Een spokende helhond in de polder

Een borries behoorde in Groningerland tot de plaagbeesten. Het was een spokende helhond die je ’s nachts op wierden en op driespongen de stuipen op het lijf kon jagen. Als je geluk had en de maan scheen, kon je hem vanaf een afstandje herkennen . Hij liep namelijk nogal raar, bewoog eerst de beide poten aan de ene kant van zijn lijf naar voren en deed dat dan met beide poten aan de andere kant. Hij had dus een schommelende gang. Een ander kenmerk was zijn dikke ruige staart, die altijd recht naar achteren stak. Maar als je pech had, en hem toch dichtbij tegenkwam, zag je zijn zwarte ogen, zo groot zo groot als schoteltjes, die vuur spuugden. De angst sloeg je je dan wel om het hart, als je dat meemaakte. Je moest je dan helemaal stil houden, niets zeggen, zelfs niet fluisteren, zelfs net met je ogen knipperen, helemaal stil wezen, dan kreeg hij geen vat op jou en verdween hij schommelend uit zicht.

Je zou het in een rationele omgeving als de Oostwolderpolder niet verwachten, maar daar banjerde nog een apart slag borries rond: de polderhond. Ter Laan nam er een verhaal over op in zijn Groninger overleveringen (1930):

“In Oostwólmerpólder leeft ’n borries, dij kin net zo goud in ’t wotter verkeren as op ’t laand. Dat is ’n pólderhond. Hai het ’n staart as ’n riezen bezzem.

Dou Baike van Oostwólle nóg dainde, het ze hom zulf zain; lutjemaaid was ter bie. Ze kinnen mit ’n woord van woarheid getugen, dat e hoelde van hoe-woeps, en dat e op kóp in de baarmsloot schoot.

Ook in Termunten het ter ’n pólderhond touhólden, ’n roege swaarde. Dij is tusschen twaalm en ain aan ’n snieder verschenen, dij te laank in haarbaarg zat. Keerl is ter aan doodgoan van schrik.”

Bron