Van rusthuis tot zorgcentrum tegen de vlakte

Molenhof, Havelte
Ik lees hier dat de Molenhof in Havelte gesloopt wordt. In etappes, dat wel, zodat men geen Havelter bejaarden hoeft af te schuiven naar ballingsoorden als Ruinen of Dwingeloo.

In de ziekenboeg van de Molenhof is mijn grootvader Harm Perton gestorven, op 13 januari 1973. Hij had griep, kreeg er een longontsteking bij, het was binnen een week bekeken. Afgezien van de pijn was het een genadige dood, want hij dementeerde al enige jaren. Werd vaag, keerde in zichzelf, sprak nauwelijks nog een woord en zocht het lichtknopje op een plek waar het vroeger had gezeten, in een heel ander huis.

Niet lang na zijn overlijden verhuisde mijn grootmoeder van hun zelfstandige bejaardenwoning aan de Dennenlaan naar de Molenhof, waar ze, als ik afga op haar rouwbrief, een “liefdevolle verzorging” ondervond. Zij overleed op 8 mei 1978. ik weet niet meer waaraan. De weinige keren dat ik er als student op bezoek kwam, zat ze zichtbaar te genieten. Al hadden we elkaar nooit bijster veel te vertellen, want onderhand gaapte er nogal een kloof tussen onze leefwerelden.

Ik herinner me een vrij kleine kamer in de linkervleugel, misschien vier bij vijf, met uitzicht op het grasveld achter waar een miniatuurmolentje stond. Een vrij lange gang voerde erheen. Wat me nu te binnen schiet, is dat de oudjes in hun recreatiezaal niet altijd even vredelievend met elkaar omgingen. Een oude buurvrouw van ons werd er behandeld als outcast, maar daar had ze het misschien ook zelf wel naar gemaakt.

Het complex dateerde van 1964 en gold toen ongetwijfeld als reuze modern. Eerder stond er een veel kleiner “rusthuis” aan de Molenweg, waarvan de ramen nog grote blinden hadden. Dit oude rusthuis werd in het nieuwe complex geïntegreerd, ik dacht dat de keuken er zat en de kamer van de directeur. Vanuit mijn herinnering meende ik dat het ging om een negentiende-eeuws gebouw, maar getuige foto’s in de Beeldbank van het Drents Archief moeten de Duitsers het er in de oorlog hebben neergezet voor hun vliegveldpersoneel.


One Comment on “Van rusthuis tot zorgcentrum tegen de vlakte”

  1. Mijn oma is in 2013 in de Molenhof overleden. Ze moest er gaan wonen nadat het thuis in haar eentje niet meer ging. Ver hoefde ze niet, kwestie van de straat oversteken, ze woonde aan de Zonnehof (en daarvoor ook aan de Dennenlaan nadat ze uit de Beukenlaan verhuisd was). Ze was al jaren kind aan huis in de Molenhof, met het kerkkoor zingen voor de oude mensen en natuurlijk heel veel bekenden woonden er al. Ze was er tevreden. Een kleine kamer in de rechtervleugel, waarvandaan ze ook het miniatuurmolentje kon zien. Benieuwd waar dat ding uiteindelijk naar toe gaat.


Geef een reactie op Aike van der Ploeg (@AikeP) Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.