Het stigma van ’t sociale

Over haar studie sociale geografie (1931-1937) schrijft Daisy Stork dat zij en haar medestudenten aan het eind van hun eerste jaar een zelfstandig onderzoek moesten beginnen naar een maatschappelijk verschijnsel. Als onderwerp kiest ze ‘De voeten  van de Chinese vrouw’ en haar onderzoeksverslag blijkt uiteindelijk van een dusdanige kwaliteit, dat het goedgekeurd wordt voor een publicatie in het tijdschrift China. Maar dan krijgen zij en haar hoogleraar, Steinmetz, verschil van mening met de China-deskundige prof. Ariëns Kappers sr. Die vindt het namelijk ongewenst dat achter haar naam als auteur ‘sociaal geografisch studente’ komt te staan:

“…dat moet [volgens hem] geografisch studente zijn. Als ik er op wijs dat het heus sociale geografie is, wat ik studeer, luidt zijn commentaar: “dat dit zo slecht zou zijn voor mijn toekomst en vooral voor mijn goede naam, want dat iedereen dan zou denken, dat ik een socialist was”!”

Kappers kreeg zijn zin ook nog. Het is een mooi voorbeeld van hoe een groot deel van de academische elite tijdens het Interbellum nog over socialisme dacht. Destijds, moeten we bedenken, was ook slechts 1 op de ruim 1000 burgemeesters socialist, namelijk Kornelis ter Haan in Zaandam.

Ook in het communiqué-achtige, waarschijnlijk uit officiële bron overgenomen bericht van eind november 1936 over de benoeming van haar partijloze, maar vrijzinnige verloofde Bob Stork als burgemeester van Dwingeloo, wordt haar studie deels verloochend:

“Hij is verloofd met mej. Van der Kuyle te Amsterdam die oeconomische geografie studeert aan de Gemeentelijke Universiteit aldaar.”

In de kennisgeving van haar huwelijk, begin maart 1937 gepubliceerd in diverse kranten, zet de pas afgestudeerde Daisy dit weer recht:

Het is weliswaar tot soc. afgekort, maar iedereen wist waar dat voor stond. “Wat krijgen we nu in huis?”, moeten de conservatieve krachten in Dwingeloo hebben gedacht.