kerel, net as bie Simon de Raad dtonden zai bie ons op bozzem. En deur t gatje paasde persies n rieksdoalder, n pepieren. En din wazzen wie riek wizzen wie.
Ook mijn zusjes en ik hadden een dergelijke spaarpot van de christelijke spaarbank Eigen Haard. Ook deze sleutels werden door de spaarbank bewaard. De spaarrekening is later omgezet naar een Zilvervloot Spaarrekening.
Inderdaad een mooi stuk nostalgie. Ik kan me herinneren dat ik dan met mijn moeder naar de Nutsspaarbank ging in Veendam om het busje te laten legen. Achter de tafel zaten twee heren die de inhoud telden en het bedrag in het spaarbankboekje bijschreven, Met nog een stempel erin en een handtekening erbij ging ik dan weer stralend met een lege spaarpot naar huis toe, Waren de banken er toen nog voor de mensen:-)???
Jaaa, die heb ik ook nog gehad, als jochie in de jaren zestig. Ook in het groen. Ook ik ging periodiek met de ouders naar de spaarbank om hem te laten legen en tellen en te laten bijschrijven op het spaarbankboekje. Dat was altijd een heel evenement.
Bij ons thuis kreeg je zo’n spaarbusje als je naar de lagere school ging. En eens per jaar ging mijn vader mee naar een bijkantoor aan de Westersingel en werd het busje geleegd en het bedrag bijgeschreven in het boekje. Die mijn vader direct innam. Je was eigenlijk gewoon getuige, maar verder deed het me niets. Wie het busje vulde? ik kan me het niet herinneren, wij kregen gewoon geen zakgeld of verjaarsgeld. Nog veel later werd het op een zilvervlootspaarrekening overgeschreven. Ook iets wat mijn vader regelde.
Ach ja, vroeger 😉
Ik heb mijn eigen exemplaar (groenblauw) van de Coöperatieve Boerenleenbank in Bovensmilde nog steeds, en ergens moet ik ook nog het bijbehorende spaarbankboekje hebben.