Metaalmannetjes alom

De metaalvergaring draait op volle toeren, zo bleek afgelopen weekend.

Eerst zag ik een type op een parkeerterrein in de Grunobuurt voortdurend iets oprapen. Ik meende dat het stokjes waren – nogal oneconomisch als brandhout. Naderbij gekomen bleek het om stukjes kabel te gaan. Hij wilde iets goeds doen voor de mensheid, zei hij, door het opruimen van die stukjes:

Vervolgens zag ik twee lui op een brug bij het Transferium Hoogkerk. Ze waren bezig met het steeds weer laten vieren van een touw in het Omgelegde Eelderdiepje. Ik kwam er op de fiets voorbij en vroeg wat ze aan het doen waren. “Magneetvissen”, riep eentje. Ik stopte en vroeg nogal onnozel: “Maar vissen zijn toch niet magnetisch?” “Nee”, was het antwoord, “we vissen op oud ijzer”. Hun buit bestond tot dan toe voornamelijk uit losgeknipte fietssloten, maar ze haalden, toen ik even bleef toekijken, warempel een verkeersbord naar boven. Volgens de een kon zo’n magneet wel een 160 kilo aan. Mogelijk magneetvisserslatijn.  Zijn mooiste vangst tot dan toe was een Duitse stahlhelm, verderop in hetzelfde diepje, maar die helm was er qua bruikbaarheid in zestig jaar tijd niet erg op vooruitgegaan.