Prettige melancholie
Geplaatst op: 26 januari 2015 Hoort bij: autobio 5 reactiesBij donkere avond met de bus over natte wegen – het stemt me prettig melancholiek.
Er komt een herinnering bij boven. We rijden met een bus van de NWH tussen Wanneperveen en Meppel, waar we zullen overstappen, mijn moeder en ik. We zitten op één bank, die van die chromen buizen om de rugleuning heeft. Zij zit bij het gangpad en ik bij het raam. Buiten is het donker, je ziet alleen de regen die glinsterende kronkelpaadjes over de ruiten trekt.
In Wanneperveen waren we bij oom Geert en tante Jenny op bezoek. Het moet voor 1960 zijn geweest, want toen kreeg oom Geert, die onderwijzer was, een baan aan een school in Hoogeveen en verhuisden ze die kant op.
Voor 1960 – die aangename melancholie zit er behoorlijk diep in.
groninganus 
Dit herken ik heel erg. Andere bus, andere route natuurlijk, maar o wat is dit navoelbaar.
Mooi schets. Zo zat ik regelmatig in een bus van de ZWH in de Friese zuidwest hoek.
In de GADO bus tussen Groningen en Zuidlaren, waarin ik wel eens zat om mijn grootouders te bezoeken, werden in de 50er jaren de buskaartjes verkocht door een conductrice met netkousen ! Ik hoorde een poosje later dat ze er vandoor was gegaan met een chauffeur, die al getrouwd was. Ik begreep toen nog niet wat dat allemaal inhield !
… ik ruik het interieur van de streekbus, voel haast de regen aan de buitenkant van het koelklamme glas en associeer verder hoe een bus, na een lange vervoersdag, door de laatste dienstdoende chauffeur schoongemaakt werd: papieren propjes van de grond, snoepcellofaantjes, wat zilverkleurige verpakkingsrestjes van een rol pepermunt of drop, de volle asbakken. Een enkele achtergelaten krant achter het klemnet aan de rug van de voorstaande stoel.
t Wordt mie ja glad waarm om t haart wicht!