Hoover bestormt de Dwingeler markt
Geplaatst op: 3 juni 2015 Hoort bij: Familie 14 reacties
De stand van Electrotechnisch Bureau A. Vondeling op een beursachtige toestand in een grote tent, ergens in de jaren 50.
Mijn grootvader heeft zich op zijn gemak geïnstalleerd op een stoel, temidden van zijn commoditeiten. Naar ik vermoed is dit niet de verkoophouding die anno 2015 de voorkeur geniet: te afwachtend, te passief. Maar zijn rust is hem gegund – hij heeft immers eerst kleden over de houten vloer gedrapeerd en daarop al zijn huishoudelijke apparaten uitgestald. Die apparatuur is uitsluitend van het Amerikaanse merk Hoover, waarvoor hij agent of dealer was. Tegenwoordig staat het bij uitstek bekend om zijn stofzuigers en die vinden we ook wel op de achtergrond van mijn opa zijn stand, maar het zijn toch vooral de wasmachines en centrifuges die daar de aandacht trekken. Een laag hekje op de voorgrond moet voorkomen dat de gading makende consument deze verleidelijke, maar kwetsbare en prijzige goederen al te enthousiast benadert.
Op een reclamebord links achter de rug van mijn opa staat iets leesbaars – een slagkreet: “Hoover wast schoner!” Die slogan bleek van 1952 tot 1955 in gebruik in kranten-advertenties. De foto zou wel eens gemaakt kunnen zijn bij de landbouwtentoonstelling die in 1953 te Dwingeloo plaatsvond.
(Adv.)
Nieuwsblad van het Noorden 9 juni 1953.
Zoeen ongeveer had mijn moeder ook. Ze had hem niet van een vreemde.
groninganus 
Een zeer ondernemende familie heb je.
Dat ‘hekje’ lijkt me te voorkomen dat mensen over dat beetje verhoogd tapijt, mochten struikelen.
Of…… is het om olifanten er buiten te houden…. 🙂
in die jaren zei men ; te Hooveren als men stofzuigen bedoelde.
Leuk artikel Harry.
ƒ 485,–, dat moet indertijd een vermogen geweest zijn.
De waarde zou nu ruim 1700 euro geweest zijn. Met dank aan http://www.iisg.nl/hpw/calculate-nl.php
Dat bedrag betaal je nu nog voor een niet al te basic Miele
Ik denk ineens aan al die huisvrouwen, die hun man smeekten om ook zo’n ding. En die man maar zuchten en zeggen: ‘Vrouw, dénk je echt dat het geld mij op de rug groeit’. Het waren dan ook heel dure machines, maar ze gingen nooit kapot. En nu ben je al blij als je 10 jaar met je wasautomaat doet.
Er waren rond 1960 inderdaad nog aardig wat vrouwen in onze buurt die met wasbord en tobbe wasten.
In Groningen bestond er een alternatief voor aanschaf van een toen erg dure wasmachine – het huren per dag (ik dacht voor het ronde bedrag van 1 gulden). De Graaf was de ondernemer die er in de jaren 50 succesvol mee is geweest
Ik heb herinneringen aan een soort bovenmaatse wasserette, naast het Sportfondsenbad in Amsterdam. Daar stonden reusachtige wasmachines. Het lijkt me een goed alternatief voor de tobbe en het wasbord geweest te zijn, voor degenen die nog geen wasmachine konden betalen.
Het gemeentelijk Woningbedrijf in Hilversum bouwde eind vijftiger jaren de Ocriet (Reinigen met Vim!) terrazzo badkuipen van de na-oorlogse huurwoningen om tot langzaamwasser. Onder de badkuip kwam een motor en in het bad kon je een rotor met vinnen plaatsen.
Volgens mij had mijn oud-tante Siene in de coöperatieve koopflat aan de Friesestraatweg in de stad Groningen ook zoiets.
Als student woonde ik in een duplexwoning in de Bedumerstraat (2e helft jaren ’70). Daar had ik een lavet-met-hulpmotor, door de woningbouwvereniging als ‘wasmachine’ aangeduid. Je spijkerbroek kwam er gestonewashed uit, maar niet op een manier dat je wilde. Voor lakens was het nog wel enigszins handig, herinner ik mij
Waren inderdaad lavetten met hulpmotor, in een soort aanrecht ingebouwd, en dat in de woningwetwoningen in ons “rooi dörpie” waar op neergekeken werd, want tja, daar woonden de kramers en dagloners en pietereulieboeren, maar zij hadden al een keuken met aanrecht, een echte w.c. met waterspoeling (op de sloot) en een lavetkamertje in de schuur, eigenlijk woonden ze luxer dan menig boerengezin, om van andere arbeiders maar helemaal niet te spreken. Motor er uit en baby of voeten er in en badderen maar. Motor er in en de was draaide mooi heen en weer, als in een ouderwetse houten waskuip met van die uitstekende stokken (wij noemden ze koeienuier, raad eens waarom) die hand of motor aangedreven de was deden, inclusief een wringer er boven gemonteerd. Ik herinner me een Koninginne- tevens sportdag, ’s morgens zingen voor het bordes van het gemeentehuis, ’s middags verplicht spelletjes (de meesters en juffen woonden toen nog in het dorp waar hun school stond). We waren met een hele groep kinderen te laat bij de spelletjes, want we stonden eerst met onze neuzen gedrukt tegen een etalageraam met twee! nieuwigheden, die onze ouders vast niet konden betalen, de eerste een zwart/wit TV ik denk diagonaal 40 cm met een tekenfilm van wel 3 minuten en de ander (ruilen hoor, wij willen daar ook kijken) een wasmachine voorlader met een mooi patrijspoortachtig deurtje, waarachter een witte was in helder water draaide. Zucht, zoiets krijgen wij vast thuis nooit, de dokter natuurlijk wel en de burgemeester ook. Tja, daar moesten de spelletjes maar even op wachten, alle lagere schoolkinderen moesten dat wonder zien om er thuis over te kunnen vertellen. (Doet me denken aan die auto-reclame met: maar blijf van onze ramen af!). Reina
Nog even een fotootje van zo’n lavet: http://weblog.thinkie.nl/foto's/lavet.JPG