Het illegale einde van een eik

Tussen de oud- en nieuwnieuwtjes van aanvang 66 staat dit berichtje in het Nieuwsblad van het Noorden. De desbetreffende eik stond schuin voor ons huis in de berm en belemmerde in het groeiseizoen het ochtendlicht, zodat het gazon in die hoek van onze tuin vol mos zat en bepaalde planten er niet in de borders wilden gedijen. Hetgeen mijn moeder zeer verdroot. Zij beloofde daarom een fles jenever aan een stel oudere jongens uit het dorp, als ze hem om gingen hakken. Ze had niet gedacht dat ze het zouden durven, maar ’s ochtends lag de eik daar, in al zijn trotsheid geveld. (Meen dat er dezelfde nacht een boerenwagen bovenop het dak van onze lagere school gezet is. Die mocht de gemeente ook weghalen.)

Blijkbaar kregen de autoriteiten weldra in de smiezen, wie er achter het illegale rooien van de eik zat, want naderhand kwam ‘politie Wester’, zo’n beetje een achterbuurman, bij mijn moeder informeren of zij wellicht iets meer van deze snode euveldaad afwist. Ze deed net of haar neus bloedde: nee, ze had helemaal niets gehoord of gezien, zei ze. En ook verder hield iedereen die ervan wist zijn kaken stijf op elkaar. Al mocht mijn moeder er jaren later wel graag over vertellen op verjaardagen, bruiloften en partijen. Dat gebeurde dan bijna altijd wat giechelig, met besmuikte trots: ze vond het best een gewaagd stukje van zichzelf, maar durfde er toch ook niet al te hard op te pochen, uit schaamte voor de eventueel aanwezige natuurliefhebbers.

Vond het berichtje net terug bij het archiveren van mijn bookmarks. Het is  vijftig jaar geleden alweer, dat die eikeboom daar lag.