De teleurgestelde Harry Helpgraag
Geplaatst op: 4 mei 2015 Hoort bij: autobio 11 reactiesMan kent me van iets en schrijft me als privépersoon aan op know-how. Ik maak hem in mijn privé-tijd per mail wegwijs in het archief, voor zover dat voor zijn studie van belang is. Zoiets vergt wat uitzoeken, nadenken, navragen en formuleren, al met al is er toch wel een uur of wat in deze dienstverlening gaan zitten. Maar een bedankje, hoewel dat niets kost, kan er niet af, ook niet als hij nog wat navraagt en ik hem een stuk koeler dan voorheen van dienst ben. In de boekhandel zie ik vanmiddag zijn boekje liggen. Ook hierin uiteraard geen bedankje. Tja, wie geen waardering weet te geven, hoeft er ook niet op te rekenen. Ik denk niet dat ik deze meneer nog eens help.
Het is trouwens bepaald niet de eerste keer dat me zoiets overkomt. Ik denk wel eens: waarom zou je überhaupt nog iemand willen helpen? Je bent er een boel tijd mee kwijt en voor degenen die ervan profiteren ben je verder menigmaal lucht.
groninganus 
Herkenbaar, helaas… Nog een wijze les: je kunt beter aan het eind van een project tien uur vrijwilligerswerk doen dan honderd uur aan het begin.
Inderdaad, herkenbaar. Als vrijwilliger en secretaris van een historische vereniging overkomt mij af en toe hetzelfde. Blijkbaar denkt men dat ik een bezoldigd bestuurslid ben, die alleen maar zit te wachten op vragen van derden.
Ook ik ben voorzichtiger geworden en zeg niet meteen dat ik het wel “even” ga uitzoeken.
Historisch onderzoek verrichten vind ik leuk, en dat moet het ook blijven.
Een van mijn vroegere leraren zei in dat soort gevallen: ‘Erger je niet, verwonder je slechts’.
Ook ik als media historicus kom vaak op deze manier op de koffie maar koester alle tevreden mensen
Denk maar aan al die leuke mensen, die wél hun gemeende dank hebben uitgesproken na jouw hulp. Of……die jou spontaan ergens mee hebben geholpen. Dat zijn er veel meer dan die paar, die geen opvoeding hebben gehad.
Tja, een bedankje kost ook zoveel moeite, stel je voor …
Celui qui dans la vie, est parti de zéro pour n’arriver à rien dans l’existence n’a de merci à dire à personne (Pierre Dac: Les Pensées).
Trouwens, Harry, wie zonder zonde is werpe de eerste steen. Wij missen nog steeds kadasterstukken.
Je hebt mail.
Voor de buitenwacht: Galrood heeft vanavond zijn copietjes van oude hypotheekakten terug ontvangen, met excuses dat dit zo lang geduurd heeft..
“Een ezel stoot zich in het gemeen, niet twee keer aan dezelfde steen”, jij bent dus geen ezel.
Het valt jou op dat de ander geen bedankje doet. Op zulke momenten vraag ik mijzelf dan af, waar en wanneer ben ik zelf in gebreke gebleven. Wellicht ben ik ook wel eens vergeten iemand te bedanken. Je kent vast wel het spreekwoord over de splinter en de balk …..