De vaas
Geplaatst op: 28 januari 2014 Hoort bij: autobio 6 reactiesDie arme meneer die achteruit schuifelend voor een beter shot, pardoes tegen die artistieke vaas aanliep. Wat zal hij geschrokken zijn. Ik hoop maar dat hij goed verzekerd is.
Zelf had ik een jaar of dertig, veertig geleden een geheel omgekeerde ervaring. De toenmalige schoonmoeder van me had een heuphoge Imari-vaas die ze maar niet kon verkopen tegen de prijs die ze ervoor hebben wou. Ze kwam op het idee om het ding kapot te maken, met een gelijktijdige déclaratie bij haar verzekering.
Als je er gewoon tegenaan liep wilde het niet stuk, had ze al uitgevonden. Ook kreeg ze het niet boven haar macht. Of mij dat wel lukte en of ik die vaas dan op haar parketvloer kapot wilde gooien?
Daar had ik eerst niet zoveel zin in. Maar na een tijdje soebatten wist ze me toch over te halen. Ik stond op uit de zitzak, nam die vaas in mijn armen, tilde hem boven mijn hoofd – hij was inderdaad zwaar – en liet hem met mijn ogen dicht vallen, me instellend op de klap die komen zou.
Er klonk geen klap. Er klonk een sonore donkere, bijna warme toon, die vrij lang aanhield. De vaas was op de vloer afgestuiterd en rolde bedaard naar de hoek van de kamer. Hij was nog heel.
Mijn toenmalige schoonmoeder vroeg of ik het nog eens wou proberen.
Maar ik durfde niet meer.
groninganus 
Vermakelijk verhaal!
Gelukkig voor die meneer vertelde een woordvoerder van het Museum in de krant dat het museum hiervoor verzekerd was. Maar eerst moest de prijs nog vastgesteld worden van de vaas…
Ze zullen de nota nog wel hebben, want het ding stond er pas sinds de verbouwing.
Ja, zo dacht ik in eerste instantie ook.
Maar ze zullen er vast van maken dat het van ‘onschatbare waarde’ is, zeker omdat het verder nooit vermarkt heeft kunnen worden.:p
Ha! Harry. Geestig. Was die vaas van je schoonmoe niet gewoon van brons ofzo?
Nee.
Daar zat natuurlijk een samuraispook in. Goed dat je niet nog een keer gooide, dan was misschien de geest uit de vaas gekomen!